Оаза на толеранцијата

Дали сте знаеле дека „Република Македонија е пример за верска толеранција и соживот“? Ете, тоа ме просветли некни нашиот министер за надворешни работи. Несомнено, верски нетолерантните земји имаат што да научат од нас. На пример, можат да научат како се рушеа цркви и како се палеа џамии во конфликтот од 2001. Потоа, како се прогонуваа „расколниците“ и како се затвораа поранешните владици на МПЦ кои се дрзнале да издаваат еретички календарчиња во кои се клевети монополската Православна црква. Бездруго, можат да научат и како крстоносната орда „спонтано“ негуваше толеранција и соживот со „збирштината геј и атеисти“ кои се обидоа мирно да протестираат против владината одлука за изградба на верски објект на плоштадот. Додуша, има и троа верски нетолерантни граѓани кои, замислете, упорно бараат нашата толерантна полиција да поднесе кривични пријави против љубителите на соживотот, кои со „две шлаканици, три бокса и по некоја клоца“ ги посветија безбожниците во вечната вистина: „Оној кој се бори против изградбата на црквата, се бори против Бога“. За среќа, нетолерантните атеисти се во убедливо малцинство, па не можат да го нарушат престижниот имиџ на нашата држава како оаза на верската толеранција.

Дали сте знаеле дека Република Македонија е светол пример и за мултиетничка толеранција и соживот? „Македонија ја негува традицијата на толеранција и широка почит кон интересите и правата на сите етнички заедници“, знае да им укаже премиерот на нашите сојузници. Некои делови од нашата „оаза на мирот“ и соживотот толку ја имаат унапредено толеранцијата што градат етнички сегрегирани училишта или воведуваат засебни етнички смени. Таканаречените „етнички тепачки“ се уште еден показател за традиционалното разбирање на соживотот преку вечната мудрост „ќотекот е излезен од рајот“.

Симбол на нашиот етнички соживот се и внатрешно раселените лица за кои сите политички лидери пројавуваат секојдневна грижа. Мултиетничката толеранција е забележлива и во мирољубивите скандирања на нашите навивачки групи кон „клетите душмани“. Сепак, најочигледен показател е јавната поддршка што им ја даваат припадниците на двете најголеми етнички заедници на огромниот број „мешани“ бракови. Нашите татковци се најсреќни кога ќерките им соопштуваат дека ќе „рипнат у тавче“ со припадник на друга етничка заедница. Пред две години имавме и пример организациите за човекови права да пофалат една етничка партија, која изразуваше говор на љубов кон лицата од мешани етнички бракови, нарекувајќи ги „биолошки хибриди“ или „копилиња“.

Потоа, има ли подобар пример од Македонија за толеранција кон припадниците на маргинализираните групи? Зарем тоа не го потврди и нашиот новоизбран претседател „еден за сите“, кога истакна дека хомосексуалците во нашата држава не биле дискриминирани од системот, туку сами себе се стигматизирале? Најсветол пример за тоа е нашиот систем на образование, во кој педагозите поучуваат дека „учесниците на таков изопачен, неприроден и, што би рекле, ненормален сексуален живот, се личности со психички потешкотии и пречки“ (учебник за трета година).

Специјална и континуирана грижа кон маргинализираните покажува и министерката за внатрешни работи. Таа редовно ги испраќа специјалците да се „погрижат“ за „лицата кои питачат и кои бришат стакла на автомобилите“. Особена грижа им посветува и на уличните сексуални работнички, обезбедувајќи им бесплатен превоз до бесплатните здравствени прегледи. Нашата земја е толку толерантна кон маргинализираните лица што нема никаква потреба од донесување закон за заштита од дискриминација и говор на омраза. И нашите градоначалници се во постојана трка кој побрзо ќе отвори центар за лекување на зависниците од дрога и кој поскоро ќе им овозможи пристап до државните шалтери на лицата со посебни потреби.Стануваме се' попознати и по начинот на кој им изразуваме љубов на соседите кои пројавуваат особена грижа за македонското име, јазик и идентитет. Ете, нашите јужни соседи толку запнале да ни бидат кумови, а нашите толерантни политичари немаат срце да не им ја укажат таа чест. Сите политичари одат на часови по танцување, за да не се изрезилат кога ќе заиграат танго со Бакојани и сиртаки со Караманлис.

Врв на толеранција се нашите политички коректни новинари. Дури и кога соседите упорно не' негираат, тие негативната енергија не ја насочуваат кон нив, туку кон нашите политичари кои го овозможиле тоа. Еве како милно се изразува за политичарите на својот блог еден од омилените новинари на премиерот: „Направија секој европски чиновник да може да ни се помоча на нашата историја. Секој исфрустриран поранешен атињанец, а сега таканаречен Грк, да може да ни го исплука името, секој бугарски Татарин да може да ни го негира јазикот и нацијата, а секој шумадиски сељак - Црквата“. Се разбира, ваквите толерантни изјави на љубов кон соседите не можеа да останат незабележани од нашите пријатели од Брисел („докажани давајгазовци“, како што ги нарекува новинарот што е на ти со премиерот). Затоа тие редовно почнаа да и' препорачуваат на Македонија да го интензивира ваквиот медиумски говор на љубов и толеранција кон соседите.

Главен медиумски хит деновиве е кампањата за толеранција и соживот со нашите „европски“ соседи, предводена од нашиот министер за евроинтеграции, кој ги запеа љубовните стихови на бугарскиот музички идол: „Не плачи мило либе, не жалај, јас пак ќе се вратам“. И сега, како после ваквите трогателни љубовни ветувања Македонија да не биде чувствувана како најромантичниот дел од бугарската историја? Да се надеваме дека нашиот вицепремиер ќе ја продолжи музичката турнеја и на грчкиот музички идол, и дека ќе ја убеди Бакојани заедно да ја испеат песната: „Едно име имаме, во душата го носиме, за тебе живот даваме, о Македонијо“.