Кој е попаметен?

Кој е поинтелигентен: ингениозниот мнемоничар кој може верно да запамети говор од половина час (сосе точки, запирки и граматички грешки) или собраниската стено-дактилографка која речиси автоматски ги запишува зборовите на говорникот без воопшто да си го замара сопствениот мозок?
Претпоставувам дека повеќето од вас ќе го претпочитаат ингениозниот мнемоничар како човек што знае да ги искористи потенцијалите на сопствениот мозок.
Сепак, еден познат денешен философ - Даниел Денет - како урнек за интелигенција би ја претпочитал собраниска стено-дактилографка. Оти, според ко-директорот на Центарот за когнитивни студии на Универзитетот Тафтс, примарен извор на интелигенција кај луѓето не е човековиот мозок, туку нашата навика да си го растоваруваме мозокот од когнитивни задачи колку што е можно повеќе во околниот свет - користејќи периферни уреди за складирање, процесирање и одново претставување на нашите значења, идеи, информации.
Она што не ослободува од ограниченоста на нашите животински мозоци (кои се незначително поголеми од мозоците на нашите сродници) - тврди професорот - е токму практиката на растоварување на мозокот преку користење на „екстерна интелигенција“.
Ај да чујам сега некој нека каже: „А, бе ш'о ако професорот не знае да работи на компјутер, кога мозокот му работи ко на струја и е тата-мата за математика“; или, „Што ќе ти е дигитрон бе, толку ли си глуп да не знаеш на памет да пресметаш 12 по 7?“; или, „Пиши, пиши кога немаш у главата...“
Баба ми изгледа била попаметна отколку што мислев, кога ми велеше - „Глупавиот памти, паметниот си запишуе“.
А дедо ми, со неговото „Памет у глава“, изгледа цел живот „берел памет“ на погрешно место.
Што да се каже повеќе, кога лично и Ѕидан посведочи за што навистина служи „мозокот у глава“.