Образовни и медиумски „срамотилаци“

Благодарение на една колумна (Допирање на дното), дојдов до следново „СООПШЕНИЕ“ на Министерството за образование и наука:

„Министерство за образование и наука е загрижена заради девијантните феномени кои се појавуваат во последно време во училиштата низ земјата, феномени судруват не само со училишната дисциплина, туку и со етичките вредности и норми воопшто. Апелираме до сите институции, преседатели на општините, директори на училиштата кои имаат директи надлежности врз училиштата, да се подигне нивото на дисциплината на училиштата. Министерство за образование и наука ќе ги превземе сите мерки за елиминирањето на овој феномен, кој завзема алармантни димензии. Државниот просветен испекторат ќе ги превземе сите потребни мерки и овие сугестии ќе ги проследни до надлежните органи. Длабоко сме убедени дека за елиминирање на овој феномен имаме потреба за целосна подршка на институциите, наставниците, одборите на училиштата и посебно на родителите, и на истите им апелираме за соработка.“

Иако колумната е објавена во саботата, „Соопшението“ уште стои - никој не го трга, ниту ги поправа грешките.

Што се однесува до емисијата „Чуму“, чувствувам потреба да кажам дека ја одбив поканата за гостување откако уредништвото немаше слух за моите укажувања дека јавното прикажување на клиповите е кривично дело.

Ама тоа ќе се одразело на гледаноста - ми укажа асистентката на „Чуму“.

Ако ви е толку до гледаноста (не издржав да не возвратам), зошто не се соблечете неколку новинарки во текот на преносот и јавно не му го испушите на вашиот уредник?

Се насмеа, и рече дека сум во право. Ама клиповите сепак ги пуштија.

„Славна“ годишнина

Во услови на медиумска „еуфорија“ - 10 години од „славните“ студентски демонстрации, да потсетиме на уште една „славна“ годишнина:
„Десет години по нашето ратификување на европската Конвенција за човекови права, се уште го чекаме денот кога некој судија ќе се осмели да ја примени Конвенцијата во практика.“ (интервју: Суад Мисини, извршен директор на Истражувачкиот центар за граѓанско општество: Неодговорноста и неказнивоста се главни причини за трагичните состојби во судството).
И после, некои сеуште ќе продолжат да се чудат зошто ЕУ не сака да почне преговори за членство со нас.
Се прашувам, уште колку години ќе им требаат на „победниците“ на изборите за да сфатат дека успешна демократска приказна не подразбира функционирање само на извршната, туку и на судската и законодавната власт?

Оскари

Пред да започнат „оскарите“, да кажам нешто за моите фаворити (имам гледано помалку од половина од номинираните филмови).

Убедливо, филм на изминатата година - категорија „скапоцен камен“ - „Лавиринтот на Фаунот“ (си го стаив дури и на десктоп). За жал, се појавува само во конкуренција на „Најдобар странски филм“. Марче беше у право кога ми препорачуваше да го гледам што побргу. Блескава комбинација на филмска магија и политичка ангажираност. Еве и линк до еден блогерски осврт.

Во категоријата „исклучителни остварувања“ би ги ставил филмовите: „Мали деца“ (откачено), „Бабел“ (конечно Бред Пит у сериозна/споредна улога) и „Добриот Шепард“ (намерно не го преведувам).

Во категоријата „ништо посебно“ - „Ѓаволот носи Прада“, „Кралицата“, „Знамињата на нашите татковци“, „Малата г-ца Сонце“, „Престиж“, „Илузионист“.

Во категоријата „надуван балон“ - ги ставам филмовите „Departed“ (Џеки е просто „дис-кастинг“) и „Во потрага по среќата“ (бљак!).

„Апокалипто“ би го сместил во категоријата „морално разочарување“, а „Борат“ е вон сите категории.

Баш ме интересира што би направил „Борат“ со фалусоидниот „Оскар“, ако случајно му го дадат.

Уште нешто - некни гледав еден филм што не е номиниран за „Оскар“, а има добиено награда „Grand Prix“ на Кан. Филмот на Бруно Димон „Flandres“ е метафора за стравотиите на Ирачката војна. Во филмот окупаторските војници силуваат жени и убиваат недолжни селани. Многу јасно, таков филм нема да биде номиниран за „Оскар“, туку некое римејк-ѓубре како „Departed“.

