Саде мазохизам?

Мили браќа и уште помили комшики, доста беше, веќе не се трпи!
Некои од Свирипичино лафат: “Нош је дошаја до коску”! Као културен чоек од Скопиеполис, почујте што ви велам: Дојде јајцето на газот, а нема кој да го извади!
Тенката црвена линија ни пукна како зрела црешна, поточно како грчкиот бог на бракот – Хименај! Малиот (Нимиц) опасно ни го тури “Северна Македонија” и не остаи пацерски да се думаме – шчо требит да праиме за однапред – поточно, шчо требит да праиме за отпозади!
“Ко то каже, ко то лаже” дека предлогот бил непристоен? Не ќе да е непристоен, поскоро ќе да е перверзен! Продумајте малку, мили браќа и премили комшики, и кажете која ќе биде кратенката за Северна Македонија? Кратенката ќе биде – СМ (еС-еМ) – бездруго, една од најперверзните кратенки на светот, кратенката за садомазохизам!
Е, како сега новиот предОлг, пардон – предЛог, ќе се “одрази” на нашиот вековен сексуален идентитет - однапред или отпозади? Несомнено, љубителите на теории на заговор во перверзната кратенка СМ веднаш ќе препознаат уште еден перфиден обид за наше сексуално обезличување – овојпат, во перверзни садомазохисти! И, како и обично, лековерните конспирационисти ќе ја утнат метата.
Да кажеме јасно и гласно: и дење и ноќе да нè работат цели 123 години, нема никакви шанси да го променат нашиот сеирџиски македонски идентитет во садомазохистички. Дефинитивно, тоа го покажуваат резултатите од најновите истражувања на јавното и тајното мислење и сексуално (чино)дејствување, што ги спроведе ВМСО-СПМБЕ (Внатрешната Македонска Сексуална Организација-Сексуална Партија за Македонско Братство и Единство)!
Како прво, истражувањето врз “репрезентативниот примерок” недвосмислено покажа дека убедливото мнозинство од Македонците продолжува ич да не ги боли за ништо (освен за името и идентитетот). А без манифестации на “чувство за осет” на болка, не може воопшто да стане збор за постоење елементарни услови за садомазохистички однос.
Како второ, резултатите од најновите истражувања покажуваат дека мнозинството граѓани ич не се “палат” ниту на најновите садистички дејанија на нашата власт: егзибиционистичко врзување со лисици на уапсените опозиционери, јавно дисциплинирање на “кичмата” на политичките неистомисленици, заканување со казни за сè и сешто, па и “плескањето” по џебовите на сиромашните престапници. Мали сексуални надразнувања се детектирани единствено во случај на еколошкото чистење на домаќинките што обичаат да прават сексуален афродизијак (лут ајвар) пред зграда со идиличен поглед кон мрачните оџаци на фабриките).
Најпосле, резултатите од истражувањата ги побиваат стравувањата на секспертите дека синдромот “кубура за не дај боже” по “пет века турско” оставил неизбришлива трага во македонскиот сексуален геном. Македонскиот сексуален геном е 99,102% отпорен на секакви странски влијанија, вклучително и садомазохистички. Непобитен доказ дека во македонскиот сексуален идентитет нема ништо мазохистичко, е и рамнодушноста со која беа проследени садистичките политички кампањи на владата, особено на кампањата за “трето дете” со која политичарите ги нападнаа спалните соби како единствена незапоседната територија.
Но, колку и да изгледа на прв поглед перверзен предлогот на Нимиц, претпоставките дека има нешто садомазохистичко во “Северна Македонија” се наполно неосновани. Нимиц изгледа имал погрешни сознанија дека и ние уживаме во долготрајното садомазохистичко “танго” на идентитетско понижување што го играат македонските политичари, па чоекот ни понуди сценарио кое треба да ги задоволи нашите мазохистички потреби.
Но, нам одамна ни е сеедно кој е одозгора, а кој одоздола, и дал тоа ќе биде Курто или Мурто. Одамна ич не не интересира што другите ни ги пишуваат и режираат политичките и сексуалните сценарија, одредувајќи ги границите што (не) треба да ги пречекориме. Одамна не сме ни “саде мазохисти” - веќе ништо не нè боли. Станавме рамнодушни сеирџиски ѕиркачи на садомазохистичките консензуални односи помеѓу нашите и грчките политичари.
Спорот со Грција за името и идентитетот успеа да ни влезе и во спалните соби. А, што ти вреди името и идентитетот, ако престане да ти се дига или влажни?

