Лустрација или политичко-полициска злоупотреба?

8/05/2011


Лустрацијата продолжи да се спроведува без потпишан документ за соработка со тајните служби, претворајќи се во морбидна карикатура и инструмент за политичко-полициска злоупотреба.

Една провладина ТВ на 4-ти август 2011 објави: „Денеска на седницата која траеше повеќе од два часа, присуствувале 9 членови. Но, кога требало да се гласа тројца членови ја напуштиле седницата и за решението гласале 6-мина.“ (Канал 5). А што им изјавил претседателот на комисијата со истечен мандат на новинарите: „ - „... нема проблеми во гласањето“ (Алфа); „А некои што излегоа - тоа е тип односно начин на гласање“ (Телма).

Неколку часа подоцна, испадна дека „тази гласање не било гласање“. Претседателот на комисијата со одамна истечен мандат даде сосема друга изјава откако повторно итно била свикана Комисијата за верификација на фактите: „- Некои членови во моментот на гласањето излегоа и тогаш не беше констатирано кој влезе, кој излезе... “ (Алфа). Откако му било укажано со допис дека „за време на гласањето го немало потребното мнозинство“, тој се попишманил па решил да прегласуваат.

По којзнае кој пат, без срам и перде, комисијата за „лустрација“ се мајтапеше со процедурите и со правата на лицата кои мора да потпишаат изјави за несоработка (иако најголем дел од тие што мора да потпишат не знаат што е соработка, ниту пак што значи „таен соработник“ и „таен информатор“). Според Деловникот на Комисијата за верификација на факти (која брои 11 члена), „Комисијата може да одлучува ако на седницата присуствуваат повеќе од две третини од членовите на Комисијата.“ Нејсе, претседателот самоволно си одлучил дека може да се гласа дури и ако се присутни само шест члена од единаесет (во комисијата „демократски“ се гласа за „фактите“?!?). Цврсто го бранеше својот став пред медиумите дипломираниот правник со истечен мандат. Го бранеше, едно два-три часа. Потоа се „покаја“ пред истите медиуми, и призна дека „...за време на гласањето го немало потребното мнозинство и ние прегласувавме“.

Паметам, едно време „добронамерните“ предлагачи на законот за „лустрација“ не убедуваа дека нема да настрадаат „лица поради кафеански муабети“, туку „оние за кои има документ и кои потпишале изјава дека ќе соработуваат со службите и кои навистина го правеле тоа“. Сега сме сведоци како страдаат лица од кафеанските муабети меѓу новинарите и членовите на комисијата за лустрација, а потоа истите лица се лустрираат со „демократско гласање“ без постоење на потпишана изјава дека соработувале со тајните служби. Предлагачите на законот се скандализираа како е можно да се гласа дали некој бил соработник: „Самата логика на Законот за лустрација, не подразбира гласање, факти има или нема, тие не се предмет на субјективно толкување“ – не убедуваше еден од пишувачите на законот. Арно ама, лустраторите си имаат деловник, па демократски си гласаат „кодоши“, и ич уво не ги боли за оние што го пишувале законот. Баш им е гајле за предлагачите на законот кои не уверуваа дека неопходен услов и основен документ за лустрација ќе биде писмена изјава - писмен документ со кој некој/а прифаќа да биде соработник.

„Дневник“, според „неофицијални информации“ објави дека „тројца членови на Комисијата ја напуштиле седницата оти не се согласувале со оценката на останатите шест члена дека информативен разговор е доволно силен доказ некој да биде прогласен за кодош.“ Можно ли е како доказ за „соработка“ да се користат непотпишани, парафразирани изјави од принудни информативни разговори на полицијата со жртвите на оперативна обработка, кога самите информативни разговори претставувале акти на повреда на човековите права на жртвите, дел од нивниот идеолошки прогон?

Познато е дека тајните југословенски служби имале задача да произведуваат државни непријатели, тоа им било во описот на работните места на оперативците. Нејсе, наместо прво да донесеме и спроведеме закон за рехабилитација и обештетување на жртвите кои своевремено биле жигосувани како „предавници“ или „странски платеници“, почнавме да спроведуваме закон кој почна да ги лустрира поранешните жртви, и практично да ги амнестира нивните прогонувачи. Лустраторите отидоа дотаму, што почнаа да пронаоѓаат докази за „соработка“ единствено во досиејата на жртвите, отворено и јавно признавајќи дека немаат никаков друг доказ, никаква потпишана изјава за соработка, ниту пак документ од било која служба кој потврдува дека лицето било таен соработник. Практично „лустраторите“ почнаа да водат постапки за верификација на „факти“ исклучиво на соработници, дури и пред да ги дочекаат „фактите“ од службите за безбедност. Имено, нестрпливите „лустратори почнаа да верификуваат „факти“, потпирајќи се единствено на податоците од досиејата на жртвите, податоци кои се добиени со флагрантно кршење на нивните човекови права – со принуди, уцени, притисоци, закани, измачувања, а неретко и со бескрупулозни облици на тортура. Уште нешто - наредбодателите и корисниците на информации ги заборавија, а нели токму тие беа главните прекршувачи на човековите права?