Што друго да кажам. Ако еден „Оскар“ го симболизира бројот жртви од терористичките напади на 11 септември, тогаш вкупниот број „Оскари“ што ќе бидат доделени вечерва го симболизира бројот на жртви од војната во Ирак.

Кога сексуално образование

„Сексуално образование во школо, за да нема секс во школо!“ - веднаш поентира Гершанина давајќи со тоа одговор и на прашањето „На која возраст би требало да се почне со разговор на тема секс?!“

Но, идејата на постов е поскоро инспирирана од признанието на мајката - „Син ми има 6 години и веќе ме прашува конкретни прашања“.

Според сексолозите, на децата треба да им се даде одговор на некои прашања во врска со сексуалноста уште на 4-5 годишна возраст. Според една експертка:

Претшколските деца (4-5 години) треба да научат:

• Допирањето на сексуалните органи е нормално, и да бараат приватност кога сакаат да ги допираат нивните сексуални органи заради задоволство;
• Биолошките разлики помеѓу машките и женските и како се создаваат бебињата
• Телото на детето му припаѓа само нему/на неа, и како да кажат „не“ на непосакуваното допирање.
• Да ги научат точните изрази за сексуалните делови од телото и како да зборуваат за сите нивни телесни делови без да се чувствуваат непријатно

Претшколските деца (5-7 години) треба да научат:

• Сите суштества се размножуваат себеси и како се размножуваат растенијата и животните;
• Дека сексуалноста е вклучена во сите периоди од животниот циклус на човекот;
• Дека луѓето на најразличен начин доживуваат сексуално задоволство и дека е нормално да имаш сексуални мисли и фантазии;
• За не-стереотипните родови улоги и дека сексуалниот идентитет подразбира сексуална ориентација (лезбејска, геј, хетеросексуална, бисексуална);
• За сексуалната злоупотреба и опасноста од неа и како да се заштитат од неа.

Затоа, сексуално образование - уште во градинка!

Космополит

На јакната имам етикета „Designed in U.S.A“.

На панталоните ми пишуе „Fabrique en Italie“.

Планинарките ми се словенечки.

Кошулата ми е турско производство.

На гаќите имам „Произведено в България”.

Чорапите ми се македонски.

Ако облеката го прави човекот, тогаш сум космополит.

„Уши полни вода“ - „џебови полни песок“

Ѕвездан повторно „блеска“ во статијата Македонската национална програма:

„...Европа, од некои причини, не може да го разбере реформското значење на воведувањето разни празници, или доградувањето на зградата на Собранието, или законот за лустрација, или градењето уште постар и поубав театар, или бледото рекламирање на рамниот данок, што се презентира како рекламирање на цела една држава...“

„Не знам како и зошто Европа не може да ги сфати далекусежните ефекти од новата македонска национална програма, отелотворена во изградбата на Музејот на ВМРО и од прославувањето на 23 октомври, а веројатно и од прославата на 14 август, роденден на омилениот ни премиер, ама се' нешто мислам дека современата македонска колективизација, претставена преку насмевките и колективната ароганција, толку многу присутни во вашиот колективен дух, на крајот ќе доведе до онаа толку позната состојба на уши полни со вода и џебови полни со песок.“

Само една забелешка. Зошто Ѕвездане „Европа“, а не ЕУ?

И Македонија е земја членка на Советот на Европа, и е исто толку европска земја колку и сите други на овој лажен „континент“.

Ако тврдиме дека ЕУ е „Европа“, тогаш ем се негираме како „Европјани“, ем се себеколонизираме како „Западно-Балканци“.

ЕУ = Европа - тоа е империјалната формула на евроцентризмот.

„Подвизите“ на Дамовски и „Време“

Што ќе им е сексуално образование на нашите новинари-директори? Прочитајте само колку се знае за сексуалноста директорот на „Време“ Александар Дамовски во статијата Некои нови подвизи:

„Се јавија и стручњаците - на децата требало да им се воведе сексуално образование. На што да ги научи? На анатомијата на женското и машкото тело, на сексуалниот чин, на заштитата од полови болести и од несакана бременост? Сето тоа е фино, но очигледно децава веќе и предобро го познаваат сексот, а нашиот проблем не се половите болести туку НЕМОРАЛОТ.“

Од каде бре Дамовски толку експресно заклучи дека „децава веќе и предобро го познаваат сексот“? Од гледање порно-филмови и гледање/снимање „порно-клипови“?

Од каде бре толку „стручно“ заклучи дека „На децата не им треба сексуално образование, туку етичко“?