Час поскоро

Револуција или реформи? - е прашањето што го поставив на мојот блог „Зомбификација“ точно пред две години, цитирајќи го македонскиот пророк Мисирков: „Револуциiата на пролет ке бидит наi глупаото, шчо можиме ниiе да напраиме. Со револуцииата на пролет ке се користат само нашите неприiатели, коiи си имаат само есапи, противни на нашите национални интереси.“ Помпезната прослава на „денот на револуционерната борба“ ме потсети на овие видовити думи на Мисирков, искажани пред кобното Илинденско востание во 1903.
Век и кусур подоцна, аргументот на Мисирков дека револуцијата ќе послужи само како изговор за неисполнување на реформите, е повторно актуелен. И во 2008, повторно ни се „криви друзите за нашите грешки“ и повторно немаме „полно доверiе ком реформаторцките усилiа“ на заинтересираните сили. Наместо „час поскоро да се воведат обеќаните реформи“ за ЕУ, еден век подоцна ние се' уште сме опседнати со прераната и неуспешна револуција од 1903.
Нашите портокалови „преродбеници“, кои двапати дојдоа на власт со ветување дека ќе бидат успешни реформатори, сега претпочитаат да глумат револуционери. На Илинден не' убедуваа дека „Секоја генерација има своја битка“, и дека нашата битка била ем за „Македонија препознатлива по својата посебност и идентитет“, ем за „што поскорешна интеграција на земјата во НАТО и Европската Унија“. Следните неколку месеци, нашите Talking Heads ги вложија сите усилби да му покажат на светот дека не сме „сплотен државен организам што чекори кон општоприфатените евроинтеграции“, туку повеќекратна и дезориентирана личност on a road to nowhere. Дека сме поделена личност чиј ид (парламентот) е сосема контролиран од егото (владата олицетворена во премиерот), кој пак е во постојан контрапродуктивен конфликт со суперегото (претседателот). Откако неодамна пристигна познатата „телеграма од Европа“, дека и четврта година по ред ќе ја изгубиме битката за почнување преговори со ЕУ, нашиот премиер смирено изјави дека тоа „од поодамна било објавено“ и дека „борбата продолжува и се одвива добро“.
Прашањето „Зошто Владата на Груевски три години по ред не добива датум за преговори со ЕУ?“ е прашање кое бездруго заслужува одговор. А одговорот е едноставен: Оваа влада секогаш беше повеќе опседната со револуционерното минато, со „револуционерната“ борба за „нашата историја, континуитет и идентитет“, отколку со реформската ЕУ-иднина. Колку ли само енергија се потроши на реконструирање на минатото (устоличувањето на ВМРО како државотворна партија) и на „револуционерната“ сегашност (на пропагандната „битка за името и идентитетот“ насочена првенствено против политичките конкуренти)? Колку ли само денови потрошија „преродбениците“ во почетокот на 2007 за да не' убедат дека 23 октомври не бил роденден на нивната партија, и дека ќе се слави како „ден за обединување, а не ден за разединување“? Неполни две години по воведувањето на новиот државотворен мит за 23 октомври, Македонија никогаш не била поразединета.
Поконкретни одговори на прашањето зошто се' уште остануваме во „куќен притвор“, иако сме кандидати за ЕУ од 2005, ќе добиеме во ноемврискиот извештај. И од претходните извештаи беше јасно дека главна причина зошто не добиваме датум на преговори не е ниту името, најмалку нашиот идентитет, туку неспособноста на нашата „револуционерна“ Влада да ги спроведе бараните реформи.
Колку и да сака Боцевски да го претстави проблемот со името како „слон во порцеланска работилница“ или „горило од 500 тони во собата“ (неколку десетици пати поголемо од Кинг Конг!), вистинскиот проблем е тоа што нашите политички лидери не успеаја да одговорат на вистинските политички предизвици. Најголемиот политички предизвик во 2008 година требаше да биде исполнувањето на 8 репери, а не изборното „кеширање“ на високиот политички рејтинг на ВМРО-ДПМНЕ, како резултат на перманентната изборна кампања, на која беа потрошени огромни буџетски средства.Со предвремените избори Груевски покажа дека му е многу побитно тој да извојува победа, отколку Македонија да извојува победа во битката за ЕУ.
Боцевски може колку сака да не' убедува дека изборите биле „производ на одлука што е врзана со унапредување на демократските процеси во една држава“, ама такви пропагандни пораки тешко поминуваат во Брисел. Неодамнешната оценка на Боцевски дека предвремените избори биле „многу рационална одлука во однос на актуелниот политички момент во државата“, покажува дека главниот наш проблем не се ниту слоновите во порцеланска продавница, ниту „горилата од 500 тони“ во собата. Главниот наш проблем се политичките ноеви што ја држат главата закопана во живиот песок на „славното“ историско минато, затоа што немаат храброст да се соочат со политичките порази во сегашноста.
Се' додека приоритет на Груевски е враќање на „довербата на граѓаните во сопствената држава, историја, во сопственото минато“, Република Македонија ќе се коцка со својата ЕУ-иднина. За да се врати загубената доверба во иднината на нашата држава, потомците на нашите славни револуционери треба да се докажат како успешни реформисти.
Час поскоро.

Дилемите и фактите од нашето минато

Еве постирам уште една реакција објавена во денешен Утрински весник, од Васко Попоски, новинар-писател:

Во колумната на весникот „Дневник“ од 15 октомври годинава, објавен е текст со наслов „Митот за 11 Октомври“, чиј автор е почитуваниот колега Жарко Трајановски.

Во него, меѓу другото, се полемизира и со некои прашања од нашата неповторлива и славна НОБ. Мојата намера не е да ги негирам мислите и фактите содржани во објавениот текст, туку да приложам некои дополнителни и не безначајни објаснувања, со цел да ја потврдам и нагласам вистината.

На почетокот сакам да предочам дека секое недоволно познавање на тоа време лесно може да не' заскита во непожелни и непотребни импровизации. Со таа намера ќе се послужам и со неколку позначајни факти. Како што е познато, во 1941 година, по налетот на фашистичките орди на Германија, придружени и потпомогнати од нивните слуги (Италија, Бугарија), тогашната Кралска Југославија се распадна за многу кусо време. Со тој распад згасна речиси целиот дотогашен политички систем и живот, а на политичката сцена остана да дејствува само Комунистичката партија и тоа во илегални и многу тешки услови. Тоа е факт што никој не може да ги негира. Во тие мошне сложени услови, членовите на оваа партија продолжија организирано да дејствуваат. На нив им се падна таа историска улога да го повикаат својот народ на сенародно востание за создавање сопствена држава по толку поминати години. Во тоа време, во веќе развиеното партизанско движење се приклучија и повеќе видни граѓани, афирмирани и докажани во одделни области од животот. Сето ова заедно не е мит, туку една историска реалност, која не може никој да ја негира, ниту да ја искривува.

Зошто правиш горило од мене?

