Ајнштајн веронаучник?

Необични промени се случија во земјата на макот - Македонија. Кога одев на училиште, проповедаа дека религијата е опиум на народот. Сега, комунизмот е опиум на народот, а религијата - лек против злоупотреба на опијати! Но, само доколку родителите го направат вистинскиот избор. За некои црковни пропагандисти, дилемата дали да се одбере веронаука или историја на религиите како изборен предмет е искушение. За други, пак, тоа е избор помеѓу доброто и злото - помеѓу единствениот лек за превенција од дрога и проституција и „отровот за младите“.
Уште пред да почне школската година, проповедниците почнаа да им делат лекции по веронаука на родителите. Еве што проповеда една вероучителка, на трибината за веронаука во Неготино: „Без православна вера и без Црквата, Македонецот е празен Македонец или Македонец на збор, а без содржина и без македонски дух. Затоа на македонската држава и народ, ако им мислиме добро и ако сакаме просперитетна иднина, тогаш, драги Македонци и Македонки, почитувани родители - мајки и татковци, ќе се заложиме нашите деца да учат веронаука во училиштата“.
Признавам, ваквите„аргументи“ме погодија лично,емкако Македонец ем како човек што критички аргументира против воведувањето веронаука во задолжителното образование. Ако не сум православен Македонец, дали тоа значи дека сум празен Македонец? Ако не се залагам децата да учат веронаука во училиштата, дали тогаш не им мислам добро на македонската држава и народ? Дали треба молчешкум да ја прифатам навредата дека сум „Македонец на збор, а без содржина и без македонски дух“, ако укажувам дека е противуставно државата да проповеда православие, а МПЦ да се занимава со државна политика?
Паметам, државата во која се родив се темелеше на идеолошките догми дека без комунистичката партија и без федеративна Југославија нема опстанок на македонскиот народ и на македонската држава. Колку за потсетување - пропаднаа догмите, пропадна комунистичката партија, пропадна и Југославија. Македонскиот народ опстана. Државата во која сега живеам повторно се темели на догми: „Без Македонската црква нема опстанок на народот и на државата“ , проповедаше еден висок архиереј. Се промовира и догмата дека опстојувањето на народот и на државата зависи од воведувањето и изборот на веронауката. Догмите дека без МПЦ и веронаука нема народ и држава создаваат нови расколи помеѓу етничките Македонци: помеѓу оние што се припадници на МПЦ и оние што не се; помеѓу Македонците што се православни верници и оние што се припадници на друга вероисповед; најпосле, помеѓу Македонците што се сметаат за потомци на Александар Македонски и „библиските Македонци“ кои не сакаат да имаат ништо заедничко со античко-македонските пагани. Дали македонскиот народ и овој пат ќе опстане?
Се разбира, прашањево е реторичко, колку да воведеме драмски ефект во колумнава. Македонскиот народ ќе ги издржи и овие расколи, и овие религиозни догматисти што проповедаат „од името на народот“, исто како што ги издржа југо-комунистичките догматисти кои попуваа „од името на народот“.
Ќе ја издржиме и оваа школска година. Порано или подоцна, маските почнуваат да паѓаат. Сега гледаме дека лажеле тие што преку образованието сакаа да проповедаат „Не лажи“. Џабе предлагачите на законот убедуваа дека верското образование „не претставува верско дејствување“. Од МПЦ ни појаснија дека децата ќе ги подготвуваат за верници и за „живот вечен“. Залудно не' уверуваа дека веронаука се воведува за „да се изгради граѓански дух на учениците“ и „космополитски поглед на светот“. Новите вероучители веќе јаваат на националистичкиот коњ и „библиската вистина дека нашава земја Македонија е вратата низ која влезе христијанството и Евангелието во Европа“. Не' уверуваа и дека веронауката ќе промовира „толеранција, граѓанска одговорност, солидарност, правичност, почитување на човековите права...“. Веќе видовме колку новите вероучители се толерантни, граѓански одговорни и правични кон историјата на религијата. Веќе видовме колку го почитуваат човековото право на избор на религија. Црковната пропаганда за избор на веронаука отиде дотаму што и Ајнштајн го прогласија за „веронаучник“. На православниот портал „Премин“ можете да прочитате дека „Ајнштајн е доказот“ дека „меѓу верата и науката нема непремостливи разлики“. Заклучокот е изведен од анегдотата за аргументите на Ајнштајн против аргументите на професорот што сакал да докаже дека верата во бога е само мит. Ваистина, Ајнштајн не бил атеист, туку длабоко религиозен човек. Но, Ајнштајн веројатно би се превртел во гробот ако дознае дека неговиот лик и дело се злоупотребува ем во владините кампањи ем за оправдување на православната веронаука. Барем вероучителите треба да знаат дека Ајнштајн не верувал во богот од библијата, која ја сметал за збирка „примитивни легенди“. Кога во 1929 еден рабин го прашал Ајнштајн дали верува во бог, Ајнштајн му одговорил: „Верувам во богот на Спиноза кој се открива себеси во уредената хармонија на постојното, а не во бог кој е преокупиран со судбините и постапките на луѓето“. Накусо, злоупотребата на ликот на Ајнштајн во кампањата за библиска веронаука е резултат на елементарно непознавање на неговите научни и филозофски гледишта.
Во „безбожниот социјализам“ се прашувавме кој ќе не' чува од чуварите на „придобивките на револуцијата“. Сега се прашуваме кој ќе не' спаси од спасителите што проповедаат дека веронауката ни е единствен спас. Иронија на судбината е што и едните и другите дејствуваа „од името на народот“, доследно спроведувајќи ги народните поговорки: „Ако имаш вујко владика, лесно ќе се сториш поп“, „Сложни калуѓери и во петок мрсат“ и „Врзан поп, мирно село“.