Какви последици ќе има решението на Комисијата за верификација на „факти“, кое се темели на индивидуални проценки и толкувања, на податоци од принудни информативни разговори (непотпишани), извлечени од личните досиеја на жртвите, и без постоење на каков и да е друг документ или изјава за соработка со службите? Со ваквите инквизиторски постапки на комисијата за „лустрација“ практично ќе бидат обесхрабрени и замолчени жртвите на тајните служби, кои имаат законска можност да поведат постапки за лустрација против повредувачите на нивните права. Сега, по самоволните толкувања на Комисијата на лустрација, секоја жртва што била принудена да оди на информативен разговор, ќе се плаши да покрене постапка за лустрација, затоа што сосема лесно може да биде прогласена за свесен соработник на тајните служби. Ваквата процедура за лустрација им втерува страв на поранешните жртви, а ги охрабрува поранешните регистрирани соработници на тајните служби, нивните наредбодавци и корисници на информации, да продолжат со јавна и паланечка дискредитација на жртвите преку методите на медиумско и интернетско „кодошење“ и клеветење.

Зошто ваквата лустрација ја сметам за морбидна карикатура? Нема услови за лустрација ако не се отворат архивите на регистрираните соработници, ако не се разобличат корисниците на информации и наредбодавците, ако се чепка само по архивите на жртвите кои биле предмет на обработка на тајните служби. Морбидна карикатура е лустрацијата во која провладините новинари имаат многу повеќе „релевантни“ (и дискредитирачки) информации од членовите на Комисијата за „лустрација“. А од каде ги добиле тие информации за медиумско линчување на „кодошите“? Од ДБК или од членовите на комисијата кои „кодошеле“, кршејќи го законот за „лустрација“?

Најпосле, во кој член од законот стои „дека доволно е да има досие во една од четирите институции за таквата изјава да не биде верифицирана“? Во кој член од законот стои дека жртвата може да биде лустрирана единствено врз основа на своето досие кое не го уништила (иако можела да го уништи), само врз основа на прекажаните искази (неретко „кодошења“) на нејзините џелати – истите оние кои макотрпно, и за пари, го формирале нејзиното досие? Парадоксот да е поголем, пред нашите очи се одвива лустрација на жртва на обработка на тајната полиција, која сега повторно станува жртва на лустрација, и покрај тоа што жртвата јавно објави документ од своето лично досие во кој пишува дека „Однос со органи за В(натрешни) Р(аботи) – немал (1.12.1983)“.

Зошто ваквата лустрација ја сметам за политичко-полициска злоупотреба? Настрадаа демократските процедури. Пак настрадаа жртвите, а беа „амнестирани“ министри и пратеници, од кои некои со децении биле обвинители и високи полициски функционери во времето на „комунизмот“. Нив влакно не им фали, тие си ги испраа рацете од злосторствата за време на „комунизмот“, а некои од нив повторно учествуваат во прогон врз идеолошка основа, при што се користат добро познатите „удбашки“ методи на прислушкување и јавно оцрнување, вклучително и „информативните разговори“. Иронично, најголеми жртви на „лустрацијата“ се сегашните критичари на режимот, кои претходно настрадале како критичари на поранешниот режим (овојпат беа жигосани со „автентични толкувања“ на „лустраторите“ кои немаат абер од човекови права). Истовремено, се амнестираат воени злосторници со „автентични толкувања“, а жртвите на најголемите повреди на човекови права се маргинализираат , игнорираат, забораваат (мачените, киднапираните, „жигосуваните“, внатрешно раселените).

Жртвите на инквизицијата биле прогласувани за виновни, доколку не го докажат спротивното. И жртвите на лустрацијата се прогласуваат за „кодоши“, доколку не го докажат спротивното. Пред векови, доволно било незасновано озборување или клеветење за некоја жена да биде прогласена за вештерка, и запалена на клада. Сега е доволно да те искодоши некој член на комисија, или да те наклевети некој на телевизија или интернет. За време на инквизицијата, идентитетот на сведоците бил чуван во тајност, за да се оневозможи одбраната. Сега идентитетот на соработниците се чува во тајност (нивните имиња во досиејата на жртвите се пречкртани), а лустрираните немаат пристап до информациите со кои располагаат лустраторите. Инквизиторите прифаќале како доказ и признанија изнудени со мачење. „Лустраторите“ прифаќаат извештаи од информативни разговори каде што жртвите биле со закани или уцени принудувани да даваат информации. На обвинетите од инквизицијата со векови не им било дозволувано да повикуваат сведоци во нивна полза. На жртвите од лустрацијата не им се дозволува да повикуваат сведоци во нивна полза, а страдаат во тајни кафкијански процеси во кои никој не знае врз основа на какви „строго класифицирани податоци“ се лустрираат (се разбира, освен подобните новинари на „пастирот“).

Според извесни проценки, Инквизицијата била одговорна за палење на околу триесет илјади вештерки во периодот помеѓу 1450-1600 година. Колку жртви на тајните служби настрадаа во Централна и Источна Европа, и колку допрва ќе настрадаат како резултат на политичко-полициска злоупотреба на лустрацијата?