Да имаше случајно прилика во младоста да посетуваш сексуално образование, ќе имаше и можност да научиш дека составен дел на сексуалното образование е и сексуалната етика, а не само „анатомијата на женското и машкото тело, на сексуалниот чин, на заштитата од полови болести и од несакана бременост“.

Да имаше прилика да посетуваш сексуално образование, ќе дознаеше дека вршењето сексуални дејства на јавно место е кривично дело!

Да имаше прилика да посетуваш сексуално образование, ќе дознаеше дека кривично дело е и злоупотребата на малолетно лице „за изработување на аудиовизуелни слики или други предмети со порнографска содржина или за порнографска претстава“ (детска порнографија)!

Да имаше прилика да посетуваш сексуално образование, ќе научеше можеби и што е сексуална приватност, и дека објавувањето на сексуално експлицитни фотографии на деца на насловна страница е облик на комерцијално сексуално експлоатирање на децата.

Или, кога ги објавивте фотографиите на децата на насловната страница на „Време“, поважен ви беше тиражот, отколку правото на приватност и честа и угледот на децата?

Голем новинарски „подвиг“ направивте, нема што!

„Монолог ил рецитацију“, танго или „тешкото“?

Еве што вика BBC: „Европскиот комесар за проширување Оли Рен упати силна порака до македонската влада да почне дијалог со сите политички партии, нагласувајќи го тоа како клучен политички критериум за приближување на земјата кон Европската унија.“

Значи, Оли Рен тврди дека немаме политички дијалог: „„Конфронтациите меѓу власта и опозициијата мора да се преточат во дијалог, а опструкциите во позитивен критицизам“. (ебате „критицизмот“ и догматизмот)

Боцевски тврди дека имаме политички дијалог: „Затоа е јасно дека во Македонија е постигнат консензусот („нултата точка“) и дека постои политички дијалог, а овој политички дијалог е канализиран низ институциите на системот.“

Тито Петковски го убедиле дека не е така:

„Некои дури сметаат дека немаме способен политички потенцијал подготвен да одговори на очекувањата и на високите европски стандарди што Македонија треба да ги исполни според извештајот на Европската комисија. За нив е незамисливо да не постои комуникација меѓу претседателот на државата и премиерот или, пак, во овој момент кога ни е потребна најголема кохезија на политичките ставови околу приоритетните прашања, некоја политичка партија во знак на протест да го напушти парламентот.“ (Кога идејата станува ерес)

Не треба човек да е видовит за да согледа дека привидниот политички консензус „НАТО+ЕУ“ функционира само во принцип, но не и во практиката („низ институциите на системот“).

Во услови кога на Владата и се потребни (според тоа како Петковски ги рецитира „видните европарламентарци“) „поголема поддршка од политичките партии, од невладиниот сектор и од експертската јавност, како претпоставки за подинамични реформи“ - таа не направи ништо посебно во таа насока.

Наместо широк политички консензус, и мобилизација на целокупниот кадровски потенцијал (ЕУ-интеграцијата претпоставува знаење, а не ароганција), Груевски прво не ги послуша добронамерните совети за широка владина коалиција (со ДПА+ДУИ/ПДП) како претпоставка за политичка стабилност во пресрет на разрешувањето на косовското прашање.

Потоа го прекина дијалогот со институцијата Претседател на Републиката (со бојкотот на неговиот говор во Собранието, непризнавањето на резултатите од претседателските избори, и дубиозните иницијативи за уставни измени). Една од колатералните штети се непотполнетите амбасадорски места, клучни за неопходната дипломатска офанзива.

Со упадот во институцијата „Комитет за односи меѓу заедниците“ и со дерогирањето на „Бадентеровото мнозинство“, Владата предизвика бојкот на Собранието од страна на политичката партија која освои многу повеќе гласови од владиниот партнер на ВМРО-ДПМНЕ.

Владата честопати наметнуваше теми кои немаат никаква врска со ЕУ-интеграцијата, а кои предизвикуваа раскол во парламентот и јавноста - законот за празниците, воведувањето веронаука, Милениумскиот крст... Така ли се гради консензус?

Со „донацијата“ на Владата за Милениумскиот крст Груевски практично привилегираше едно здружение на граѓани над сите останати, демонстрирајќи со тоа дека повеќе го интересира „благословот на МПЦ“ отколку поддршката од невладиниот сектор за ЕУ-интеграција.

