Веќе видено?

Зошто имам чувство дека тоа што ни се случува сега, веќе еднаш ни се има случено во минатото? Пред две години не можев да се оттргнам од впечатокот: „Минаха години...“, а ние никако да се помрднеме од место. Истиот впечаток го имам и сега.
Пред повеќе од две години, кога не се остварија најавите на Владата за полноправно членство во НАТО во 2006 година, една министерка на СДСМ изјави: „Не гледам крупни грешки, туку крупни резултати“. Дел од „крупните резултати“ што ги гледаше само министерката со своите „розови очила“ беа: „се очекува да почнат и разговорите за целосна либерализација на визниот режим...“, кој треба да профункционира „најдоцна до почетокот на 2008 година“. И тогаш се прашував: „Какви ли се тие „постигнати извонредни резултати“ во некое идно време?“ Истото се прашувам и сега, слушајќи ги говорите на овие владини претставници.
Поконкретно, еве што се прашував во 2006 : „За какви „крупни резултати“ станува збор кога не се почнати ниту преговорите за членство во ЕУ, ниту е целосно либерализиран визниот режим ниту, пак, сме полноправна членка на НАТО?“ Истото прашање си го поставив и на 2 август оваа година, слушајќи ги фалбите на Груевски од Пелинце за „успесите“ на неговата влада: „Работата на Владата, нашите погледи и напори и понатаму ќе бидат цврсто фокусирани на остварување на сите неопходни реформи и критериуми за што поскорешна интеграција на земјата во НАТО и во Европската Унија, како и целосна либерализација на визниот режим.“
Ако добро паметам, „интегрирање на Република Македонија во ЕУ и во НАТО“ беше првиот стратешки приоритет на Владата за 2007. Ако добро паметам, и тогаш Груевски, во манирот на Тито, се фалеше дека ќе работи „и дење и ноќе“ на остварување на овој приоритет. Поминаа многу денови и ноќи, ама клучниот приоритет никако да се оствари.
По толку работа „и дење и ноќе“ за да станеме полноправна членка на НАТО и Европската Унија, Груевски пак ни порача од Пелинце: „Ќе работиме и дење и ноќе за да станеме полноправна членка на НАТО и на Европската Унија...“. Ама, чувме и нешто ново: ако „Баба Рога“ (Грција) на долг рок „ни ги затвора вратите кон посакуваната цел, ние ќе работиме и на стратегијата за стабилност и сериозен економски и демократски развој на земјата, дури и во такви услови.“
Му верувам на Груевски дека ќе си го одржи зборот. Ќе работи „и дење и ноќе“ за „Баба Рога“ да продолжи да ни ги затвора вратите кон посакуваната цел. Допрва ќе работи „и дење и ноќе“ на „стратегијата“, откако толку „успешно“ ги загуби клучните политички битки во Букурешт и во Брисел. Ќе продолжи да не' „работи“ нас и дење и ноќе, користејќи ја „борбата за националниот идентитет“ за оправдување на сопствените политички неуспеси.
Како и пред две години, Груевски повторно настапи во Собранието со речиси истата „Преродба во 100 чекори“. Сепак, тоа што лани беше прв приоритет, одеднаш се преобрази во втор приоритет, со една мала, но значајна додавка: „интеграција на Република Македонија во НАТО и во Европската Унија врз основа на остварување на сите реформи и критериуми и решавање на спорот со Грција врз принципот на незагрозување на националниот идентитет“.
Но, да бидеме малку искрени и да се прашаме: Може ли да го решиме спорот со Грција „врз принципот на незагрозување на националниот идентитет“? Зарем самото учество во еден таков спор, со некрофилската дескрипција „поранешната Југословенска...“ не го наруши принципот на незагрозување на националниот идентитет? Имено, ако 15-годишното меѓународно „фиромизирање“ на Македонија досега не го загрозило нашиот национален идентитет, од каде сегашните стравувања дека заминувањето на некрофилската дескрипција во „вечните ловишта“ одеднаш ќе почне да го загрозува нашиот национален идентитет?
Официјалниот одговор на прашањето зошто „Запад не не' запишуе“ го чувме од спикерот Велјановски на Мечкин Камен: „на самитот во Букурешт не бевме поканети во НАТО, само затоа што сме Македонци и не сакаме да се откажеме од својот национален идентитет.“ Само затоа што сме Македонци, и поради ништо друго, не не' примаат во НАТО и во ЕУ? Или поради нешто сосема друго?
Политиката на Груевски се темели на виталната лага дека борбата за зачувување на уставното име е борба за зачувување на националниот идентитет. Но, и на помалку упатените познавачи на меѓународното право им е јасно дека нашата земја уште во 1993 се согласи да биде примена во ОН без уставното име. Очекувањето дека можеме да го задржиме уставното име во ОН е исто толку бесмислено колку и нашето прифаќање да влеземе во ОН како „поранешна југословенска...“. За најголем дел од Македонците признавањето под некрофилската дескрипција не значеше и откажување од националниот идентитет. Затоа, има ли смисла 15 години по свадбата се' уште да се удира по националистички тапани? Има ли смисла да се вика „Ура за европска Македонија“, а во исто време да се води ксенофобична кампања против најблискиот ЕУ сосед?
Накусо, бевме и ќе си останеме Македонци, независно каков ќе биде исходот од меѓународниот спор со Грција, ЕУ, НАТО и ОН. Независно од националистичкото трубење дека „Ниту една политичка елита нема право да се ценка или да прави компромиси со македонскиот национален идентитет“ (Велјановски на Мечкин Камен).
Дали тоа значи дека некоја политичка елита има право да се ценка или да прави компромиси со интеграцијата во ЕУ како наш стратешки приоритет? Дали тоа значи дека некоја политичка елита има право да го злоупотребува македонскиот национален идентитет за остварување на политички или лукративни цели?
Национализмот и ксенофобијата на Балканот се нешто „веќе видено“. Џабе викаме „Ура за европска Македонија“ кога истовремено ги влошуваме односите со нашите ЕУ-соседи.