Како се вади слон од порцеланска продавница? Прво, се отвора полека вратата од продавницата. Потоа, со омилената слоновска храна (слоновите дневно јадат од 150-400 кг растителна храна!) - се намамува слонот да излезе од продавницата, исто како што влегол. На крајот, внимателно се затвора вратата од продавницата, за да не влезе слонот повторно.
Како се вади „горило од 500 тона“ од собата? Е, тоа ќе го прашате нашиот вицепремиер Боцевски кој во интервјуто на А1 вака одговори на прашањето - Зошто Македонија не добива датум за преговори?:
„...не смееме да го изземеме од предвид прашањето коешто, како што велат Американците, понекогаш е горило од 500 тона во собата или како што велат Македонците, слон во порцеланска работилница, односно прашањето врзано со односите со нашиот јужен сосед.“
Што знаат „Американците“ што е „горило од 500 тона“?

23 Октомври – обединува или разединува?

Еве неколку цитати на македонски јазик, што ги ветив претходно, а кои можат да фрлат дополнителна светлина – или збрка – во однос на имиџот на револуционерната организација. Цитатите сами по себе ништо не значат, истргнати се од контекст, но можат да послужат како патоказ за натамошно читање и истражување. Ако имам време, и ако постои интерес, ќе направам и дополнителна збирка цитати на истава тема, на англиски јазик.
1) „...името што во почетокот и било дадено на Организацијата: „Бугарско-македонско-одрински револуционерни комитети“. Меѓутоа, името немало никакво значење за целите на Организацијата: извојувањето полна политичка автономија на Македонија и Одринско (чл. 2 од Уставот). Целите на револуционерното движење произлегувале од потребите на македонскиот народ и на реалната процена на објективните услови.“ („Историја на македонскиот народ“, Скопје, 1988, стр. 148)
2) „Заштитувајќи го територијалниот интегритет на земјата, Внатрешната организација обезбедувала Македонија да остане самостојна политичка единка во идната балканска федерација. Со ова Внатрешната организација посебно се спротиставува на политика за создавање „Целокупна Бугарија“ што недвосмислено ја спроведувале бугарските врховисти преку своите чети во Македонија во текот на целиот период на национално-ослободителните борби.“ (Христов, Александар Т., „ВМРО и македонската државност“, Култура, 1993, стр. 20)
3) „И покрај извесната конфузија во однос на датата на првата средба, најверодостојна е информацијата која укажува дека шестемина се сретнале на Челеби Бакал улица, дома кај Хаџиниколов во Солун, на 3 ноември 1893 година.“ (Пери, Данкан, „Политиката на теророт: Македонското револуционерно движење во периодот од 1893-1903, Магор, стр. 41)
Ресенскиот состанок од 1894 г. „...јасно покажал дека постоела една група инспирирани луѓе, главно образовани, чија цел била да го прошират илегалниот револуционерен круг во Македонија за да се постигне барем автономија за ова подрачје. Интересно е да се истакне дека како цел не било констатирано обединување со Бугарија, без оглед на тоа што Татарчев, многу години подоцна, го тврди спротивното.“ (Пери, Данкан, „Политиката на теророт: Македонското револуционерно движење во периодот од 1893-1903, Магор, стр. 45)
4) „Организацијата, отпрвин, работеше среде бугарското население, кое во духовен однос се раководеше од бугарската егзархија, подоцна – среде сите Бугари, без разлика дали се тие егзархисти, патријаршисти, католици или протестанти, и најпосле – среде другите народности во Македонија. Таа имаше успех меѓу македонското население и претежно меѓу бугарското.“ „Предавниците на македонското дело“, ЦК на ВМРО (Об), (Изменниците на македонското дело, Прага, 1926) Култура, Скопје, 1983, стр. 64)
5) „...јас почнав да одбирам помеѓу учителите Македонци другари за идната револуционерна организација. Изборот го правев вака: по меѓусебното запознавање, јас им го опишував егзархискиот црковен и училишен режим во Македонија и ги прашував дали го одобруваат тој режим или го осудуваат. Оние кои го одобруваа не беа за мене благонадежни а оние кои го осудуваа ги вбројував во бројката на благонадежните, на идните свои другари по основањето на револуционерната организација...“ (цитат од спомените на Иван Хаџи Николов, кај Гане Тодоровски, „Трактати за сонцељубивите“, Култура, Скопје, 1974, стр. 124.)
6) „Во барањето на средство за спротивставување на таа пропаганда [српската], дојдов до заклучокот, дека само една тајна револуционерна организација ќе може да го пресече патот на туѓите пропаганди во Македонија, и дека таа ќе обезбеди основа за запазувањето на бугарштината во Македонија, како и тоа дека таа ќе помогне дури и за стопанското засилување на нејзиното население. Ва своите размислувања за основање на револуционерна Организација јас предвидував дека ќе наидам на пречки од луѓето на Егзархијата, и од самата неа што и самата во црковно-училишното дело спроведуваше централистичка политика: таа ги назначуваше и ги отстрануваше учителите и архиерејските намесници. Поради тоа почнав да барам сомисленици меѓу учителството и граѓанството, што имаа децентралистички погледи спрема нашето црковно-училишно дело. Во тоа време такви најдов во лицето на Петар П.Арсов и Цонев, а подоцна и д-р Хр.Татарчев, школски ценет лекар. На други колеги родум од Македонија, не сметав, познавајќи ги нивните гледишта и нивните карактери.“ (Спомени - Иван Хаџи Николов, http://www.geocities.com/vmro_makedon/index.html)
7) „И така револ'уциониiо комитет беше чисто македонцка организациiа по произлез и по состаот му, но тоа беше само работа на iедна част од iедна од македонцките нацiоналности, врзана по име и ло црковно-сколиiцките работи со бугарцкиiо народ и држаа и нивните интереси. Тоiа комитет, во сашност македонцки, за надворешниiо свет и за рисiаните во Македониiа не екзархисти, беше комитет бугарцки.“ (Крсте Мисирков, „Шчо напраифме и шчо требит да праиме за однапред?“)
Има уште многу различни приказни и пристапи. Најубаво е секој да си прочита, колку што може, и самиот да си оформи сопствено мислење зошто го славиме 23 октомври.
Јас би поставил само едно прашање: Дали празникот 23 октомври е празник што обединува или празник што разединува?

