Уште еден „Автогол“

Во опширните коментари на мојот пост Автогол, посветен на колумната на Букарски, ја направив следнава дигресија:
„(Еднаш кога ми објавија колумна во „Време“ под колумната на Ферид Мухиќ, извори од редакцијата ми кажаа дека мојот несуден ментор лично им се јавил да се жали зошто објавиле текст под неговиот. Бљак!)“
На паузата на една трибина (за која поопширно известува Анти), при поздравувањето со мојот поранешен професор, пријателски ми беше укажано дека тоа што сум го објавил на мојот блог не е вистинито, и дека не било коректно од моја страна да објавам таква дезинформација, без да се консултирам со него.
Мојата прва проценка во тој момент беше дека станува збор за пропуст од моја страна, и затоа најавив дека ќе следи извинување на мојот блог. Истата вечер, го објавив следниов коментар:
„Со оглед на тоа што професорот Мухиќ лично демантираше дека реагирал по повод објавувањето на друг текст под неговата колумна, чувствувам потреба јавно да му се извинам за тоа што неговото име беше споменато во таков контекст.Памет блогери - не верувајте во се што ќе ви кажат новинарите, па дури и ако се уредници во некој весник!“
Бев пријатно изненаден кога ја прочитав денешната колумна на Ферид Мухиќ Тестирање карактер. Во колумната потпишана од универзитетскиот професор, по којзнае кој пат Ферид Мухиќ се претставува себеси како жртва на цензура од времето на СФРЈ, откако не му била објавена веќе најавената книга: „...веќе отпечатена книга беше уништена, по наредба „од висока идеолошка инстанца“...“. Во пред-предговорот на книгата „Доминација и револуција“ (издадена прв пат од Аз-Буки, 2005 год.), Ферид Мухиќ објаснува дека уредникот на „Малата библиотека“ на „Идеје“ од Белград во септември 1972-та „го извести авторот дека од ЦКМ дошол фиљан човек со барање книгата на Ферид Мухиќ Доминација и револуција да не се појавува. И така бидна.“ (стр iii).
Најнапред, Ферид Мухиќ го објаснува своето доблесно поведение во врска со случајот:
„И „високата инстанца“, и јавачот што ја пренесе наредбата до издавачот во Белград, и денес ги среќавам и при тоа имаме сосема нормален разговор во кој никогаш не им спомнувам дека ја знам целата приказна.“
Професорот Ферид Мухиќ си има нормален муабет со своите цензори, ним ништо не им спомнува и ден-денес дека ја знае целата приказна, а приказната детално ја опишува не само во пред-предговорот на книгата, туку и во денешната колумна. Изненадувачки, во колумната Ферид Мухиќ сугерира дека со таквата автоцензура го поминал „тестот на карактерот“:
„Тоа јас го викам „тестирање карактер“. А го спомнувам тоа само за да посетам на златното правило секоја приказна слушната од други, за некој близок човек, секогаш да се проверува лично со него. Многу пријателства се урнаа заради непочитувањето на ова правило! Така деновиве слушнав две работи:1. веста дека еден мој драг пријател поверувал (без тоа да го провери лично, во разговор со мене) на толку неверојатна интрига каква што е дека јас сум се залагал да не му се дозволи да објавува свои текстови?? Каков кобен превид, да се поверува во таквата вест која заслужува да биде прогласена за најневеројатната вест на милениумот! И тоа го означувам како „тестирање карактер“...“
Професорот најнапред вели „слушнав“, од што заклучувам дека не го прочитал она што сум го запишал како коментар на мојот блог во кој лично се спомнува со име и презиме. Бездруго, и професорот Мухиќ е жртва на „рекла казала“ затоа што ако го прочитал она што експлицитно го пишува на мојот блог, немало да поверува во лагата дека сум му забележал дека се залагал да не ми се дозволи објавување на мои текстови. Такво нешто не сум поверувал, туку сум поверувал дека „мојот несуден ментор лично им се јавил да се жали зошто објавиле текст под неговиот“, како што е и објавено.
Значи, професоре, ако веќе го афирмирате златното правило „секоја приказна слушната од други, за некој близок човек, секогаш да се проверува лично со него“, тогаш лесно сте можеле лично да се уверите што е навистина напишано. Впрочем, кога лично ми укажавте како на „близок човек“ (без да знам дека всушност го практицирате вашето „златно правило“) јасно ви кажав што е навистина објавено на мојот блог. И покрај личната проверка, Вие не сте поверувале во она што ви го кажал вашиот „драг пријател“, туку во „рекла казала“ - истото за што го обвинувате „драгиот пријател“ во вашата колумна. Нели е тоа очебиен доказ дека само декларативно се залагате за вашето „златно правило“?
Колумната, во која сугерирате дека не сум го поминал вашето „тестирање карактер“, и во која немате храброст дури ни да го споменете моето име и презиме, не е потпишана од „драгиот пријател“, туку од универзитетскиот професор Ферид Мухиќ. Како универзитетски професор, научник и публицист, имате должност да ги наведувате изворите кои ги користите во вашите јавни написи. Во Вашата колумна имате направено елементарна методолошка грешка - коментирате нешто што не сте го ни прочитале, врз основа на „рекла казала“, иако е јавно објавено и достапно секому.
Предноста на блогот како медиум е и тоа што сте можеле да оставите Ваш коментар, и јавно да го демантирате или појасните она што го објавив во врска со Ферид Мухиќ. Иако не го сторивте тоа, јас јавно Ви се извинив зошто сум објавил информација која што лично не сум во состојба да ја верификувам. Вие го игнориравте моето извинување, моето лично укажување што е навистина објавено, и ја искористивте вашата колумна за да го оцрнувате карактерот на Вашиот „драг пријател“ врз основа на „рекла казала“ кои беа оспорени од моја страна!
Анализата на вашите „пријателски“ постапки во последниве неколку дена, и обидот да ја напумпате мојата мала дигресија како „кобен превид“, „неверојатна интрига“ и „најневеројатната вест на милениумот“, создава се поголеми сомнежи кај мене во Вашите декларирани намери да се борите за моето право јавно да ги изнесам своите ставови. Имено, ако навистина Ве интересирале моите ставови во кои сте лично споменати, ќе сте го прочитале мојот блог и коментарите пред јавно да го доведувате под прашање мојот карактер.
На едно место пишувате: „Му се восхитувам на оној што, наместо да гледа како да го повреди и понижи другиот а за тоа да остане неказнет, постојано се дума како да го израдува, охрабри и утеши секој на кого тоа му е потребно.“ За жал, Вашата денешна колумна е кристално јасен пример за тоа колку Вашите „пријателски“ постапки се во согласност со „убавите думи“ што ги проповедате во јавноста. Уште еднаш Ви благодарам што ме израдувавте и охрабривте со денешнава колумна. Има ли поголема утеха од начинот на кој ја остварувате вашата идеја за „Кралската привилегија на доблеста“?!