Сиромаштијата во Македонија

7/13/2011

Еве колку сме сиромашни. Над 30% од населението не може да си дозволи ни 70% од подолунаведеното.

Секој член на домаќинство во 2010 година троши месечно во просек:

- 600 грама ориз


- 6 кг. леб


- 50. грама смоки


- едно пиле помало од 900 грама


- пола кило јунешко


- околу 200 грама телешко


- под 600 грама свинско


- 250 грама колбаси


- 100 грама кремвишли


- околу 200 грама посебна салама


- 85 грама паштета


- под 500 грама риба


- 3.4 литра млеко


- под 1.2 литри јогурт


- 600 грама сирење


- 220 грама кашкавал


- 16-17 јајца


- литро и пол масло


- кило јаболка


- кило грозје


- пола кило портокали


- пола кило банани


- кило лубеница


- кило друг вид овошје


- пола кило грав


- 600 грама кромид


- кило зелка


- пола кило краставици


- кило и пол домати


- две кила пиперки


- 2.2 кила компири


- 200 грама кафе


- под три литра газиран напиток


- 2.2 литра минерална вода


- една чаша вино од 200 милилитри


- 100 милилитри природна ракија


- еден литар пиво


- четири кутии цигари


- 100 грама чоколада


- 50 грама бонбони


- 50 грама сладолед

Приближна пресметка, според „Потрошувачка на домаќинствата во Република Македонија, 2010 http://www.stat.gov.mk/publikacii/4.4.11.01.pdf

Сексуално образование во зоолошка

7/07/2011

Аиии....

Зошто СДСМ треба да избере нов лидер?

7/01/2011

Зошто СДСМ треба да избере нов лидер?

1) Затоа што токму Бранко Црвенковски повика на предвремени избори за „победничка Македонија“.

2) Затоа што тој беше главен носител на опозициската кампања за промена на власта - играч со најголема минутажа на теренот.

3) Затоа што не успеа да обезбеди доволно добар тим, програма и резултат со кој ќе го оправда повикот за предвремени избори.

Топ 5 лузери (2011)

6/13/2011

Откако по изборите во 2006 составив листа Топ 10 - лузери, решив истото да го направам и сега, но во скратена форма.

1. Најголем лузер е ВМРО – НАРОДНА ПАРТИЈА (ВМРО - НП), со освоени 28.217 гласа и ниту еден пратеник.

2. На второ место е ДЕМОКРАТИЈА Е РЕ – ПАРТИЈА ЗА НОВА ДЕМОКРАТИЈА, со освоени 19.958 и ниту еден пратеник.

3. Потоа следуваат ОБЕДИНЕТИ ЗА МАКЕДОНИЈА – ОМ, со освоени 17.081 гласа, и ниту еден пратеник.

4. По нив е ЛИБЕРАЛНО – ДЕМОКРАТСКА ПАРТИЈА – ЛДП, со 16.551, и ниту еден пратеник.

5. На петто место е ПОЛИТИЧКА ПАРТИЈА ДОСТОИНСТВО – ППД, со 8.837 гласа и ниту еден пратеник.

Овие пет партии имаат освоено над 90.000 гласа и реално тежат десет пратеници. Доколку имавме една изборна единица, ВМРО – НП ќе освоеше 3 пратеника, ДЕМОКРАТИЈА Е РЕ – 2 пратеника, ОМ ќе освоеше 1 пратеник, ЛДП – исто така 1 пратеник, а ДОСТОИНСТВО за влакно ќе освоеше 1 пратеник. Околу 106.000 гласа отидоа во празно (за партии кои не се застапени во парламентот). Значи, најмалку 11-12 пратеника отидоа кај големите риби, кои ги изедоа помалите и ситните партии. Велам „најмалку“, затоа што НАЦИОНАЛНА ДЕМОКРАТСКА ПРЕРОДБА – НДП доби два, а тежи три пратеника.

Сите овие „лузери“ можеа лесно да бидат добитници, ако направеа коалиција меѓу себе или влезеа во веќе постоечките коалиции. Нашиот изборен модел, за помалите партии, го промовира слоганот: „Коалицирај, или исчезни!“

МВР тоне се подлабоко

6/10/2011

МВР тоне се подлабоко и подлабоко во тињата на себепротивречноста. Во официјално соопштение стои дека „уште од самиот почеток МВР тврдеше дека се постапува по случај кој се води како „незнаена смрт“ и дека по однос на тој случај се преземени сите неопходни мерки“ (Наспроти сите инсинуации полицијата го расчисти случајот за неполни 24 часа). Како може да се работи за „незнаена смрт“, кога смртта е констатирана од медицински лица во присуство на полициски службеници кои го презеле телото на убиениот од страна на осомничениот кој „се доближил до него и со употреба на физичка сила му задал неколку удари со тупаници и клоци на Мартин во пределот на главата и телото“? (Полицискиот службеник ќе одговара за убиство).