Нов пасош, нов идентитет?

Да се пофалам, си извадив чичка нов пасош. Вадењето нов документ за идентификација не би требало да остава никакви последици по личниот идентитет. Меѓутоа, по новиот пасош, почнав да запаѓам во длабока идентитетска криза, како последица на менувањето на личното име и националноста. Во стариот пасош името ми беше Жарко, напишано на латиница, со одвај видлив знак над буквата З. Латинската буква Ж ја нема во англиското писмо, па се навикнав моето име за меѓународна употреба да биде Zarko. Тоа име електронски се исчитуваше на мојот пасош, со тоа име добивав визи и се потпишував комуницирајќи со англискиот јазичен свет.

Од некни, државата самоволно решила да го промени моето лично име и мојата националност. Личното име не е напишано со пет, туку со шест латински букви. Повеќе не сум само Zarko, туку Zharko (и Жарко - конечно и на кирилица, за да се отстранат евентуалните сомнежи во моето постоење)! Во графата за државјанство / Nationality повеќе не пишува Република Македонија, туку македонско / Macedonian. Какво влијание имаат новото име и националноста на мојот личен и национален идентитет?

Знам, многу од вас ќе речат дека сум се загрижил без некоја причина и дека барам влакно во јајцето. Но, слушнете ги прво причините за мојата загриженост. Како сега ќе ги убедам моите пријатели што не читаат кирилица дека државата самоволно ми го променила името од Zarko во Zharko, и тоа во моментот кога нејзините водачи не' убедуваат дека и дење и ноќе се борат за да не им фали ни влакно на името Macedonia и нашиот национален идентитет? Како ќе ги убедам електронските читачи на пасоши дека она што претходно го читале како Zarko е идентично со тоа што сега го читаат како Zharko - дека сум истото лице со истото име? Најпосле, како ќе го убедам Google да ме пронаоѓа како Zharko Trajanoski, а не како Zarko Trajanoski? Мошне тешко, нели?

Далеку полесно ми беше да ја прифатам промената во графата nationality од Република Македонија во Macedonian. Сега веќе не ќе морам да им објаснувам на пријателите од странство дека името на мојата земја не се чита „Македониџа“, туку „Маседониа“. (Оние што го обвинуваа Нимиц дека сакал перфидно да не' преименува во „Македониџа“, требаше прво да погледнат во сопствените пасоши.) Но, сега се јавуваат поинакви проблеми. Што се однесува до националноста, секој наш граѓанин станува „двојна“ личност - има една националност за надворешна употреба, а друга националност за внатрешна употреба.

Практично, за англискиот јазичен свет (а спорот со Грција се води токму за тоа како ќе бидеме перципирани во тој свет!) сите граѓани на Република Македонија имаат македонска националност (Macedonian Nationality). Таквата националност имплицира дека сите наши граѓани се Macedonians (Македонци). Но, иако сите наши граѓани имаат македонска националност, сите не ја изјаснуваат својата „национална припадност“ како Македонци! Ако ги прашате нашите граѓани што подразбираат под националност, тие нема да ви кажат „државјанство“ (како што пишува во личните карти или во пасошите), туку ќе ви кажат - етничкото потекло или етничката припадност. Согласно со внатрешната употреба на „националност“, граѓаните се делат на Македонци, Албанци, Турци, Власи, Роми, Срби, Бошњаци и други, а согласно со надворешната употреба на „националност“, сите сме си Macedonians.

Како овој идентитетски парадокс се одразува врз спорот со Грција? Пред извесно време прочитав интервју со грчкиот интелектуалец Ставрос Лигерос, во кое аргументира дека не сме можеле ние да бидеме Македонци (и Македонија), затоа што со тоа сме го монополизирале името исклучувајќи ги сите други што живеат во регионот на Македонија од тој термин: „Не е праведно. Тоа е како Грција да се именува Европа. Грчката нација и јазик да се наречат европска нација и европски јазик. Другите во Европа ќе речеа: во ред, и вие сте дел од Европа, но не сте само вие ексклузивно Европа. Така, и вие сте дел од Македонија, но не сте само вие Македонија.“

Ако сакаат да победат со аргументи, Грците треба прво да ги убедат жителите на САД дека немаат право да се нарекуваат Американци, затоа што не се само тие Америка. Треба да ги убедат дека делот (САД) го монополизира целото (Америка). Зошто ним не им го треснат в лице „аргументот“: „вие сте дел од Америка, ама не сте само вие ексклузивно Америка“? Потоа, Ставрос треба да ги убеди и колегите од ЕУ дека немаат право да се нарекуваат Европејци, затоа што не се само тие Европа. Треба да ги убеди дека делот (ЕУ) го монополизира целото (Европа). И ним треба да им каже отворено в лице: „вие сте дел од Европа, ама не сте само вие ексклузивно Европа“!

Грчките аргументи се неодржливи и лесно може да се докаже дека со меѓународната употреба на националноста Macedonians ниту имаме намера, ниту пак можеме да ги исклучиме сите други употреби на „Македонци“ (во географска или која и да е друга смисла). Нашата употреба на термините Macedonia и Macedonians не имплицира територијални претензии кон соседите, исто како што употребата на America и Americans (и Europe и Europeans) не имплицира територијални претензии кон другите држави што се дел од американскиот (или европскиот) континент, а не се дел од САД (или ЕУ). Проблемите со повеќезначноста на зборовите ќе си се решаваат како и порано - со повеќе речнички одредници за зборовите Macedonia и Macedonians.

