МВР тоне се подлабоко и подлабоко во тињата на себепротивречноста. Во официјално соопштение стои дека „уште од самиот почеток МВР тврдеше дека се постапува по случај кој се води како „незнаена смрт“ и дека по однос на тој случај се преземени сите неопходни мерки“ (Наспроти сите инсинуации полицијата го расчисти случајот за неполни 24 часа). Како може да се работи за „незнаена смрт“, кога смртта е констатирана од медицински лица во присуство на полициски службеници кои го презеле телото на убиениот од страна на осомничениот кој „се доближил до него и со употреба на физичка сила му задал неколку удари со тупаници и клоци на Мартин во пределот на главата и телото“? (Полицискиот службеник ќе одговара за убиство).
МВР тврди дека дознале за „насилната смрт“ дури 13 часа по настанот: „На повик на еден од инспекторите околу 13.45 часот, директорот на Институтот за судска медицина, побарал лично да се видат и околу 14.15 часот, односно 13 часа по настанот, вербално му соопштил дека станува збор за насилна смрт.“ (Наспроти сите инсинуации полицијата го расчисти случајот за неполни 24 часа). Како е можно бруталното насилство на полицаецот кое се случило среде плоштад, во присуство на илјадници очевидци и стотици полицајци, да остане буквално незабележано? Како е можно видливите траги на бруталното насилство да не бидат забележани и од медицинските лица кои констатирале смрт? Како е можно полицајците кои му помогнале на осомничениот - „двајца полициски службеници кои патролирале во близина и веднаш се јавиле во итната медицинска помош“ – да не ги забележат видливите траги на насилство и да не го задржат осомничениот поради сомнение дека сторил тешко кривично дело (тешки телесни повреди или свирепо убиство)?
Откако беше објавен на Окно мојот блог-пост CSI: Прашања на кои треба да добиеме одговор!, добив ваква критика: „ама не видов еден збор што ќе укаже на тоа дека ова убиство те засега како човек прво, ниту еден збор да искажеш сочувство!“. Мислам дека е крајно нечовечки да се упатуваат вакви критики. Да не ме засегнеше лично убиството, немаше да го напишам текстот, немаше да учествувам на протестите, ниту пак ќе учествував во организација на тркалезна маса на која беше зборувано за убиството. Написиве ги пишувам намерно крајно рационално, без никаква патетика, со цел да ги посочам прашањата кои воопшто не се расветлени (наспроти тврдењата на МВР дека случајот е расветлен во рок од 24 часа)
Слушам по телевизииве и на Фејсбук неаргументирани критики зошто немало реакции од невладините во врска со случаите Беќиров и „Поштарот“. Она што најмногу ме погодува е тоа што и некои радикални „активисти“ за човекови права од уста не ги симнуваат случаите со „Беќиров“ и „Поштарот“, а воопшто не се сеќавам дека некој од нив јавно реагираше на времето кога се обидувавме да ги актуелизираме овие случаи и кога баравме кривична и политичка одговорност.
Сите што обвинуваат за „политизирање“ на случајот, ги молам убаво да ја анализираат оваа изјава: „-Maртин таа вечер беше многу среќен. Купи 10 шишиња вино за да ги почести пријателите. Радосен, се качи на бината, сакаше да ја сподели радоста, оттаму го тргнаа и го убија. Тоа е вистината, низ солзи им соопшти на насобраните, Александар Нешковски.“ Најбесрамно нешто во моментов се обидите на гебелсовските пропагандисти за политичка дискредитација на сите што бараат професионално расчистување на случајот, одговорност од сите инволвирани, и воспоставување на ефикасен механизам за надворешна контрола врз МВР . Пропаганданата машина за забошотување на случајот, за деморализирање на протестантите и за дефокусирање од инволвираноста на МВР во кривичните дела (свирепото убиство, непријавувањето и прикривањето на убиството) работи со полна пареа уште од шести јуни.
Беспредметни се и расправите дали се протестира поради полициската бруталност или поради обидот за заташкување на случајот. Протестите, колку што можам да разберам, се и против полициската бруталност, но, и против обидот за прикривање на полициската бруталност. Токму затоа, барањата од петицијата се: и одговорност за конкретниот случај, и механизам за надворешна контрола на МВР. Малку ми е чудно тоа што дел од протестантите ја споделуваат перцепцијата која сака да ја наметне ТВ Сител. Имено, токму Сител го политизира случајот (особено со заклучокот: „Симпатизер на СДСМ убил симпатизер на ВМРО-ДПМНЕ злоупотребувајќи ја својата полициска функција“). Токму Сител пропагира дека „и едните и другите се исти“ и ги вади од нафталин случаите „Поштарот“ и „Беќиров“.
Од моја гледна точка, ситуацијата е трагикомична. Забележувам, некои упорно се обидуваат да ја изишкаат пропагандната мува од капата, продолжуваат да го шират пропагандниот слоган „сите се исти“, бараат сега одговорност за случаи од пред 5-6-7-8 години, а никаде ги немаше тогаш кога малкумината активисти за човекови права баравме ефикасна истрага и кривична и политичка одговорност за таквите случаи.
Ете, се распишав, оти прашањава лично ме тангираат. Десет години се обидувам да се борам за стопирање на полициска бруталност и за граѓанска контрола врз МВР, се борев и за распуштање на Алфите од моментот кога беа формирани, продолжив и кога ме малтретираа и кога ме уапсија, и се радувам што борбата против полициското самоволие и полициската бруталност станува помасовна.
На крајот, една порака до сегашните борци за човекови права: Ако вашите постапки се раководени од стравот да не бидете „политички обоени“, пропагандната машинерија брзо ќе ве уништи. Да укажам, кога Хелсиншки комитет пишуваше против властите за случаите „Беќиров“,„Раштански лозја“, „Ел-Масри“, полициската тортура во 2001, прогонот врз „Лавовите“, случаите на полициска бруталност на „Алфите“, „Тигрите“ итн. - секогаш критиките беа упатени кон одговорните кои се на власт, никогаш кон оние кои се во опозиција. Имено, и сегашните власти се соодговорни за случаите „Поштарот“ и „Атентатот на Глигоров“ – затоа што и тие имале со години прилика да ги расветлат докрај случаите и да ги посочат одговорните.
Оние што се борат за човекови права, мора да станат имуни на било какво етикетирање и стигматизирање. Моето 10-годишно искуство ми кажува дека таквото етикетирање и стигматизирање е незибежно, кога јавно се бориш за човековите права. Ако почнеш да ја трошиш енергијата на докажување дека не си „партиски обоен“, тогаш пропагандистите ја постигнале целта - успешно те дефокусирале од твојата кауза. Практично, те замолкнале.