МВР тврди дека дознале за „насилната смрт“ дури 13 часа по настанот: „На повик на еден од инспекторите околу 13.45 часот, директорот на Институтот за судска медицина, побарал лично да се видат и околу 14.15 часот, односно 13 часа по настанот, вербално му соопштил дека станува збор за насилна смрт.“ (Наспроти сите инсинуации полицијата го расчисти случајот за неполни 24 часа). Како е можно бруталното насилство на полицаецот кое се случило среде плоштад, во присуство на илјадници очевидци и стотици полицајци, да остане буквално незабележано? Како е можно видливите траги на бруталното насилство да не бидат забележани и од медицинските лица кои констатирале смрт? Како е можно полицајците кои му помогнале на осомничениот - „двајца полициски службеници кои патролирале во близина и веднаш се јавиле во итната медицинска помош“ – да не ги забележат видливите траги на насилство и да не го задржат осомничениот поради сомнение дека сторил тешко кривично дело (тешки телесни повреди или свирепо убиство)?

Откако беше објавен на Окно мојот блог-пост CSI: Прашања на кои треба да добиеме одговор!, добив ваква критика: „ама не видов еден збор што ќе укаже на тоа дека ова убиство те засега како човек прво, ниту еден збор да искажеш сочувство!“. Мислам дека е крајно нечовечки да се упатуваат вакви критики. Да не ме засегнеше лично убиството, немаше да го напишам текстот, немаше да учествувам на протестите, ниту пак ќе учествував во организација на тркалезна маса на која беше зборувано за убиството. Написиве ги пишувам намерно крајно рационално, без никаква патетика, со цел да ги посочам прашањата кои воопшто не се расветлени (наспроти тврдењата на МВР дека случајот е расветлен во рок од 24 часа)
Слушам по телевизииве и на Фејсбук неаргументирани критики зошто немало реакции од невладините во врска со случаите Беќиров и „Поштарот“. Она што најмногу ме погодува е тоа што и некои радикални „активисти“ за човекови права од уста не ги симнуваат случаите со „Беќиров“ и „Поштарот“, а воопшто не се сеќавам дека некој од нив јавно реагираше на времето кога се обидувавме да ги актуелизираме овие случаи и кога баравме кривична и политичка одговорност.
Сите што обвинуваат за „политизирање“ на случајот, ги молам убаво да ја анализираат оваа изјава: „-Maртин таа вечер беше многу среќен. Купи 10 шишиња вино за да ги почести пријателите. Радосен, се качи на бината, сакаше да ја сподели радоста, оттаму го тргнаа и го убија. Тоа е вистината, низ солзи им соопшти на насобраните, Александар Нешковски.“ Најбесрамно нешто во моментов се обидите на гебелсовските пропагандисти за политичка дискредитација на сите што бараат професионално расчистување на случајот, одговорност од сите инволвирани, и воспоставување на ефикасен механизам за надворешна контрола врз МВР . Пропаганданата машина за забошотување на случајот, за деморализирање на протестантите и за дефокусирање од инволвираноста на МВР во кривичните дела (свирепото убиство, непријавувањето и прикривањето на убиството) работи со полна пареа уште од шести јуни.

Беспредметни се и расправите дали се протестира поради полициската бруталност или поради обидот за заташкување на случајот. Протестите, колку што можам да разберам, се и против полициската бруталност, но, и против обидот за прикривање на полициската бруталност. Токму затоа, барањата од петицијата се: и одговорност за конкретниот случај, и механизам за надворешна контрола на МВР. Малку ми е чудно тоа што дел од протестантите ја споделуваат перцепцијата која сака да ја наметне ТВ Сител. Имено, токму Сител го политизира случајот (особено со заклучокот: „Симпатизер на СДСМ убил симпатизер на ВМРО-ДПМНЕ злоупотребувајќи ја својата полициска функција“). Токму Сител пропагира дека „и едните и другите се исти“ и ги вади од нафталин случаите „Поштарот“ и „Беќиров“.

Од моја гледна точка, ситуацијата е трагикомична. Забележувам, некои упорно се обидуваат да ја изишкаат пропагандната мува од капата, продолжуваат да го шират пропагандниот слоган „сите се исти“, бараат сега одговорност за случаи од пред 5-6-7-8 години, а никаде ги немаше тогаш кога малкумината активисти за човекови права баравме ефикасна истрага и кривична и политичка одговорност за таквите случаи.

Ете, се распишав, оти прашањава лично ме тангираат. Десет години се обидувам да се борам за стопирање на полициска бруталност и за граѓанска контрола врз МВР, се борев и за распуштање на Алфите од моментот кога беа формирани, продолжив и кога ме малтретираа и кога ме уапсија, и се радувам што борбата против полициското самоволие и полициската бруталност станува помасовна.

На крајот, една порака до сегашните борци за човекови права: Ако вашите постапки се раководени од стравот да не бидете „политички обоени“, пропагандната машинерија брзо ќе ве уништи. Да укажам, кога Хелсиншки комитет пишуваше против властите за случаите „Беќиров“,„Раштански лозја“, „Ел-Масри“, полициската тортура во 2001, прогонот врз „Лавовите“, случаите на полициска бруталност на „Алфите“, „Тигрите“ итн. - секогаш критиките беа упатени кон одговорните кои се на власт, никогаш кон оние кои се во опозиција. Имено, и сегашните власти се соодговорни за случаите „Поштарот“ и „Атентатот на Глигоров“ – затоа што и тие имале со години прилика да ги расветлат докрај случаите и да ги посочат одговорните.

