Транзициски феномени

Еден од препознатливите белези на нашата демократска „транзиција“ е феноменот политичар-камелеон.
Кој можеше да предвиди дека ќе дојде време комунистот Стојан Андов да собира политички поени со анти-комунистичка пропаганда, дека анти-комунистот Љубчо ќе коалицира со нео-комунистите од СДСМ против ВМРО-ДПМНЕ, или дека некогаш „зелениот“ анти-сдсм-овец Јован Манасиевски ќе стане министер за одбрана во еколошки-бесчувствителната Влада на СДСМ?
Камелеонството на „Манасиевски“ е особено индикативно за тоа колку политичките идеи се небитни за успешна кариера на еден транзициски политичар.
Најпроникливите политички футуролози ни на сон не би можеле да предвидат дека левичарскиот идеолог на партијата на „Зелените“ ќе ја предаде зелената боја за сивомаслинестата; дека постмодернистички ориентираниот скептик и релативист ќе стане политички догматик и прагматист; дека секуларно ориентираниот либерал (во чајџилничките кругови познат по дендрофилските склоности) ќе се претвори во конзервативен хетеропатријархален иконофил и кум на православен манастир.
Во ваков идеолошки кошмар, во ваква политичка турлитава, како намерно да се создава социјален хаос во кој не се знае кој и што пие. А сметката редовно ја плаќаме ние граѓаните на избори, арчејќи го својот глас без да знаеме за кои програмски идеи всушност гласаме и какви политички камелеони бираме да донесуваат одлуки во наше име.