Не велам дека немаше и добри потези, за кои пишував и на овој блог.

Но, ако „за танго се потребни двајца“, за играње оро се потребни многу повеќе од двајца.

Лингвистички или политички спор?

Како што може да се забележи од коментарите на постовите „Јаболкото на раздорот“, МНТ во Бугарија - 1946, „Јазичкиот спор“ - решен со преводот?, многумина бугарски коментатори сеуште го оспоруваат македонскиот литературен јазик како различен од бугарскиот.

Уште еднаш ќе го цитирам Желев: „Лингвистите можеа да кажат дали македонскиот е друг јазик, дали е некаков дијалект на бугарскиот јазик. Тоа не е работа на политичарите.“ (Интервју во „Утрински Весник“, број 1197, 2003).

Но, што кажаа лингвистите?

Некои од нив тврдат дека лингвистичките критериуми никогаш нема да бидат во состојба да ги разрешат ваквите конфликти, со оглед на постоењето на дијалектен синџир, или континуум - и затоа што нема никаков апсолутен прекин помеѓу еден јужнословенски јазик и друг (Community Languages: A Handbook, Multilingual Matters (Series), 67, by Horvath, Barbara M.; Vaughan, Paul. Publication: Clevedon, England ; Philadelphia Multilingual Matters, 1991, p. 38).

Слични ставови на лингвисти се цитирани и во посебната статија за македонскиот јазик.

Значи, според некои лингвисти, конфликтот не е лингвистички, туку првенствено политички.

Во коментарите се наведени повеќе цитати од лингвистички и други студии на англиски јазик, од кои јасно се гледа признавањето на посебноста на македонскиот јазик.

Како против дискриминацијата и социјалното исклучување?

Нема демократија без сексуална еднаквост:

„Без дефинирање јасна платформа и без изградба на широка коалиција помеѓу државните органи и невладините организации што се борат за еднаквост, владината политика за борба против сите форми на дискриминација ќе остане само декларативна желба пред меѓународните фактори. Најдобар начин за убедување на земјите-членки на ЕУ дека над 90 отсто од нашите граѓани се за влез во ЕУ е итното донесување на законот за антидискриминација и на законот за регистрирани партнерства и дефинирање државна политика за борба против дискриминацијата и хомофобијата.“

Ова го напишав лани, ама сеуште е актуелно поради комплетниот застој во сферата на борбата за елиминирање на дискриминацијата, што е практично застој и во процесот на интеграција во ЕУ.

На истата тема зборував и на работилницата за Родови и сексуални политики, а вчера имав и презентација на форумот Како против дискриминација и социјално исклучување, но за тоа поконкретно во некој од наредните постови.

„Последниот човек“ во Македонија?

Во написот на Блаже Миневски „Тајните писма на Ченто скриени во ѕидот, од затворот ги изнесоа удбашите“ (Фокус, 9.02.2007) го прочитав следново:

„Како што е познато, поради конфликтот со Лазар Колишевски околу потценувачкиот третман на Македонија во Федерална Југославија, Ченто тајно е уапсен на 14 јули 1946 година во Прилеп и оттаму веднаш е префрлен во затворот во Скопје. Дури седумнаесет дена подоцна, на 31 јули, тогашниот македонски министер за внатрешни работи, Цветко Узуновски - Абаз, за првпат јавно ќе обелодени дека наводно на „грчката граница“ при обид за бегство, е уапсен Методија Андонов - Ченто.“

Во кусата статија за Ченто кај тетка Вики, може да се прочита само -

„На 31 јули Министерството за внатрешни работи објавува дека Ченто е уапсен поради обид за бегство во Грција.“

Но, кај тетка Уики, стои дека „На 14 юли същата година е заловен в близост на Градския парк в Прилеп, а три седмици по-късно е обявено, че: "е заловен при опит за преминаването на югославско-гръцката граница".“ („три седмици“ - е непрецизност!). Бугарската Википедија се повикува на текстот од „Македонско сонце“ (29.05.2005) - „Не му се судеше на Ченто, му се судеше на АСНОМ“:

„На 14 јули 1946 година бил уапсен во близина на паркот во Прилеп, а три недели подоцна било објавено дека е „уапсен токму кога се обидувал да ја премине југословенско-грчката граница“! Според Жаклина Митевска, Ченто имал само намера, а не и обид за илегално мигрирање.