Оние што се борат за човекови права, мора да станат имуни на било какво етикетирање и стигматизирање. Моето 10-годишно искуство ми кажува дека таквото етикетирање и стигматизирање е незибежно, кога јавно се бориш за човековите права. Ако почнеш да ја трошиш енергијата на докажување дека не си „партиски обоен“, тогаш пропагандистите ја постигнале целта - успешно те дефокусирале од твојата кауза. Практично, те замолкнале.

CSI: Прашања на кои треба да добиеме одговор!

6/08/2011

Истрагата за случајот на насилната смрт на скопскиот плоштад при прославата на изборната победа на ВМРО-ДПМНЕ треба да одговори на следниве прашања:

1) Дали убиството е извршено „на свиреп или подмолен начин“ (за што следува казна затвор најмалку десет години или доживотен затвор)? Зошто никој не ја обезбедил потенцијалната „crime scene“ откако медицински лица констатирале смрт, и кој и зошто го одвлечкал телото на починатиот од сцената на злосторството?

2) Дали имало помагање во извршување на кривичното дело? Според Кривичниот законик (КЗ), за помагање се смета и „...однапред ветено прикривање на кривичното дело на сторителот, на средствата со кои е извршено кривичното дело, на трагите на кривичното дело...“.

3) Кои лица се одговорни за „Непријавување на кривично дело или сторител“? Во моментот кога било сторено кривичното дело, во близина имало голем број на службени лица и други очевидци. Според КЗ, „Службено лице кое свесно ќе пропушти да пријави кривично дело за кое дознало во вршењето на својата должност, ако за тоа дело според законот може да се изрече казна затвор од пет години или потешка казна, а делото се гони по службена должност, ќе се казни со парична казна или со затвор од една до три години.“ (чл. 364.)

4) Дали имало „Помагање на сторител во извршено кривично дело“? Според КЗ, „Тој што ќе скрие сторител на кривично дело за кое гонењето се презема по службена должност или со прикривање на орудијата, трагите, предметите или на друг начин ќе му помогне да не биде откриен... ќе се казни со парична казна или со затвор до една година.“ Но, „Тој што ќе му помогне на сторител на кривично дело за кое е пропишана казна доживотен затвор, ќе се казни со затвор од една до десет години.“ Во случајов, постојат повеќе индиции дека имало прикривање на убиство на свиреп и подмолен начин, кривично дело за кое е предвидена казна доживотен затвор. Оттаму, сите што помагале свирепото убиство да биде „заташкано“ цели 40 часа, треба да бидат осудени и да добијат затворска казна од една до десет години. Кои се мотивите на прикривањето на свирепото убиство, кое се случило пред да бидат објавени резултатите од страна на ДИК? Зошто кривичното дело е „признаено“ од страна на МВР дури откако е објавен извештајот на набљудувачите на ОБСЕ и по бурните граѓански протести?

5) Кои одговорни лица од МВР им дадоа на медиумите лажни информации на 06.06 дека не е сторено кривично дело убиство, туку дека на момчето „му се слошило“, и кои одговорни лица во МВР соопштија лажни информации дека „првични траги на насилство нема“?

6) Кои одговорни медицински лица констатирале смрт кај жртвата, и зошто истите не пријавиле дека смртта настапила како резултат на тешки телесни повреди?

7) Дали сторителот на убиството е дел од обезбедувањето на премиерот и претседател на ВМРО-ДПМНЕ, и дали во тоа време дејствувал во насока на обезбедување на премиерот или на други службени лица присутни на партиската прослава?

8) Дали апсењето на Љубе Бошковски е на некој начин поврзано со обидите да се прикрие свирепото убиство, односно, дали спектакуларното апсење и објавувањето на видео снимки од аспењето е обид да се пренасочи вниманието на јавноста од свирепото убиство на плоштадот додека ВМРО-ДПМНЕ ја прославуваше победата на изборите?

9) Кои одговорни лица издадоа наредба да се спречи продолжувањето на мирниот протест на група граѓани со поставување на полициска барикада пред зградата во која наводно живее премиерот и зошто портпаролот на МВР упорно ја дезинформираше јавноста дека некој „повикуваа на насилни протести“?

10) Дали во случајов имаме „злосторничко здружување“ на лица кои се организирале за да прикријат тешко кривично дело кое се случило на партиска прослава (и други со него поврзани кривични дела), со цел да се заштити ликот и делото на претседателот на партијата кој е истовремено и премиер на Република Македонија? Кои лица вршеле притисок кај родителите на жртвата и со какви мотиви?

In vitro veritas

5/27/2011

Го прашуе синот таткото:

„Тато, што си праел ти на 5-ти јуни у 2011, кога се уривала диктатурата на груевистите?“

- Сине, тато мораше да собере 30 потписи, за мајка ти да може да оди на in vitro оплодување.