Но, ако сакаме овие аргументи да ни држат вода, тогаш треба да си ја расчистиме конфузијата околу националноста и националната припадност на домашен терен. Ако се бориме во пасошите на сите граѓани да стои Macedonian Nationality тогаш треба да се избориме и на домашен терен за македонски граѓански идентитет. Тоа би значело и борба против монополизацијата на идентитетот „Македонци“ од страна на етничките Македонци, но и поширока борба против тиранијата на колективните и исклучиви етнички идентитети.

Валкање на НОБ

(Повод; Колумната „Митот за 11 Октомври“, 15 октомври)

Во колумната на господинот Жарко Трајаноски меѓу другото се полемизира и со некои прашања од нашата неповторлива и славна НОБ. Никој од нас не ни помислил дека авторот на спомнатата колумна ќе настапи со такви небулози со кои обилува неговата колумна. Тука ќе ја спомнеме само неговата основна дилема: „Навистина, дали воопшто било кренато народното востание од комунистите во 1941 или за успешното народно востание може да стане збор дури во 1943?“ Од формулацијата произлегуваат повеќе прашања, ама еве само неколку:

1. Дали дилемата му е затоа што комунистите биле множество во првите партизански одреди? Сега е модерно да се плука по комунистите. Зар комунистите не биле дел од народот кога заложувајќи ги своите животи ја остварувале нивната историска задача како организатори и предводници во народното востание? Зар тие не биле дел од народот? Зар тие тогаш не го афирмирале македонскиот патриотизам?

2. Ако почетокот на востанието не беше во 1941 година, дали воопшто можеше да стане збор „за успешно народно востание во 1943“? Земено во целина може да се тврди дека почетокот на 11 октомври 1941 година имаше одлучувачко значење за разгорот во 1943 година. Белким е познато дека секој настан во општествениот развој има свој почеток што се остварува со „породилни маки“, свој зенит и свој краен резултат! Впрочем, зошто се вели дека Првиот Илинден бил народно востание, иако оружените борби биле само во неколку општини на западниот дел на Македонија? Ами, Карпошовото востание, Кресенското /Македонското/ востание?

3. Срамно е што акциите на сите партизански одреди од 1941 и 1942 се минизираат како „герилски акции“, а денот на народното востание се квалификува како неуспех и само како „ден на вооружен отпор против фашизмот“. Што претставува ликвидација на Првиот кумановски партизански одред токму на денот кога почна востанието, разгромот на Првиот битолски партизански одред во 1942 година, масакрот на македонските родољупци во Дабница, бесилките, стрелањата, масовните судски процеси и полните затвори низ цела Македонија во 1941 и 1942 година?

4. „Помалата репресивност на бугарскиот режим во споредба со југословенскиот“ е само валкана измислица. Напротив, бугарскиот окупаторски режим беше окрутна сурова фашистичка машина, посебно подготвена и комплетно пренесена во Македонија од Царството, за разлика од другите југословенски подрачја во кои државниот организам беше сосема разрушен. Бугарската војска и полиција во Македонија често сардисуваше цели градови и села, „чешлаше“ цели планини барајќи партизани и ги претепуваше луѓето. Исто така и констатацијата за „кога пристигна Темпо“ значи минимизирање на дотогашниот напор и жртви и придонес кон активноста на бугарската полициска кујна која за цело време ги набедуваше партизаните со „србокомунисти“.

За дебатата во Центарот „Точка“ на тема „Зошто востанието го кренаа комунистите“ првпат дознавме од колумната. И тие малку митови што ги има македонскиот народ речиси сите се за негови порази и маки. Му остана само митот за 11 Октомври како единствена негова победничка епопеја. Затоа таа не смее да се валка. Меѓутоа, ако авторот сам си напишал пофалба за тоа што во споменатата дебата се обидел да ја стави „под сомнение светлата догма за 11 Октомври“ тоа нека му служи на чест!

Клуб на борци од НОБ - Скопје

(Се надевам дека борците од НОБ нема да ми се налутат што го објавувам нивното писмо на мојот блог. Намерата е да се чујат и нивните аргументи во блогосферата.)

Митот за 23 октомври

Ќе ми каже ли некој зошто го славиме 23 октомври - т.н. ден на македонската револуционерна борба?
Иако Владата тврди дека во 1893 г. на тој ден било основано ВМРО, историски тоа не може да се поткрепи. Според спомените на Татарчев, за името на организацијата се расправало дури на средбата пред Водици во 1894: „На истата седница долго се разгледуваше прашањето какво име да носи Револуционерната организација и Комитетот. Ова прашање ни одзеде прилично време, и најпосле, колку што се сеќавам, усвоивме да се наречат: „Македонска револуционерна организација“, а Комитетот - „Централен македонски револуционерен комитет“, а скратено „Ц.М.Р.К.““
Значи, името ВМРО не се користело во 1893 г., а почнало да се користи дури во 1920 г., откако Организацијата била возобновена (претходно, од 1905 била ВМОРО).
Уште еден куриозитет: Ако „Основите на Организацијата се поставени на 5 ноември 1893 година (23 октомври 1893 година според стариот календар)“ (тетка Вики), тогаш зошто Илинденското востание не го славиме на 20 јули, туку на 2 август?

Ебате аргументите, ебате!

