Одисеј

одам никаде, од никаде се враќам,
демнат секаде, патишта и беспаќа.
„кај и да одиш, таму си!“ - запамети!
„кој и да си, ќе бидеш ти!“ - заборави!

сегде небо, сонце, иста земја, вода,
сал малку надеж, и желби сами одат,
далеч од дома, јадри сирени пејат,
затињам уши - богови ми се смејат...

„зар битно е до каде ќе стасаш? дали
те познава некој, дома штом ќе стапиш?
и сам знаеш, за спас шансите се мали.
дојди само, немој залудно да патиш.“

од гласот твој нежен, незаситна жено,
токму од него бегам, итра сирено,
или од себе? мами ветрот северен.
јас не сум јас, ако не сум (из)неверен?

Итака - натаму! јас наваму бродам
богови алчни! среќата е на пол пат.
кренете едра, време е да си одам,
другари верни, поверни од Пенелопа!