Батали го Никола!

5/17/2011

Ако сака Бранко дуел, ќе мора да кликне like на „Слушни се со Никола“, „Сретни се со Никола“, „Прашај го Никола“.
Штета што нема копче: „Батали го Никола“.

Груевски без Македонија - Македонија без Груевски!

5/16/2011


Обраќање на премиерот Никола Груевски по повод советот на подмладокот на Европската народна партија (YEPP), чиј домаќин од 02 до 05 декември 2010 беше УМС на ВМРО-ДПМНЕ во Скопје.

Среде Скопје, Груевски без Македонија. Под неговото име и презиме нема воопшто „Македонија“. Тоа ли е „разумен компромис“?
„- Изборите се добиваат и се губат. Образот и честа само еднаш се губат...“ - рече Груевски.
Крајно време е Македонија да зачекори во иднината - без Груевски.

Фалење

4/28/2011

На насловната страница на „Дневник“ бил објавен следниов наслов: „И Баба Вељаница го фали Груевски“.

Следниот ден, Баба Вељаница напишала писмо до главниот уредник:

„Почитуван уредник, еми вистина имам кажано „Видете колку е личен Грујо“, ами тоа беше пред две години, на свадбата на внук ми од прва брачеда, кој се вика Грујо.“

http://www.okno.mk/vic

Полемиката околу „Дневник“ продолжува

4/27/2011

По реакцијата „Силно светнал „Дневник“!“ следува одговор „Убиство на „Дневник“ со умисла“.

Да не се збуните, „Убиство на „Дневник“ со умисла“ не е мој наслов, туку на главниот и одговорен уредник на „Дневник“.

Во овој контекст, интересно е да се прочита последната колумна на Ивица Боцевски „Епитаф за една ненајавена смрт“.

Полемика: Силно светнал Дневник!

Почитуван г-не главен и одговорен „погребник“ на „Дневник“. Aј да не се правиме сега „луди за во пензија“. Каква врска има ова што Вие му го правите на „Дневник“ со професионалното новинарство? Има ли поочебиен доказ за феноменот „расипан мегафон“ од ударните наслови во последните броеви на „Дневник“? Гебелсовските наслови, „портокаловите“ текстови и оцрнувачките кампањи сведочат за „преродбата“ на „Дневник“ во огледалце на „пастирот“, во гласник на „Министерството на вистината“ и во билтен на „Големиот братучед“.

Каква врска со професионално новинарство има ударниот наслов „Руфи Османи го фали Груевски“, кој веднаш по Вашето писмо е демантиран како тенденциозен и „чиста дезинформација“? Каква врска со професионално новинарство има одлуката да се менуваат насловите на колумните без согласност на авторите? Дали сте информирани дека се водат судски процеси против колумнисти на „Дневник“, меѓу другото, и за насловите и поднасловите на колумните? Досега имам објавено преку 160 колумни во „Дневник“ и ниту еден наслов не ми беше сменет од други уредници. Како е можно, по три и кусур години успешна соработка, одеднаш само Вам да ви текне дека ниту наслов на колумна не можам да си определам по своја волја?

Аман, ви се молам, немојте никого да казнувате поради „идеолошка или партиско-политичка интервенција“. Критичките новинари во „Дневник“ се доволно казнети со тоа што Вие сте им главен и одговорен уредник кој со „идеолошка или партиско-политичка интервенција“ го претвора „Дневник“ во „Глас на ДПМНЕ. Неодамна случајно сретнав неколку новинари и ги поздравив: „Ај, честито нов главен уредник“. Во ист стил ми отпоздравија: „Да ти се врати“. И ете, брзо ми се врати. Баш ме интересира, дали и Вие би се согласиле на себепонижување ако преку електронска порака ви го одземат правото на наслов, наднаслов и поднаслов, и притоа ви ја намалат платата за „само“ 62.5 проценти?

Велите, мојата забелешка дека некој „рони солзи по директори на агенции за разузнавање“ била „благо речено непристојна“. Но, тоа е непобитен факт. Да ве потсетам, токму Вие роневте солзи по поранешната директорка на агенцијата за разузнавање, која беше аболирана поради скандалот со прислушкување на новинари. Во кои тоа слободни медиуми новинарските петли ронат солзи по полициски лисици?

Се правите „на Тошо“: „Каков „голем братучед“ и какви „култови на личност“?“ Да ви појаснам. Најавив идна соработка со „Дневник“ кога ќе има други уредници „кои нема да ронат солзи по директори на агенции за разузнавање (прочуени по прислушкување на новинари) и кои нема да градат култови на личност кон „големиот братучед“. Вие манипулирате:„директорот на агенцијата за разузнавање не е никаков „голем братучед““ (?!) Но, никој не тврдеше дека сте ронеле солзи по „големиот братучед“, туку по „директори на агенции за разузнавање“! Да ве потсетам на Вашите „стихови“: „Во Скопје се стркала солза... Една македонска фиданка испушти душа.“

Од друга страна, да, „од месечината се гледа“ дека градите култ кон „големиот братучед“ (неговиот „пастир “ се подразбира). Ако не ви е јасно кој е „големиот братучед“, прочитајте ја колумната „Бомбица во вискито на г. Мијалков“. Колумнистот прашува: „Во кое својство е поканет шахот на „тајните служби“ Lt. Mumbly - на прослава на еден весник - една тврдина на плурализмот и демократските процеси во Македонија?“ И сугерира „елегантно одбивање на еден перфиден танц во кој тотално антимузикално треба да играат служба и весник.“ А Вие јасно си кажавте по чии ноти танцувате во своите писанија.

