Македонците и пандите

Недостигот од сексуален ентузијазам кај кинеските панди се смета за една од главните причини за постојана опасност од изумирање на овој егзотичен животински вид. Повеќе од 60 отсто од заточените панди во зоолошките градини не пројавувале никаква сексуална желба. Сите обиди на зоолозите да побудат сексуален интерес кај пандите биле неуспешни. Дури ни употребата на вијагра не помогнала, па конзервативните зоолози почнале да прибегнуваат кон методите на вештачкото оплодување.

Сепак, некои проникливи научници од Тајланд најпосле смислиле мошне оригинален начин за сексуално стимулирање на незаинтересираните панди. Согледувајќи дека проблемот е во недостигот од елементарно сексуално образование, тие почнале да им прикажуваат експлицитни видеоснимки со „панда секс“! Дури тогаш осамените панди, лишени од „улично“ сексуално образование, сфатиле од своите колеги и колешки како се прави „онаа работа“. Воведувањето нов предмет по сексуално образование, со користење современи нагледни средства, се покажало како мошне успешна стратегија во битката со „белата чума“ кај пандите. Само по десет месеци, бројот на новородени панди се зголемил неколкукратно. Сексуалната преродба на пандите и сега продолжува, благодарение на примената на современи научни методи за сексуално образование. Сексуалните зоолози од Тајланд научно докажаа не само дека сексуалното образование е моќ туку и вистинска преродба!

Е каква врска имаат сега Македонците со пандите? Прашањето е сосем на место. Па и ние како и пандите сме заточени во егзотичната зоолошка градина „Западен Балкан“ опколена со високи шенгенски ѕидишта. И македонските заробеници се' помалку пројавуваат сексуална желба, особено откако асексуалните религиозни проповедници ги окупираа училиштата и ТВ-екраните, вгнездувајќи се и во „совеста“ на нашите политички проповедници. Сите досегашни обиди на нашите политички зоолози да побудат сексуален интерес во име на „преродбата“ и борбата против „белата чума“ останаа безуспешни. Не помага ниту финансиската поддршка за „живородени деца“ во општините со низок природен прираст, ниту пак кампањите за „многудетно семејство“ што почнаа да ги водат нашите малкудетни (или бездетни) министри и министерки. Во ветер одат и празничните посланија од религиозните пастири кон послушното „стадо“ верници, во кои абортусот се осудува како убиство и главна причина за „белата чума“. Како што асексуалната веронаука не може да биде достојна замена за сексуално образование, така и кампањата за бесплатно вештачко оплодување не може да биде супститут за посакуваниот секс и посакуваната бременост.

Признавам, се израдував како кинеска панда кога ја чув добрата вест дека една од партиите што учествуваат во нашата конзервативна влада понудила проект за задолжително сексуално образование. Но, почна да ме фаќа страв кога прочитав дека „со овој проект ќе се обезбеди здрава младина“ и дека се планира да се воведе кај петтоодделенците што веќе „доброволно“ посетуваат веронаука.

Зошто ме фаќа страв? Па, христијанските вероучители што читаат „Премин“ веќе се освестени дека децата не треба да се едуцираат за сексот затоа што тој ја уништува човечката личност, ја ослабнува човековата волја и го прави роб на страстите. Една од пораките на Архимандрит Рафаил (Карелин), кога ја толкува седмата Божја заповед „Не прељубодејствувај!“ е дека „Во сексот нема ништо благородно и радосно, туку напротив, има толку многу понижувачко и вулгарно!“. Еве уште неколку христијански пораки со кои се задоени нашите вероучители: „сексот и развратот се сила што го демонизира светот“; „крајниот резултат од блудочинството е т.н. несакана бременост, чија крвава завршница претставува абортусот, односно чедоубиството“; „оној што гледа со желба, веќе прави прељуба“; „сексот е зависност, исто како алкохолизмот и наркоманијата“.

Дали е можна толеранција и „соживот“ помеѓу асексуалната веронаука и сексуалното образование? Според препораките на Светската здравствена организација, правото на образование за сексуалноста е дел од сексуалните права како човекови: „Сексуалното здравје налага позитивен и почитувачки пристап кон сексуалноста и кон сексуалните врски, како и кон можноста за угодни и безбедни сексуални доживувања, ослободени од присила, дискриминација и од насилство.“

Ако сакаме да воведеме сексуално образование што успешно ќе превенира несакана бременост и сексуално преносливи инфекции, тогаш треба да си одговориме на следново прашање: Ќе ги учиме децата дека изразувањето на сексуалноста е смртен грев, блуд, разврат или зависност или ќе ги учиме на нивните сексуални права и одговорности (вклучително и на вештини како да го зачуваат сексуалното и репродуктивното здравје)?

Ако се одлучиме на првото, тогаш залудни се сите политички декларации дека „Унапредување на адолесцентното, сексуалното и репродуктивното здравје се дел од главните здравствени приоритети на Министерството за здравство и Владата.“ Оти, сексуалното и репродуктивното здравје не се унапредува со веронаука која проповеда „безгрешно зачнување“ и апстиненција пред брак, со полициско одземање кондоми на сексуалните работнички и присилно тестирање, ниту, пак, со демохристијанска кампања за „објаснување на последиците од абортусот“.

Ако сакаме да го унапредиме сексуалното и репродуктивното здравје, тогаш мора да воведеме родово-чувствително сексуално образование што ќе промовира сексуална слобода, сексуална автономија, сексуална еднаквост, сексуална различност.

Се разбира, доколку не сакаме да си останеме затворени како кинески панди, во егзотична античкомакедонска зоолошка градина.