Веста за апсењето на Ченто е објавена во десниот долен агол на насловната страница на „Нова Македонија“ (31 јули 1946). Ударна вест на бројот е „Започна мировната конференција на 21 нација“ - каде што Ченто наводно сакал да го изнесе ставот за обединувањето на Македонија по мирен пат, со признавање не само од Советскиот Сојуз, туку и од Америка и Англија.

Ако Ченто не е уапсен во обид за бегство, тогаш македонската полиција дејствувала превентивно како во „Minority Report“, а начинот на кој е информирана јавноста, судењето на „Ченто“, и бришењето на Ченто како дел од не-комунистичката историја на Македонија, асоцира на „1984“ (Орвел почнал да ја пишува во 1945, а публикувана е во 1949).

Случајот „Ченто“ е симбол на тоталитарната комунистичка власт.

Со повторувањето на судењето на Ченто, неговата рехабилитација, и надоместот за „изгубената заработувачка и пензија“, започна процесот на соочување со минатото.

За жал, наместо да бидат историски „лустрирани“, директните учесници во срамното судење на Ченто, на кои им било наредено Ченто да биде осуден (според цитираната изјава во Фокус на Коле Чашуле, член на судот заедно со Лазар Мојсов и Панта Марина - претседател) - сеуште се сметаат за беспрекорни „херои“.

P.S.
На пример, барем во статиите на македонска Википедија треба да стои податокот дека Лазар Мојсов не бил само претседател на Генералното Собрание на Обединетите Нации (од 1977 до 1988) и претседател на Југославија (од 1987 до 1988), туку и судија на наместениот судски процес против Ченто. Исто и во статијата за Коле Чашуле.

А статиите за Цветко Узуновски и Лазар Колишевски треба темелно да се преработат: „Лазар Колишевски активно учествува во прогонот на македонските противници на новата власт. Со негово знаење истите биле или убивани или праќани на Голи Оток.“

Дали тоа значи дека и Ченто, првиот претседател на Президиумот на АСНОМ, бил „македонски противник на новата власт“?

Оли Рен-де не направи!

„Вакво нешто не очекувавме од Македонија, од земја-кандидат, застој на реформи и недостиг на политичка клима која директно влијае на реформите“. (Рен со критики за забавените реформи и отсуството на дијалог)

„Европската Унија никогаш не презема обврски ако нема впечаток дека од другата страна стои солиден партнер, тоа што се случува во моментов во Македонија никому не му влева доверба во Брисел.“ (Оли Рен со порака во Скопје)

Додека Груевски чека одговор на писмото што го напишал до претседателот на ДУИ Али Ахмети, тврдоглаво тврдејќи дека застојот бил „заради изборите“ - Оли Рен ја рецитира Бакојани потсетувајќи го дека за танго се потребни двајца!

А нели убаво, на време, го советував Милошоски под итно да се запише на курс за танцување! (Последното танго?)

Неговата „проминенција“ Фрчкоски!

Луѓе мои, каква иронија - пред малку чув дека на Фрчкоски му е доделена награда за „проминентен личен став“!

Да се потсетиме на еден од неговите „проминентни“ ставови:

„Имено, помалку се заморивме, драги мои од главно трите групи-типа на другарки-госпожи во политиката: невротични кучки; истоштени квази-исусовки (кои ќе ја спасувале Македонија која заслужувала подобра власт) и девојки од работните акции т.н.community girls.“ (Дневник, 14 февруари, 2006)

Фали уште СОЖМ да организира митинг на плоштад по повод наградата на Фрчкоски (доделена од страна на докажаниот „борец за човекови права“ Мето Јовановски), за се да си дојде на свое место.

Еве како членот на Европската комисија против расизам и нетолеранција (ЕКРИ) успешно го збогатуваше кутриот македонски јазик со следниве „проминентни“ изрази:

- „глаучи“, „политичарите кои преговараат се глупи“, „дунстери“, „една дудуљава и две околчави глави во политиката“, "простаци", „политички креатури, монструмчиња – прдевчиња, групички на гадинки“, „Министер може да стане секој (секоја будала);“ „ПОЛИТИЧКИ ПИ.... ДИМОВИ“ (за политичарите);

- „синдикалците ни се морони, опозицијата им се погоди, поморонска не можеше да биде...“ (за синдикалците и опозицијата);

- „Тоа беа ‘труповии’ кои се пренемагаат и тртљаат нешто“, „шутраци“... (за економските експерти);

- „бившиот јавен обвинител Џиков, сега (и тогаш) будала“ (за бившиот јавен обвинител);

- „..."шушле" од портпарол на ДУИ“ (за портпаролката на една политичка партија);

- „прогресистичкава шуша“ (за колега новинар-колумнист);

- „оној мрмот од директор на ЕСМ“ (за директорот на едно јавно претпријатие)

- „...„усрани“ аналитичари“ (за политичките аналитичари)

- „Смрдле“ (за началник на Генералштабот на АРМ)

- „О дупко една“ (за министерот за финансии).