Тажно е ова што му се случува на „Дневник“. „Тврдината на плурализмот“ ја претворате во бастион на груевистичка пропаганда. Колку време мислите да опстанете со таков понижувачки однос кон колумнистите, новинарите и читателите?

Има ли поголема хипокризија од вашето повикување на слободата на изразувањето? Молчевте или се ситевте додека мечката играше пред портата на комшијата. Сега молчите и не прашувате од каде им се парите на „груевистите“ за прескапите негативни кампањи кои ги оцрнуваат не само неистомислениците, туку и „Дневник“.

Слободата на изразувањето најмногу требаше да се брани кога „груевистичките“ мегафони им се закануваа со ликвидација на сите критички новинари и колумнисти. Се гордеам што бев на „барикадите“ кога слободата на изразувањето беше најмногу на удар. Тужбата за клевета од страна на „ликвидаторот“ ја сметам за најголем комплимент. На која страна од „барикадите“ сте вие? Критичките медиуми и новинари се на удар, а вие ги честите со „сиктер кафе“ најчитаните и најкоментирани колумнисти (двајца од нив добитници на награда за проминентен став, токму како колумнисти на „Дневник“).

Една активистка за човекови права најсликовито ја опиша медиумската стратегија на „груевистите“: „Едни ќе ги поткупиш, други ќе ги купиш, трети ќе ги ставиш во затвор, четврти само ќе ги стегнеш за јајца. Резултатот е, Македонија ја покри медиумски мрак“. Но, бргу ќе дојде денот кога ќе се сетиме што сме напишале во химната: „Горите Македонски шумно пеат, нови песни, нови весници! Македонија слободна, слободнo живее!“ Затоа, „Пробудете се морни, новинари и новинарки!“. Зората да зазори, да го испие медиумскиот мрак. Повторно да разгласиме: „Силно светнал Дневник“!

Одговор од главниот и одговорен уредник на „Дневник“

4/26/2011

„Почитуван г. Трајановски,
Во професионалното новинарство не постои такво правило насловот кој го предложил новинарот или соработникот кој го пишува текстот, да мора да оди во печат. Насловите и опремата на текстовите - меѓунаслови, поднаслови, наднаслови и сл. секогаш се редакциски! Без исклучок!
Ако има идеолошка или партиско-политичка интервенција во Вашиот текст, наслов или поднаслов тогаш можеме да разговараме и однапред длабоко Ви се извинувам ако дошло до таква интервенција без Ваша консултација!
Истовремено. Ве информирам дека тој што направил таква (идеолошка, партиска, политичка) интервенција во Вашиот текст (наслов) ќе биде соодветно казнет!
Но г. Трајановски, мислам дека Вашата забелешка дека уредниците не ја почитуваат Вашата слобода на изразувањето е скандалозна, лажна, измислена и подметнувачка! Вие имате комплетна слобода да пишувате што сакате, се додека сум јас главен и одговорен уредник на „Дневник“. И тоа одлично го знаете! Дали на Вашите ментори им одговара да пишувате во „Дневник“, тоа е друго прашање. Ако Вие сте се определиле за БОЈКОТ, не можам да Ви помогнам. Тоа е Ваш избор!
Вашата забелешка дека некој „рони солзи по директори на агенции за разузнавање“ е благо речено непристојна.
Каков „голем братучед“ и какви „култови на личност“?
Башка, директорот на агенцијата за разузнавање не е никаков „голем братучед“. За Ваша информација неговото презиме е Боцинов, а колку што е познато, тој не е ничиј „голем братучед“.
Кога ќе добиете повеќе информации за директорите, за братучедите, за новинарството и за професионализмот, за уредувачката политика на медиумите и сл. Ви стојам на располагање за ТВ дуел, на која сакате телевизија - Вие и Вашите партиско-политички пајташи, јас САМ!
Зоран Димитровски,
главен и одговорен уредник на „Дневник““

(одговоров е ископиран како што го добив на mail. Во печатената верзија на „Дневник“ „Трајановски“ е коригирано во „Трајаноски“)

Читајќи го „Отчетот“

Kупив „Дневник“ и ми дадоа „Отчет“ со грб на ВМРО-ДПМНЕ 1893-1990. А бе, „преродбеници“, нели лани славевте 20-годишнина?

Читам, и не ми се верува: „Затоа ни се потребни избори што ќе одлучат дали ќе се враќа Македонија во минатото или ќе се движи кон иднината“. Па, зарем не ни беше цела „преродба“ „враќање во минатото“? Одеднаш, ќе ги заборавиме наколните Македонци, неолитските Македонци, античките Македонци, римските Македонци пред владата и восочните Македонци од музејот на ВМРО?

