Час поскоро

Револуција или реформи? - е прашањето што го поставив на мојот блог „Зомбификација“ точно пред две години, цитирајќи го македонскиот пророк Мисирков: „Револуциiата на пролет ке бидит наi глупаото, шчо можиме ниiе да напраиме. Со револуцииата на пролет ке се користат само нашите неприiатели, коiи си имаат само есапи, противни на нашите национални интереси.“ Помпезната прослава на „денот на револуционерната борба“ ме потсети на овие видовити думи на Мисирков, искажани пред кобното Илинденско востание во 1903.
Век и кусур подоцна, аргументот на Мисирков дека револуцијата ќе послужи само како изговор за неисполнување на реформите, е повторно актуелен. И во 2008, повторно ни се „криви друзите за нашите грешки“ и повторно немаме „полно доверiе ком реформаторцките усилiа“ на заинтересираните сили. Наместо „час поскоро да се воведат обеќаните реформи“ за ЕУ, еден век подоцна ние се' уште сме опседнати со прераната и неуспешна револуција од 1903.
Нашите портокалови „преродбеници“, кои двапати дојдоа на власт со ветување дека ќе бидат успешни реформатори, сега претпочитаат да глумат револуционери. На Илинден не' убедуваа дека „Секоја генерација има своја битка“, и дека нашата битка била ем за „Македонија препознатлива по својата посебност и идентитет“, ем за „што поскорешна интеграција на земјата во НАТО и Европската Унија“. Следните неколку месеци, нашите Talking Heads ги вложија сите усилби да му покажат на светот дека не сме „сплотен државен организам што чекори кон општоприфатените евроинтеграции“, туку повеќекратна и дезориентирана личност on a road to nowhere. Дека сме поделена личност чиј ид (парламентот) е сосема контролиран од егото (владата олицетворена во премиерот), кој пак е во постојан контрапродуктивен конфликт со суперегото (претседателот). Откако неодамна пристигна познатата „телеграма од Европа“, дека и четврта година по ред ќе ја изгубиме битката за почнување преговори со ЕУ, нашиот премиер смирено изјави дека тоа „од поодамна било објавено“ и дека „борбата продолжува и се одвива добро“.
Прашањето „Зошто Владата на Груевски три години по ред не добива датум за преговори со ЕУ?“ е прашање кое бездруго заслужува одговор. А одговорот е едноставен: Оваа влада секогаш беше повеќе опседната со револуционерното минато, со „револуционерната“ борба за „нашата историја, континуитет и идентитет“, отколку со реформската ЕУ-иднина. Колку ли само енергија се потроши на реконструирање на минатото (устоличувањето на ВМРО како државотворна партија) и на „револуционерната“ сегашност (на пропагандната „битка за името и идентитетот“ насочена првенствено против политичките конкуренти)? Колку ли само денови потрошија „преродбениците“ во почетокот на 2007 за да не' убедат дека 23 октомври не бил роденден на нивната партија, и дека ќе се слави како „ден за обединување, а не ден за разединување“? Неполни две години по воведувањето на новиот државотворен мит за 23 октомври, Македонија никогаш не била поразединета.
Поконкретни одговори на прашањето зошто се' уште остануваме во „куќен притвор“, иако сме кандидати за ЕУ од 2005, ќе добиеме во ноемврискиот извештај. И од претходните извештаи беше јасно дека главна причина зошто не добиваме датум на преговори не е ниту името, најмалку нашиот идентитет, туку неспособноста на нашата „револуционерна“ Влада да ги спроведе бараните реформи.
Колку и да сака Боцевски да го претстави проблемот со името како „слон во порцеланска работилница“ или „горило од 500 тони во собата“ (неколку десетици пати поголемо од Кинг Конг!), вистинскиот проблем е тоа што нашите политички лидери не успеаја да одговорат на вистинските политички предизвици. Најголемиот политички предизвик во 2008 година требаше да биде исполнувањето на 8 репери, а не изборното „кеширање“ на високиот политички рејтинг на ВМРО-ДПМНЕ, како резултат на перманентната изборна кампања, на која беа потрошени огромни буџетски средства.Со предвремените избори Груевски покажа дека му е многу побитно тој да извојува победа, отколку Македонија да извојува победа во битката за ЕУ.
Боцевски може колку сака да не' убедува дека изборите биле „производ на одлука што е врзана со унапредување на демократските процеси во една држава“, ама такви пропагандни пораки тешко поминуваат во Брисел. Неодамнешната оценка на Боцевски дека предвремените избори биле „многу рационална одлука во однос на актуелниот политички момент во државата“, покажува дека главниот наш проблем не се ниту слоновите во порцеланска продавница, ниту „горилата од 500 тони“ во собата. Главниот наш проблем се политичките ноеви што ја држат главата закопана во живиот песок на „славното“ историско минато, затоа што немаат храброст да се соочат со политичките порази во сегашноста.
Се' додека приоритет на Груевски е враќање на „довербата на граѓаните во сопствената држава, историја, во сопственото минато“, Република Македонија ќе се коцка со својата ЕУ-иднина. За да се врати загубената доверба во иднината на нашата држава, потомците на нашите славни револуционери треба да се докажат како успешни реформисти.
Час поскоро.