Ребрендирање во 100 чекори

„Ребрендирање или блокада?“ - лажна дилема на МТВ, два часа пред „јадењето бурек“ со Груевски. Небаре портпарол на грчките „максималистички барања“, премиерот потврди дека од нас се бара „комплетно ребрендирање... и повеќе од тоа“.

Зошто деновиве толку упорно се рекламираа „најновите“ грчки „максималистички барања“ кога дури и Груевски изјави дека „во основа не се тоа нови барања, во основа не се...“? Зошто толку педантно се соопштуваа грчките позиции и аргументи, а не македонските позиции и македонските аргументи? Зошто се создаваше негативна атмосфера на колективна закана дека се загрозува етничкиот идентитет на Македонците, македонскиот јазик и употребата на придавката „македонски“ - не само од Грција, туку и од ЕУ?

По грижливите толкувања на премиерот, по партиските прогласи на ВМРО-ДПМНЕ, и „обзнаните“ на медиумските џип-барабанџии (тапанари), тешко ќе се најде човек во Македонија кој не чул за „максималистичките барања“ на „клетите Грци“. Знам, ќе забележите: не беше тоа прогрчка, туку антигрчка пропагандна кампања. Но, оние што ја проучувале историјата на пропагандата знаат дека техниките за оцрнување на противниците (независно дали се „клети Грци“ или домашни „петоколонаши“) може да произведат и бумеранг-ефект. Народски кажано, на пропагандистите може да им се случи - „со свој камен, по своја глава“. Таков ефект има по црната кампања „брат за брат...“, која најмногу се водеше на МТВ. Граѓаните најавија бојкот на радиодифузната такса, меѓу другото, затоа што не сакаат да бидат соучесници во кршењето на човековите права преку масовното „фабричко“ производство на инстант-“патриоти“ и домашни и странски „предавници“.

Знам, пак ќе забележите - „Што си запнал толку, нели премиерот јасно ги кажа нашите позиции?“ Ваистина, пак кажа: „Нашите позиции ние сме ги соопштиле. Стопати ако речам, веројатно е малку, кој знае колку пати... ние имаме програма за тоа објавена - програмата на ВМРО-ДПМНЕ, во која јасно пишува на страна 146 кои се нашите позиции...“ Па, кој се сретна во Преспа со Папандреу - нашиот премиер или лидерот на ВМРО-ДПМНЕ? Од кога тоа „стратегијата за пристап“ кон „спорот за името со Република Грција“ од програмата за вмроизација на Македонија е државна стратегија? За стр. 146 не може да се каже ни дека е владина стратегија, имајќи предвид дека главниот коалициски партнер ДУИ има дијаметрално спротивна позиција во однос на референдумското изјаснување за името.

Стратегија е документ што обединува, а идејата за референдум за името се покажа како јаболко на раздорот. Без натпартиски консензус за стратегиските насоки за решавање на проблемот со Грција, станавме заложници на програмата за вмровско преродување („ребрендирање“) на Македонија. Заложници, затоа што стр. 146 „пропишува“ дека евентуалното решение мора претходно да помине на референдум, па дури потоа да биде прифатено „од страна на поединци политичари, влада или парламентот“. Практично, иако го плаќаме за да ги решава државните проблеми, Груевски си го одзел мандатот да прифати какво било решение, каков било компромис за спорот, без позитивен референдум.

Но, доста веќе со стр. 146! Никој од критичарите не го прашува премиерот која е позицијата на ВМРО-ДПМНЕ. Многу добро знаеме која е. Груевски ескивира. Ескивира од обврската да преговара за замена на „поранешната југословенска Република Македонија“ и да прифати компромисно решение. Ескивира и од лидерската должност да постигне натпартиски консензуз и да ја зајакне државната позиција на Република Македонија. Единствените удари што ги задава во „борбата“ не се кон Папандреу, туку кон критичарите на неговата поразителна стратегија. Поразителна за Македонија.

Се уморивме од самобендисани „лидери“ кои од името на „македонското национално единство“ поттикнуваат раздор и нетрпеливост меѓу македонските граѓани. Во Македонија не владее разочарување само од тоа што се случи во Брисел, туку и од нашите неспособни политичари, некадарни да го дефинираат нашето заедничко добро и да ги бранат државните интереси.

Наместо ширење паника со цел да ги разгорат етнонационалистичките страсти, нашите „конзервативци“ требаше да понудат убедливи аргументи зошто е бесмислено во 21 век да се оспоруваат етничките Македонци, македонскиот јазик и употребата на „македонски“. Зошто Груевски, кога ги чул „максималистичките барања“, не му ја посочил на Папандреу страницата на ЕУ со информацијата дека се зборува македонски јазик (Macedonian), и тоа во Грција? Зошто не му ги цитирал документите на ЕУ, на Советот на Европа, на ОН, кои го потврдуваат идентитетот „етнички Македонци“? Најпосле, зошто не се повикал на одредбите од Лисабонскиот договор, кои забрануваат дискриминација врз основа на националност (nationality), врз основа на етничко потекло, како и врз основа на припадност на национално малцинство? Зошто не го спомнал извештајот на Мекдугал во ОН, за македонското малцинство во Грција, со препорака за користење на зборот „македонски“ (Macedonian) - во имињата на здруженијата и за слободно изразување на етничкиот идентитет?

Одговорите се едноставни. Груевски сака политички да профитира од блокадата во Брисел, исто како што профитираше од блокадата во Букурешт. Ем „фиромизацијата“ продолжува ем домашното „ребрендирање“ продолжува. Државата необично се преобразува во наследник на античкото македонско кралство, а етничките Македонци во потомци на Филип и на Александар.