Страшна работа. „Преродбениците“ исполниле 98% од ветеното. Уште малку фали до 99.102%. Треба само уште да ја намалат сиромаштијата, да го зголемат животниот стандард, да ја намалат невработеноста, да не внесат во НАТО и да започнат преговори со ЕУ. Замислете, не биле завршени само 1.33% од проектите, а 0.56% немало да бидат спроведени „заради изнаоѓање на подобра алтернатива за реализација на истите“. Значи, тука некаде се - 99.102% J

Каква манипулација во одделот „Автопати“. Има само четири потточки, од кои единствената реализирана е „Обиколница на Скопје“, проект кој се градеше 2002-2009. Како може во книгата „што остваривме...“ да се внесуваат проекти кои воопшто не се остварени, и кои не се ни започнати (делница Демир Капија - Смоквица)? Најголеми патни успеси на „преродбениците“ се трета лента на Плетвар и „клучката Прдејци“?!

Луѓе мои, одделот „железничка инфраструктура“ е научна фантастика. Таму се спомнува како успех земање кредити, изразботување физибилити-студии и тендерски документации... Срамотилаци живи, барем да ја тргнеа нереализираната локомотива од интернет страницата на ДПМНЕ, која е најилустративна за какви лажговци се работи.

Како може за успех да се смета „поднесени се кривични пријави...“? Па, секој може да поднесе кривична пријава... Дали е успех и тоа што Миленко ми поднесе мене кривична пријава?

Каква лага: „Просечната нето-плата во Република Македонија е зголемена за 61%“. Пишува: „Нето платата во 2006 изнесуваше 12.600..“. Лага: Според завод за статистика, во јануари 2006 просечна нето плата е 13.228, во јули 2006 е 13.430, а во декември 2006 е 13.854 (плус пат и храна кои подоцна ги вклучија во нето-платата). Исказот дека нето-платите се зголемени за 61% е бесрамна лага+статистичка манипулација.

И ова е за фалење? - „За 26% е зголемен износот на социјалната помош!“ (од 1.700 на 2.140 денари).

Машала: „Отворени се 36 народни куни од 2006 до 2010 година“. Го остварија пророштвото на Министерот за труд и социјална политика Стевче Јакимовски при отворањето на народната кујна во Велес во 2006: „Во иднина да ве има и во поголем број.“

Еве што ти е енергетски успех, после толку промашени тендери: „Се преземаат мерки за реализација на проектот ХЕЦ Чебрен и Галиште“. Алал вера, нема што!

Не потпишале ниту договор за градба, а се фалат дека го спроведуваат проектот „Македонско село“.

Читам, читам, ама во делот за високо образование никаде не пишува: „Ја укинавме автономијата на универзитетите“.

Замислете, дури и ова е успех на „Преродбата“: „Воведена е услугата преносливост на броеви“.

Е, ова не сум го знаел. Преродбениците ја контролираат и зголемуваат македонска Википедија: „Кога се потпиша меморандумот, на Википедија имаше 16.000 македонски единици. Моментално има повеќе од 40.000.“

Леле, верувале или не, „преродбениците“ ги изработиле „првите македонски кирилични фонтови“ (?!)

Во делот за здравството им фали еден многу битен проект: „Уништување на бубашвабите во болничките соби.“

Најмногу „капитални проекти“ има во областа на археологијата.

Е, ова е веќе трагикомично: „Беше изготвена и проектна програма за ревитализација на Калето со цел враќање на посетителите на оваа атрактивна културна знаменитост.“ Да не беше дел од програмата и изградбата на „црква-музеј“?

Ќе беше навистина оригинално решение ако „Отчетот“ го поделеа во шише - во 750.000 примероци.

И јас не сум „Дневник“!

Моето проштално писмо до „Дневник“, кој се „прероди“ во огледалце на „Пастирот“, гласник на „Министерството на вистината“ и билтен на „Големиот братучед“:

Почитувани уредници и новинари на „Дневник“,

Имам обврска да ви соопштам само една информација.
Ми беше мило што соработувавме цели три години и неколку месеци.
Посебно ми беше мило што ниту еден мој наслов не беше изменет, освен последниот (и тоа без моја согласност).
Се надевам дека ќе ја продолжиме соработката во подобри услови и со други главни уредници. Уредници кои ќе ја почитуваат слободата на изразувањето, кои нема да ронат солзи по директори на агенции за разузнавање (прочуени по прислушкување на новинари) и кои нема да градат култови на личност кон „големиот братучед“.

Поздрав, и секое добро

Жарко Трајаноски (без в, иако на крај упорно ме преименувавте, и покрај моите укажувања).

Мојот список со блогови

>> <<

Text

Archive

Recent Post

Архива на блогот

Footer Widget 1

Footer Widget 3

Blogger Tricks

Blogger Themes

Catwidget4

Букефалистички парадокси: Филип („љубител на коњи“) стана воин без коњ.

Comments

topads

Footer Widget 2

Популарни објави

Популарни објави

Popular Posts this month

Popular Posts this week