Прочитајте ги само аргументите што ги застапува Ставрос Лигерос, во интервју за „Форум“:
„Ако сакате вашата националност да ја определите со друга одредница – можете, но не можете вие да бидете Македонците!“
Е, зошто брате Ставросе да не можеме да бидеме Македонци?
Еве зошто – аргументира Ставрос:
„Ако сте вие Македонци, на тој начин ги исклучувате сите други што живеат во регионот на Македонија од тој термин. На тој начин монополизирате. Значи, делот го монополизира целото.“
Е, од каде сега тоа дека ги исклучуваме сите други „Македонци“? Зарем зборот „Македонци“ не може да има повеќе различни значења? Ние ќе си бидеме Македонци во една смисла, вие ќе си останете Македонци во друга смисла. Жителите на градчето Македонија во Алабама ќе си останат Македонци во трета смисла.
Но, "Калимеро" Ставрос тврди, тогаш ќе „нема правда“:
„Не е праведно. Тоа е како Грција да се именува Европа. Грчката нација и јазик да се наречат европска нација и европски јазик. Другите во Европа ќе речеа: во ред, и вие сте дел од Европа, но не сте само вие ексклузивно Европа. Така, и вие сте дел од Македонија, но не сте само вие Македонија.“
Нема правда, друже Ставрос?
Ај, прво пробај да ги убедиш жителите на САД дека немаат право да се нарекуваат Американци, затоа што не се само тие Америка. Пробај да ги убедиш дека делот (САД) го монополизира целото (Америка). Тресни им в лице: „вие сте дел од Америка, ама не сте само вие екслузивно Америка.“
Потоа, друже Ставрос, пробај да ги убедиш твоите колеги од ЕУ дека немаат право да се нарекуваат Европејци, затоа што не се само тие Европа. Пробај да ги убедиш дека делот (ЕУ) го монополизира целото (Европа). Тресни им в лице: „вие сте дел од Европа, ама не сте само вие екслузивно Европа.“
Кога ќе ги убедиш граѓаните на САД дека немаат право да се нарекуваат Американци, и кога ќе ги убедиш граѓаните на ЕУ дека немаат право да се нарекуваат Европејци, тогаш ќе не убедиш и нас дека немаме право да се нарекуваме Македонци!

Митот за 11 Октомври

11 Октомври – „Денот на народното востание“ го славевме како еден од трите државни празници на Република Македонија, покрај Денот на републиката (2 август) и Денот на независноста (8 септември).

Сега има уште три нови државни празници: 24 Мај, "Св. Кирил и Методиј" - Ден на сесловенските просветители; 23 Октомври, Ден на македонската револуционерна борба и 8 Декември, "Св. Климент Охридски".

Моето излагање на вчерашниот настан во „Точка“ по повод 11 октомври беше засновано на следниве размислувања.

Прашањето беше „Зошто востанието го кренале комунисти?“

Јас го поставив прашањето Дали било воопшто кренато народно востание од комунистите во 1941 г. или само симболички започнала организирана вооружена борба против окупаторот?

Накусо, моите аргументи одеа во прилог на тезата дека за народно востание може да се зборува дури во 1943, а дека нема елементи за такво нешто во 1941 и 1942.

Несомнено, на 11 Октомври во Прилеп биле изведени три координирани диверзантско-терористички акции но како резултат на тие „герилски“ акции:

1) Немало масовен одѕив од страна на народот; немало организирање на војска и главен штаб до август 1943 (во 1941 г. имало само три партизански одреди кои не се прославиле со којзнае какви воени успеси; првата регуларна единица на македонската војска била организирана на 18 август 1943 г.)

2) До 1943 г. немало позначајни борби со окупаторот ниту пак бил ослободен некој град (Во текот на 1943 година биле ослободени првите градови во Македонија - Кичево и Дебар и биле формирани првите органи на народната власт).

3) Во 1941 и 1942 г. вооружената борба во Македонија била речиси отсечена од вооружената борба во останатите делови од Југославија. Може ли да зборуваме за народно востание во 1942 г. ако тогаш дејствувале само неколку одреди, со по неколку десетини борци, и ако мнозинството од нив биле разбени?

4) Масовното учество на Македонците во борбата започнува дури по основањето на Комунистичка партија на Македонија (19 март 1943), откако почнува да се пропагира национално ослободување и обединување на сите Македонци.

Народното востание во 1941 година е мит, но во 1943 година е веќе реалност.

Карактерот на востанието бил пред се анти-фашистички и националистички (со надежи за целосно ослободување и обединување на сите Македонци). Ченто и мнозинството од оние што ја создадоа првата македонска држава биле првенствено анти-фашисти и македонски националисти.

Вчера бев сведок на мошне непријатни обвинувања на моја сметка, само затоа што сум се дрзнал да се сомневам во догмата за народното востание од 1941.

Затоа, ќе одговарам само на оние коментатори кои ќе понудат аргументи.

Нема ништо полесно од тоа, во отсуство на било какви аргументи, да прогласиш некого за предавник на македонското дело.

Словенска антитеза

Што има ново во Македонија? Дал’ спорот со Грција се реши? Ил’ почнавме преговори со ЕУ? Нит’ спорот со Грција се реши. Нит’ почнавме преговори со ЕУ. Место идентитет „европски“, си градиме идентитет антички. Ем антички, ем библиски, уште малку и препотопски.

***

Инспирациите за пишување доаѓаат кога најмалку очекуваш. Си гледам синоќа „грујовизија“, кога одеднаш ме заплисна веста за епохалното откритие: „Македонците се музикален народ, доказ за тоа е свирчето што е пронајдено при ископувањето на археолошкиот локалитет Кале“. Ех, каква ли загуба за нашиот идентитет ќе беше ненавременото откривање на фамозното свирче од бронзеното време? Без свирчето од пред 33 века, џабе ќе ни беа сите аргументи дека сме музикален народ. А само ден претходно, народот докажа дека е музикален. Без употреба на свирче, го исвирка политичарот со најголем рејтинг кога се обиде да одржи говор на хуманитарен концерт посветен на македонската музичка легенда. А каква ли само шанса испушти премиерот да ја одбрани честа на нашиот музикален идентитет? Какви ли само овации ќе доживееше ако, наместо ливчето, го извадеше препотопското свирче и ја засвиреше омилената „Народе македонски... не знаеш кој си што си, други тебе знаат“?

