Со граѓански национализам против етнонационализмот?!

Еве што потсетува Никола Гелевски во колумната „Олимпијадата и националниот идентитет“, објавена во 2004 год.:
„Да бидам малку посериозен; еве кои се најбитните обележја на националниот идентитет, според експертот за тоа прашање, Ентони Смит:
1. историска територија, односно татковина;
2. заеднички митови и историски сеќавања;
3. заедничка масовна, јавна култура;
4. заеднички законски права и должности на сите припадници на нацијата;
5. заедничка економија, со територијална мобилност на припадниците на нацијата.
Ете работа за ентузијастите кои ќе создаваат македонска нација!“
Надоврзувајќи се на Смит, Гелевски сугерира дека македонска нација треба допрва да се создава! Навистина, имаме ли ние политичка платформа за транзиција од етно-национализам кон граѓански национализам, со кои би ги стекнале сите пет обележја за национален идентитет? Можеме ли да се вклучиме во дебатата за Европскиот идентитет и постоечките национални идентитети доколку „националниот идентитет“ го сфаќаме исклучиво етно-националистички? Можеме ли да изградиме демократска држава и да влеземе во ЕУ ако продолжиме да го интерпретираме „народот“ исклучиво како „етнос“, а не и како „демос“?
Реакцијата на Вуна ме поттикна да извадам од „нафталин“ еден коментар, и со некои измени и дополнувања да го вметнам во овој пост, како прилог кон некоја идна платформа за градење на граѓанско-национален идентитет:
Националното чувство подразбира граѓанска национална свест, која ние ја немаме тука во нашава држава. Еден од нашите проблеми е токму во тоа што имаме само етничка свест, а не и граѓанска национална свест. Кај нас националното се поистоветува со етничкото, наместо со припадноста кон политичката заедница - со државјанството или „граѓанското содружништво“. За жал, кај нас нема услови кога ќе кажам „Македонец“, со тоа да ја изразам припадноста кон политичката, а не кон етничката заедница. Нешто тука не чини, и треба да go промениме.
Треба да создадеме услови за да можеме да си го изразиме и граѓанско-националното чувство, без притоа некој да се чувствува етнички навреден или дискриминиран. Немам ништо против етничкиот идентитет, ама го претпочитам националниот идентитет. Немам ништо против толерантниот етно-национализам, ама го претпочитам инклузивниот граѓански национализам.
Има многу што се удираат во гради како „Македонци“, а размислуваат за „шиткање“ територии заради етничка хомогенизација. Националниот патриотизам подразбира наклонетост кон државата и политичката заедница (емпатија кон со-граѓанинот), а не само наклонетост кон етничката заедница на која можеш но и не мора да припаѓаш (и емпатија само кон сонародникот - во етничка смисла).
Случајно сум етнички Македонец, и имам право да не бидам дискриминиран поради тоа. Исто така сум и национален Македонец (ако не ми пукне филм па да станувам Канаѓанец или Новозеланѓанец) и исто така имам право да не бидам дискриминиран поради тоа.
Дали со тоа што го претпочитам граѓанско-националното во однос на етничкото (како и повеќето други модерни Европејци) ризикувам да бидам прогласен за „национален предавник“?