Молкот на соучесниците

Интересен текст во „Дневник“, кој ја разгорува дебатата за смртната казна.

Во текстот се даваат податоци и како се извршувала смртната казна во Македонија пред осамостојувањето:

„Смртната казна ја извршувал одред од шест до осум полицајци вооружени со пушки. Во половина од оружјето имало по еден маневарски куршум, а во другите боеви куршуми. Никој од извршителите не знаел каква муниција има, за да не чувствува вина.“

Но, зошто извршителите воопшто би чувствувале вина ако е несомнено дека казната со смрт е праведна казна?

Иако насловот на текстот е во прашална форма - Дали смртната казна е само уште едно убиство? - новинарот имплицитно дава до знаење дека смртната казна е убиство:

„Телото на убиениот не се давало на семејството, а местото на кое го закопувале им било познато само на надлежните институции.“

Значи, убиството не било само казна за осудениот, туку и за неговите најблиски кои никогаш немале прилика достоинствено да го погребаат и да го посетуваат неговиот гроб.

За жал, новинарката создава погрешна претстава за само две егзекуции во Македонија. Очигледно, таа немала храброст да ги отвори и случаите на егзекутирање непосредно по Втората светска војна - како што е стрелањето на 53 велешани во 1945 (без правосилна судска пресуда?).

Во постот смртната казна е убиство! објаснив зошто е неопходно отворање и расчистување на ваквите случаи:

„Ако државата која егзекутира е убиец, не стануваме ли и ние соучесници ако продолжиме да соучествуваме во молкот за тоа колку смртни казни се изречени и извршени во Македонија, на кој начин, врз кого и за кои дела?“