Пред десетина дена, „грујовизија“ објави уште еден несоборлив доказ дека другите повеќе знаат кои сме и што сме од самите нас. Како ударна вест ги обнароди епохалните откритија на еден профитабилен швајцарски институт, според кои „најголем дел од Македонците се директни потомци на античките, а многу помал дел имаат словенско потекло“. Најпосле, белосветските трагачи по автентичниот македонски ген можат да здивнат. Не мора веќе да трошат галони бензин до Пакистан за да му докажуваат на светот кои сме и што сме. Ете, со швајцарска прецизност е утврдено дека нашето потекло е дури 30 отсто античко-македонско, а само 15 отсто словенско, за разлика од потеклото на жителите на Грција, кое е само 5 отсто античко-македонско, а дури 20 отсто словенско! Резултатите ја поткрепуваат и тезата за „петтата колона“ во нашите редови - дури 15 отсто од нас имаат елинско потекло, исто колку словенско! Според швајцарските генетичари, повеќе има смисла да се зборува за „Славоелини“, отколку за „Славомакедонци“.

Има тука уште неколку куриозитети. На второ место на генетската листа со дури 20 отсто е нашето германско потекло - што дава основа за претолкување на војната против германските фашисти како „братоубиствена војна“. Логично е да се претпостави дека резултатите од генетскиот попис ќе бидат меѓународно оспорени затоа што утврдуваат само 10 отсто илирско потекло. По најновите идентитетски освестувања, прашање на време е кога ќе се појават потомците на Феникијците (5 отсто) и Хуните (5 отсто), а богами и на Хунзите! - барајќи признавање во Преамбулата на Уставот. Најпосле, зар е можно „петте века под турско“ да не оставиле никакви генетски последици?

Сепак, најголемиот идентитетски шок го преживеав лани, кога во Битола ја посетив музејската изложба „Македонски неолит“ (период од 10.000 години до 3.000 години пред нашата ера). Верувале или не, ама таму беше изложен нашиот клучен аргумент за одбрана на името: „Именката Македонија, атрибутот македонски е во секојдневна употреба во младото камено време...“. Ако не сте знаеле, колонизацијата на Европа започнала од „Македонскиот полуостров (кој бил преименуван во „Балкански полуостров“ дури во 1804 година)“. Една од незаборавните пораки на битолската изложба „Македонски неолит“ (поддржана од Министерството за култура) се' уште ми одѕвонува во ушите: „Македонија е основоположник на европската цивилизација“!

Се разбира, ова не се официјални тези на премиерот, кој на манифестацијата Година на македонскиот јазик во Рим порача дека „...во Европа ќе влеземе како Македонци и никако поинаку!“. Минаа месеци, а се' уште лебдат во воздух две неодговорени прашања. Прво, зошто бранителот на нашиот идентитет ја усвои себе-колонизаторската формула „Европа = ЕУ“? Географски му припаѓаме на европскиот континент, членки сме на Советот на Европа и имаме право да негуваме европски идентитет, независно дали сме или не сме членка на ЕУ. Одамна мина времето на патриотската песна „Телеграма дојде од Европа“.

Второ, остана да лебди прашањето што подразбира премиерот под „Македонци“ и под „нашиот идентитет“? По кампањата „Ти си Македонија“, која финишираше со спотот со Александар Македонски, стана појасно кој „наш идентитет“ сака да го одбрани премиерот. Е сега, ако е вистинит слоганот „Народ без јазик и писмо - нема“ (кампања „Моја кирилица“), тогаш античките Македонци престанале да постојат во моментот кога се откажале од својот мајчин јазик (14 века пред кирилицата) и кога го усвоиле атичкиот дијалект што станал „коине“. Парадоксално, ама нашите потомци на Александар (грчки: заштитник на луѓе) и Филип (грчки: љубител на коњи) треба веднаш да се запишат на курсеви по старогрчки јазик.

Накусо, ништо ново во Македонија. Се' по старо, и постаро и постаро... Политичкото бегство во минатото е пат по кој упорно чекорат политичарите што немаат решение на проблемите што не' мачат во сегашноста.

Тра-ла-Ламброс Македонски!

Предлагам да му се додели орден за специјални заслуги на нашиот најголем лобист во САД, „Ламброс Македонски“.
Еве го неговиот вчерашен учинок во прилог на меѓународното афирмирање на нашата држава како „Македонија“:
„MR. MCCORMACK: You referred to them as Skopje, as opposed to your usual FYROM. I’m wondering if you, in fact, are coming a certain distance in your views on the name issue. (Laughter.)
QUESTION: No, no. The name according to the UN --
MR. MCCORMACK: We use Macedonia. Feel free to adopt it.
QUESTION: I said FYROM. You are saying Macedonia. I’m not accepting – I’m accepting what the UN has saying.
MR. MCCORMACK: Okay, all right.
QUESTION: One more question.
MR. MCCORMACK: Okay. (Laughter.)
QUESTION: The Congress last week passed a resolution sponsored by Senator Olympia Snowe and Robert Menendez replacing the so-called “Macedonia” with a legal one under the UN, FYROM. Are you going to honor this resolution, Mr. McCormack, since President Bush’s initiative considers to withdraw the recognition from November 4th, 2004?
MR. MCCORMACK: Lambros, I have not – I have not seen the resolution sponsored by the Senator from my home state. The Executive Branch of the United States Government has made a decision with respect to the name. We refer to that country as Macedonia.“
Колку повеќе Ламброс го форсира некронимот „FYROM“ (кој не е наше „име согласно ОН“!), толку повеќе владата на САД го форсира името „Македонија“.

