Окупација на разумот

Боцевски јава на Фукујама, загрижен за македонските војници и отсуството на јавна дебата, а окупираните Ирачани и Аганистанци (многумина од нив жртви на „friendly fire“ и „колатерална штета“) ич не ги спомнува.
Анти апелира да признаеме дека сме окупатори, и да си се вратиме дома.
Просто се наежив од хипокризијата во текстот на Фукујама: од фразите „беневолентна хегемонија“, од „неоконзервативистичкото верување во универзалноста на човековите права“, од „периодични превентивни одбранбени војни“ против терористичките закани кон САД.
Сепак, Фукујама признава дека и по инвазијата на Ирак таму (и во Авганистан) се води војна, не затоа земјата е нападната и окупирана од САД, туку што затоа што Ирак станал „магнет, тренинг игралиште и оперативна база за џихадистичките теористи, со изобилство американски мети за отстрел“. Фукујама не само што признава дека се водат „контра-востанички“ војни, туку инсистира на победа со триумфалистичкиот жаргон на Буш: „We are fighting hot counterinsurgency wars in Afghanistan and Iraq and against the international jihadist movement, wars in which we need to prevail.“
Уште неколку прашања кои заслужуваат одговор:
1) Дали Собранието донело одлука за наше приклучување во војната во Ирак? (според чл. 68 од Уставот) Ако не донело, тогаш нашата надворешна политика негира дека во Ирак се води војна.
2) Против кои оски на злото се бориме во т.н. „антитерористичката коалиција“?
3) За какви „мировни операции“ станува збор (неодобрени од ООН), кога дури и идеолозите на нашите сојузници признаваат дека се водат војни на туѓа територија?
4) Од кога терористите почнавме да ги делиме на „исламски“, „џихадистички“ (Фукујама) и останатите?