Македонската борба

Македонската борба е мртва. Нема ни трошка сомнеж во нејзината безживотност. Прашање е само кога го има испуштено последниот здив. Непоправливите песимисти тврдат дека испуштила душа уште на првиот Илинден 1903 (кога се' уште беше жива идејата за целокупна Македонија) или во Букурешт 1913. За поумерените, смртта настапила по вториот Илинден, со политичката елиминација на Ченто, или со Титовото „не“ на Сталин 1948. Потенцијални симптоми за смртта се и југоносталгичарското референдумско прашање 1991, откажувањето од уставното име и знаме при приемот во ОН 1993, трампањето на сонцето од Кутлеш 1995, рамковниот мировен договор 2001, неуспешниот референдум 2004, дебаклот во Букурешт 2008...

Сепак, симболичката смрт на македонската борба настапува со одлуката на Владата да изгради историски музеј „Македонска борба“! Со почетокот на изградбата на музеите на ВМРО и на жртвите на „комунизмот“ македонската борба дефинитивно заминува во историјата, претворајќи се во восочна фигура. Дали следната фаза од „историската“ борба ќе биде изградба на музеј на жртвите на ВМРО?

Нашиот премиер може колку сака да не' убедува дека борбата продолжува - за уставното име и „нашиот идентитет“ или за што и да е друго. Џабе му е. Ахмети уверливо му докажа дека македонската борба е мртва, за разлика од албанската борба. Не случајно, на Денот на независноста на Албанија, тој го отвори музејот на ОНА („Музеј на слободата“) „токму во главниот град на Дарданија“ - Скопје. Колку за потсетување, античкото име Дарданија е заштитен знак на неофицијалното знаме на Косово дизајнирано од Ибрахим Ругова, како и на „печатот на претседателот на Косово“. Токму грчката „македонска борба“ го застапуваше аргументот дека Скопје е во Дарданија, надвор од територијата на античка Македонија.

Но, не сме ние „параноични Грци“, па веднаш да дигаме џева дека употребата на името Дарданија подразбира територијални претензии. Не сме ние толку параноични да веруваме дека ѕвездичките на официјалното косовско знаме се проекција на некоја идна Косовска унија. Бездруго, секаква реакција би била хистерична во време кога претседателот на косовскиот парламент „добронамерно“ се заканува со обединување на Косово со Албанија. Нема место за никаква загриженост ниту кога нашите „неекстремни“ аналитичари искрено и добронамерно го поставуваат прашањето „Зошто да живееме во пет држави ако можеме во една?“

Независно од молкот на „борбениот“ премиер, церемонијалното отворање на „Музејот на слободата“ во „главниот град на Дарданија“ поттикнува неколку интересни прашања: Што, кого и од кого ослободувала во 2001 армијата што имаше иста кратенка како и косовската УЧК? Зошто ВМРО-ДПМНЕ не го обвини Али Ахмети како предавник на државните интереси, иако и тој застапува слични ставови како Грците? Ако Скопје е навистина „главниот град на Дарданија“, зошто не му предложиме на Нимиц „рамковно“ решение на маратонскиот спор со формулата Република Македонија (Дарданија)? Најпосле, ако музеите придонесуваат за надминување на конфликтите, зошто Груевски не го отвори Музејот на ВМРО во Солун, како „Музеј на слободата“ во „главниот град на Македонија“?

Јасно е дека премиерот ниту може ниту, пак, сака да го направи тоа. На Груевски му е многу поважна борбата со Црвенковски и коалицијата со Ахмети отколку македонската борба. Инаку, „македонската борба“ немаше да ја претвори во излитена пропагандна флоскула ползувана за дискредитирање на партиските противници.Разбира се, и Црвенковски и Груевски имаат многу повеќе сличности отколку што може на прв поглед да се претпостави. Обајцата ја претпочитаат меѓусебната борба и партиските интереси за сметка на македонската борба и државните интереси. И едниот и другиот грчовито се борат за политичка амнестија по заедничкиот дебакл во Букурешт.

Ете, и Црвенковски почна да не' убедува во прикаската дека ни Вашингтон не очекувал таков исход во Букурешт. Очигледно, претседателот не бил информиран за сведочењето на Даниел Фрид пред сенатскиот Комитет за надворешни работи од 11 март 2008. Фрид јасно укажува дека спорот „се заканува на НАТО-кандидатурата на Македонија“ и дека „без решение на овој проблем, Грција рече дека ќе ја блокира поканата за Македонија да му се придружи на НАТО“. Наспроти проценката на Црвенковски, не беше Грција ставена во или-или ситуација - или да прифати наше членство со референцата, или да прифати „Република Македонија (Скопје)“. По Букурешт ние бевме и сме ставени во или-или ситуација - или да изнајдеме заемно прифатливо решение со Грција, или да се откажеме од желбата за членство во НАТО.

Залудни се изјавите на политичарите дека сме морални победници. Ако им беше битен моралот, не требаше да бараат членство во воен сојуз одговорен за тешки кршења на хуманитарното право. НАТО никогаш не бил клуб на морални луѓе. Впрочем, тоа се гледа не само од наметнувањето дополнителен услов за наше членство туку и од тврдењето дека прашањето за името не е НАТО-прашање. Што друго ни преостанува, освен да се думаме зошто зад дополнителниот услов сега застануваат сите членки на алијансата?

Не можејќи да ја прифатиме народната „кај што има сила нема правдина“, побаравме правда во Хаг. На сите им е јасно дека, и во случај на позитивна пресуда, Грција може повторно да ја ескивира привремената согласност од 2005, која не е обврзувачка за НАТО. Проблемот го одложивме на неодредено време, коцкајќи се со нашата иднина.

Во меѓувреме, божемната македонска борба за „уставното име“ продолжува со нов преговарач, без да се отповикуваат претходните. Ако досега имавме симптоми на двојна личност, отсега ќе го манифестираме христијанскиот парадокс на троединството (народски кажано - „три во едно“). И пак станува актуелен вицот за тројцата Македонци, во следнава варијанта: Ако едниот е комита, а другиот војвода, кој од нив е кодошот?