Борбата за националниот идентитет

„Секоја генерација има своја битка“ - одекнуваше илинденското мото во Пелинце и во Крушево. Два месеца по Илинден, а никако да се ослободам од тегобното чувство дека мојата генерација е заложник на бесмислена борба што се крепи на промашена теза. Тезата беше лансирана во февруари од Будимпешта, ден пред националистичкиот митинг на скопскиот плоштад Пела под мотото „Македонија, македонско, Македонци“. Будимпештанската теза на Груевски беше обландирана како предизборен слоган: „Борбата за уставното име е борба за зачувување на нашиот идентитет!“

Уште во една од мартовските колумни укажав на манипулативниот карактер на оваа теза: Ако „идентитетот е нешто што се градело со векови и илјадници години“ (како што тврдеше Груевски), тогаш каква врска има тој идентитет со уставното име Република Македонија од 1991 година? Неодамнешниот развој на политичките настани ме поттикна да изложам дополнителни противаргументи:

1. Тезата „Борбата за уставното име е борба за зачувување на нашиот идентитет“ им остава простор на нашите оспорувачи да аргументираат дека „нашиот идентитет“ не е постар од актуелното уставно име Република Македонија, затоа што името Република Македонија датира од 1991. Историјата на македонската држава не се исцрпува со историјата на Република Македонија која почнува на 7 јуни 1991. Имено, тогаш Собранието на СРМ донесува одлука за стапување во сила на амандманот на Уставот на СРМ со кој се избриша зборот „Социјалистичка“, и во целиот текст почна да се употребува називот „Република Македонија“. На 11 јуни 1991 година излезе првиот број на „Службен весник на Република Македонија“ (дотогаш „Службен весник на Социјалистичка Република Македонија“). Од историска и правна перспектива, првиот устав на Република Македонија е уставот по усвојувањето на амандманите од 7 јуни 1991, ден што може да се одбележува како ден на името „Република Македонија“.

2. Ако името на државата е суштествено за нашиот идентитет, тогаш испаѓа дека секогаш кога некој го менувал името на државата, го предавал нашиот идентитет. Ако е така, тогаш Методија Андонов Ченто треба повторно да го прогласиме за народен предавник, затоа што на 8 март 1946 го потпишал Законот за името на Народна Република Македонија со кој „досегашното име на нашата федерална единица „Демократска Федерална Македонија“ се менува и гласи „Народна Република Македонија“.“ Бездруго, како предавници на идентитетот и народот треба да се прогласат и оние што потоа го сменија името во „Социјалистичка Република Македонија“ и во „Република Македонија“.

3. Виталната лага дека борбата за зачувување на уставното име е борба за зачувување на националниот идентитет затскрива една тажна вистина. Приемот во ОН во 1993 под „привремената“ референца не беше суспензија, туку практично откажување од уставното име во меѓународната употреба до постигнување заедничка спогодба со Грција. Од нашето уставно име практично се откажаа сите наши политички претставници, независно од партиската и етничката припадност, кои 15 години достоинствено учествуваа во работата на меѓународните организации под некрофилската референца „поранешната југословенска...“. Ако некрофилската дескрипција досега не го загрози нивниот национален идентитет, од каде стравот дека прифаќањето на некоја одредница пред „Република Македонија“ ќе го загрози нашиот национален идентитет?

4. Промашената теза за „националниот идентитет“ не' води во идентитетски ќор-сокак. На пример, кога Црвенковски во Њујорк зборуваше за „фер компромис и за разумно решение што нема да го оспорува нашиот национален и културен идентитет“, истакна и дека нашиот „специфичен модел на функционална мултиетничка демократија... докажува дека е возможна продуктивна коегзистенција на различните нации и култури што делат ист простор.“ Ако ја застапуваме тезата дека во нашата специфична земја коегзистираат повеќе нации и култури, тогаш треба да зборуваме и за повеќе национални и културни идентитети. Барањето изјава за припадност на една етничка заедница, кое е услов за кандидирање за пратеник, оневозможува политичко промовирање и претставување врз основа на еден надетнички национален идентитет. Тиранијата на исклучиви етнички идентитети оневозможува изградба на еден национален и културен идентитет.

5. Промашената теза за „националниот идентитет“ ја продлабочува македонската конфузија помеѓу етнички и национални идентитети, помеѓу народ во смисла на „етнос“ и народ во смисла на „демос“. Претходно веќе укажав дека може да се воспостави логичка врска помеѓу името на државата и националниот идентитет, а не етничкиот. Иако упорно ја поистоветуваме припадноста кон етничката заедница со „националната припадност“, етничкиот и националниот идентитет се два различни поима што не треба да се побркуваат. Кој не верува нека прочита на новата лична карта, каде што терминот „државјанство“ е преведен како „nationality“.

Накусо, борбата за уставното име не е борба за националниот идентитет „Македонец“, затоа што ниту Уставот ниту политичката практика не создаде можност за граѓанска употреба на зборот „Македонец“ без разлика на етничката припадност. Ако сакаме да го браниме нашиот национален идентитет, треба прво да го создадеме, надминувајќи ги бетонираните етнички идентитети. Ако сакаме да градиме демократија, треба да го вратиме македонскиот демос на историската сцена, носителот на суверенитетот на првата македонска држава.

Првата македонска држава беше израз токму на суверената волја и правото на самоопределување на „народот на Македонија“ (не во смисла на „етнос“), а АСНОМ го образуваа народните претставници, без разлика на народност, вероисповед, пол, раса и политичко-партиска припадност.