Зомбиологија

Извадок од едeн текст од периодот кога бев преокупиран со „философските зомби“:
„Човековата опседнатост со феноменот на зомбите може да се толкува како симптом на некаков притаен уплав, или од целосно губење на сопствената волја (доколку станува збор за диригираните вуду зомби), или од деменција проследена со исчезнување на оние хуманоидни одлики кои се пројавуваат во секојдневното поведение (доколку станува збор за ексцентричните холивудски зомби). Претставата за вуду зомбите може да се толкува како антиципација изнедрена од застрашувачката можност нашата волја да прејде во рацете на некој друг; претставата пак, за холивудските зомби - како стравување за секогаш можната ментална депривација, но само доколку би предизвикала промена на нормалното поведение во ексцентрично, кое обично доведува до губење на статусот и социјалната сигурност.
Иако философските зомби изразито се разликуваат како од холивудските така и од вуду зомбите, зборот зомби тука не е случајно употребен. Специфичната ментална депривација, одлика што ја споделуваат и вуду и холивудските зомби, е она што ги поттикнало философите да ги крстат со истото име нивните спекулативни галеничиња одгледани во софистицираните услови на загадочните лаборатории на умот. Но, ако кај вуду и холивудските зомби менталната “одземеност” се одразува во нивното ексцентрично поведение, кај философските зомби таквиот хендикеп е (речиси) непрепознатлив. И површната (психо)анализа може да дојде до сознанието дека преокупираноста на философите со нивните зомби е израз на стравот од губењето на егзистенцијалната сигурност, вдомена во синтагмите персонална свест и субјективно доживување.
Значи, концептот на философските зомби не конотира ниту “враќање од мртвите”, ниту “запоседнување на телото” (или душата) од некој друг; ниту пак ексцентрично, препознатливо поведение, туку само извесен “ментален” недостаток, кој барем на прв поглед не може, ако воопшто и може, да се забележи.“