„Резил!“

Никола Гелевски, во својата најнова колумна, не потсетува на еден неславен јубилеј:

„Следната година, на пример, ќе биде десетгодишнина на „славните шаторски" ученичко-студентски демонстрации од 1997 година. За некои славни, за некои срамни; за мене тоа беше една од најдолните точки на кои се спушти тогаш сосема безглавата македонска демократија за која одговорноста ја имаа пред се Бранко Црвенковски и тогашниот СДСМ. Тие идиотски антиалбански демонстрации пред девет години беа едно од најголемите помрачувања што му се случија на голем дел од македонскиот естаблишмент, пред се оној академскиот. Но, тие протести беа и еден од најгрдите примери како младоста може да се злоупотреби во монструозни цели. Се сеќавате: цели толпи деца и студенти, подбуцнати од своите професори и од најмрачните овдешни политички сплеткари, протестираа против воведувањето албански јазик на Педагошката академија! Денес тоа звучи неверојатно, но така беше: десетици и десетици видни луѓе тогаш не убедуваа дека албанскиот јазик само на една високошколска установа значи пропаст на државата! Предводници на тие срамни демонстрации, важно е да се напомне, беа денес најперспективните млади македонски политичари: Влатко Ѓорчев, Филип Петровски и Антонио Милошоски.“

Еве уште еден извадок од една постара негова колумна на слична тема:

„Конкретно: универзитетот „Св. Кирил и Методиј” е една од најголемите пречки за побрз развој на земјата. Кој не го гледа тоа (а не гледам дека некој го гледа) едноставно нема перформанси за врвна политика. Ако Тони Блер ги доби изборите ветувајќи длабоки реформи во образованието во Британија (согледано како проблем за развојот на земјата, а инаку меѓу подобрите во светот), крајно време е некој да ги согледа и овдешните жаришта на стагнација и инерција. Посредно, меѓу другото, и од таму се генерира очајот на помладите генерации.“

Врската образование-развој е елементарна!
Останува да видиме како оние кои дојдоа на власт со негирање на правото на образование на мајчин јазик, што ги блокираше неопходните образовни реформи, ќе обезбедат развој (односно „преродба во 100 чекори“).
А кутриот наш универзитет „Киро&Мето“ (комуњарски бастион и етно-шовинистичко гнездо) испадна жилав диносаур - никако да се распадне, иако со години наназад базди на корупција, непотизам, игноранција.