Смртната казна е убиство!

Осудените на смртна казна кои се егзекутирани се жртви на убиство! Убиец е државата. Граѓаните кои поддржуваат смртна казна се потенцијални соучесници во убиство.
Еве како реагира Анти во својот пост Со добра намера: „...шокантно е што во САД се има случено на смрт да се осуди невин човек“.
Колку за потсетување, мал извадок од мојот текст објавен во „Неделно Време“, Смртна казна пак? Не, благодарам!:

„Осудени на смрт, а невини: Нека се запрашаат колку од илјадниците осуденици што секоја година се егзекутираат во Кина биле невини, имајќи предвид дека од 1973 година 122 затвореници осудени на смртна казна во САД се ослободени, по узнавањето нови докази, кои ги ослободиле од вината.“

Овие податоци можете да ги најдете на страницата Facts and Figures on the Death Penalty на Amnesty International, како и податокот дека во 2005 год. се егзекутирани барем 2,148 луѓе во 22 земји, а нови 5,186 луѓе се осудени на смрт. 94% од убиените се егзекутирани во Кина, Иран, Саудиска Арабија и САД.
Во Република Македонија смртната казна е сеуште табу тема, и тешко се наоѓаат информации за извршените егзекуции. Во постот Законот на Хамураби го поставив прашањето: „Ќе дознаеме ли најпосле колку смртни казни се изречени и извршени во Македонија, врз кого и за кои дела?“
Сеуште останува како огромна црна дамка групната егзекуција на 53 велешани стрелани во 1945 год., особено по јавно изразениот сомнеж дека „...сите тие луѓе биле ликвидирани без судска пресуда. Таа била подоцна напишана.“ (Дневник).
Останува мистерија и начинот на кој е егзекутиран Димитар Ѓузелов, осуден на смртна казна во 1945 година, особено по прикажувањето на потресниот видео-арт на Лилјана Ѓузелова: „Вечното враќање 4“, во кој е документиран нејзиниот перформанс на Зајчев Рид - исцртување на подотворен круг на местото каде што се претпоставува дека е закопано телото на татко и. Во видео-артот е пренесено и анонимното сведоштво на еден од затворските чувари на Димитар Ѓузелов, според кое Ѓузелов не бил ниту стрелан, ниту обесен, туку починал откако бил претепан со лопата во затворот од некојси „Чушкар“.
По гледањето на видео-артот побарав на Google - „Чушкар“, и со неверица ги читав редовите од четвртиот „погодок“, од една бугарска книга во која навистина се спомнува некојси „Чушкар“ (како „шеф на ОЗНА“). Во книгата се тврди дека тој не само што бил во придружба на Ранковиќ (кога овој се нафрлил врз Ѓузелов), туку и го соборил на земја и го тепал осуденикот Стефанов кога овој сакал да го заштити Ѓузелов.
Што мислите: дали роднините на оние што се осудени на смртна казна и се егзекутирани имаат право да ги добијат телата на починатите и да ги закопаат согласно сопствените обичаи? Дали роднините на оние врз кои е извршена смртна казна имаат право да ги дознаат точните околности и начинот на кој тие се егзекутирани?
Дали при постоење на индиции за егзекутирање на 53 лица без правосилна судска пресуда, или при постоење на индиции за самоволно егзекутирање со примена на нечовечки методи, нашата држава треба да поведе официјална истрага за расчистување на случаите? Доколку се потврдат индициите, дали треба да се покрене постапка за утврдување индивидуална кривична одговорност на лицата кои учествувале во таквите егзекуции, доколку истите се сеуште живи?
Ако државата која егзекутира е убиец, не стануваме ли и ние соучесници ако продолжиме да соучествуваме во молкот за тоа колку смртни казни се изречени и извршени во Македонија, на кој начин, врз кого и за кои дела?