Чекор напред, два назад?

Иако го фатив само крајот од експозето на мандатарот, не можам да се воздржам а да не искоментирам за два момента:
1. Убаво беше да се чуе дека со „макотрпна работа и чесен однос кон работата“, со борбата против сиромаштијата, криминалот и корупцијата“, новата влада ќе направи „развоен циклус и исчекор“ со што ќе го подобри животниот стандард и квалитетот на живеење. Да сме живи и здрави, па да дочекаме.
Ама, што му требаше на мандаторот она „со божја помош“? Најблаго речено, изразот е политички непопуларен - да не заборавиме, „со божја помош“ се извршија многу злодела на Балканот; многу луѓе ги загубија животите од оние кои прскани со „света водичка“ и „со божји благослов“ беа испраќани да ја спроведуваат политиката на етничко чистење во неколкуте крвави балкански војни.
Дали е ова симптом дека владината политика ќе биде се помалку секуларна?
Дали таквиот потег е чекор напред, или два чекора назад?
2. Голем политички гаф беше спомнувањето на „притворените во Хаг“ заедно со другите лица на кои итно треба да им се помогне - лицата со посебни потреби и другите социјално ранливи категории, земјоделците, децата на бранителите...
Што треба да поверуваме - дека обвинетиот Љубе Бошковски е толку „социјално загрозено лице“ што заслужува експлицитно споменување во делот за социјалната политика на идната влада?
Наместо вакви сомнителни и двосмислени сигнали, мандаторот на новата влада требаше да испрати сигнал дека Македонија ќе продолжи да соработува со Хашкиот трибунал, и покрај сите дебати и критики за работата и функцијата на трибуналот.
Зарем новата влада не планира да работи на меѓународниот имиџ на Република Македонија, како еден од приоритетите во активностите за интеграција во ЕУ?
Или веќе не чекориме натаму?