Грујоумие

Уште не се докрај исчезнати темните облаци на Титовото „социјалистичко“ едноумие, а ни се надвиснуваат мрачни облаци на вмровско „конзервативистичко“ грујоумие. Малку ни беше говорот на омраза на недемократски спроведените избори, проследени со насилство и заплашување, селективно игнорирани или активно потпомогнати од Министерството за вмровски работи и Министерството на вистината. Сега сме сведоци и на застрашувачки говор на омраза лично од премиерот, насочен не само против непослушните новинарки („дописничките од Брисел“), туку и против „внатрешниот отпор“ („т.н. „независни аналитичари“, колумнисти, божемни експерти, бивши (...) државни функционери, водачи на невладини организации и слично“).
Секој критичар на Груевски, секој „што се прашува дали ќе успееме“, е промовиран во член на лузерскиот табор „државни непријатели“, „кои сеат страв наоколу инспирирани исклучиво од лукративни цели“.Но, кој повеќе сее страв - критичарите или, пак, Груевски (кој ни се закани со зборовите: „На нив историјата ќе им суди“)? За кого повеќе важи јавното обвинение „шпекулира(ат) на штета на сопствената држава“ - за критичарите или, пак, за Груевски (кој со заканувачкиот говор на омраза кон критичката мисла го нокаутираше меѓународниот имиџ на нашата држава)? За кого повеќе важи дијагнозата на премиерот - „Ова е обид за едностран диктат, проследен со навреди и закани“ - за арогантните Грци или, пак, за уште поарогантниот „нокаутер“ Груевски?
Ете, во едно дефинитивно може да се согласиме. И во интервјуто на Груевски, „Нема борба со аргументи, туку демонстрација на сила“. Во истото интервју во кое го оцрни „грчкиот преговарач“ (кој „крајно арогантно кажува што ќе може, а што не ќе може“), Груевски не помалку арогантно ни порача: „сега треба да престанат да се сомневаат во сопствената држава и во сопствениот народ и да почнат да веруваат во сопствената иднина“! Но, каде е тука „силата на аргументите“? Зошто треба да престанеме да се сомневаме, а да почнеме да веруваме дека „Македонија веќе успеа“?!? Зошто треба да ја отфрлиме рационалистичката максима „Се сомневам, значи сум“, а да ја прифатиме схоластичката догма „Верувам, затоа што е апсурдно“?Како и обично, Груевски зборува едно (за силата на аргументите), а прави нешто сосема друго (ги демонстрира аргументите на силата). Големиот брат Грујо ни испрати порака - нема веќе сомневање, нема веќе поставување прашања. Ако почнете да се сомневате во светата догма на св. Грујо - „Македонија веќе успеа“, ако случајно си поставите прашање „Во што тоа Македонија успеа - освен што доби уште еден нокаут во Брисел?“, тогаш сте сигурно непријател на сопствената држава (и народ) кој работи за туѓи интереси. Останува само да се разработат практичните и небитни детали како тоа ќе ни пресуди историјата, која лично почна да ни ја крои изборниот победник Груевски од името на народот.
Каква порака ни испрати Брисел во контроверзниот документ, а каква порака испрати Груевски? Брисел ни испрати експлицитна порака дека „останува суштинско“ зачувувањето на добрососедските односи, и дека тоа вклучува заемно прифатливо решение на проблемот со името по пат на преговори. Груевски изгледа не го читал истиот документ, затоа што изјави дека „решението за спорот со Грција околу името“ „директно не е поставено како услов, туку само се насетува“. Очигледно, или пораката од Брисел не стигна до Груевски или, пак, тој сака до граѓаните на Република Македонија да стигне некоја сосема друга порака. Имено, Груевски продолжи да инсистира дека не станува збор за експлицитен услов во документот, иако призна дека „во реалноста, надвор од овој документ, проблемот со името е главниот услов, централен услов“. Продолжи да зборува „за спорот со Грција околу името“ иако во документот Грција воопшто не е спомната - сега имаме спор и со ЕУ.Најочигледен показател дека Груевски ги извртува пораките од Брисел се неговите манипулативни изјави: „заклучоците на Европскиот совет воопшто не се толку тврди“ и „во заклучоците нема ниту збор за изборните инциденти“. Остана слеп при очи, игнорирајќи го експлицитното повикување на претходните заклучоци од 16 јуни во кои се критикува спроведувањето на изборите и се препорачува брзо составување влада и преземање чекори за приближување кон ЕУ. Наместо добрососедски чекори за приближување кон ЕУ, Груевски продолжи со националистичката кампања против Грција претставувајќи ја како главен виновник за сите негови и наши неуспеси. Овој пат, според теоријата на заговор на Груевски, не ни се криви само надворешните непријатели, туку и внатрешните - „куп интелектуалци, мислиоци, експерти, колумнисти и остали плевел“ (во превод на „Еднооки“).
„Обзнаната“ на големиот брат против „внатрешниот отпор“ испрати само една порака до нашите меѓународни пријатели и непријатели: Македонија станува се' помалку демократско, а се' повеќе тоталитарно општество. По атаците врз демократското право на глас и слободата на печатот, Македонија не може да се опише ни како „демократура“ („замаскирана диктатура“). Оти во Македонија не се случува ниту демократизација, а најмалку либерализација (освен либерализација на политичкото насилство и на политичката неодговорност). Залудни се предупредувањата до Груевски дека поголемата политичка моќ подразбира и поголема одговорност. Груевски го манифестира токму спротивното: „Колку поголема моќ, толку поголема политичка неодговорност“.
Видете и Сериозна опасност за слободата на говорот