Предлагам на неговата „проминенција“ да му доделиме и награда за ширење на толеранција.

„Кад је бал, нек је маскенбал“!

Де-македонизација

Со статијата ФИРОМ за НАТО, и „Вест“ се вклучува во про-грчката кампања во Македонија за популаризирање на грчката измислица „FYROM“, наместо дескрипцијата под која сме примени во ОН и НАТО:

„Грција нема да стави вето за влегувањето на Македонија во НАТО и ќе се согласи за евентуалното започнување на преговори меѓу Скопје и Брисел, но под услов земјата во сите документи да се нарекува Поранешна Југословенска Република Македонија.“

Во текстот пишува - „Поранешна Југословенска Република Македонија“, за разлика од насловот - ФИРОМ за НАТО! Од каде испадна „ФИРОМ“? Толку ли станаа неписмени новинарите и колумнистите, или пак треба да бараме друга причина за здружената анти-кампања на ФИРОМ-џиите?

Или пак, можеби, дури сега ги чувствуваме последиците од лошата кампања „Don't you F.Y.R.O.M me“, каде што на пропагандните картички F.Y.R.O.M го пишуваше со големи читливи букви, а „SAY Macedonia“ со мали, сосем нечитливи букви?

Издавачите на „поправен“ испит?

Во постот За неморалот во политиката укажав:

„Ако имаше трошка морал, Никола Груевски јавно ќе ги соопштеше посредниците кои му нуделе мито, ќе ги признаеше наместените огласи и конкурси, и ќе иницираше поништување на резултатите од конкурсот на Министерството за култура.“

Читам, Министерството за култура ќе формира нова комисија ... „поради големиот број приговори пристигнати во Министерството во однос на објавената програма за издавачка дејност“.

Иако издавачите продолжија во стар стил - „Едно те исто“, од Министерството за култура дуваат нови охрабрувачки ветришта.

Честитки за одлуката на Министерот!

„Пиринскиот“ грб на НРМ

Во образложението на Законот за грбот на НРМ, донесен на 27 јули 1946 год., стои: „Пирин и Вардар го симболизираат единството на сите делови на Македонија и идеалот на нашиот народ за национално обединување...“

Видете и Грб на Република Македонија - Википедија.

МНТ во Бугарија - 1946

„Македонскиот народ располага суверено со своите судбини, зборуе и се учи на свој јазик гради своја култура“ (Исечок од статијата „Софискиот печат за гостуењето на Македонскиот народен театар“, Нова Македонија, јули, 1946 година.)

Дали станува збор за Георги Цанев (Георги Цанев Ценов), „Ръководител на Катедрата по история на българската литература (1950-1961). Декан на Историко-филологическия факултет (1951-1952). Директор на Института за литература при БАН (1959-1963)“?

Доброволен групен секс во училница?

Што вика една експертка, во врска со случајот „порно-клипови“:

„- Прашањето е дали малолетниците се снимале доброволно или не. Ако е доброволно, нема место за кривична одговорност, бидејќи секој може да снима што сака.“ (Се обложувале дека можат да имаат орален секс во училиштето!)

Но, што вика законот:

„Тој којшто пред друг врши полово дејство на јавно место, ќе се казни со парична казна или со затвор до една година.“ (чл. 190 од КЗ)

Во законот нема „доброволно“ или не. Значи, се поставуваат две прашања:

1. Дали оралниот секс е „полово дејство“?

2. Дали училницата е „јавно место“?

Се надевам дека немаме толкави почитувачи на ликот и делото на Бил Клинтон кои ќе ја застапуваат тезата дека оралниот секс не е „полово дејство“.

Што се однесува до тоа дали училницата е „јавно место“, иако училниците не се експлицитно споменати во чл. 3 од Законот за прекршоци против јавниот ред и мир (каде што се дефинира "јавно место"), во истиот член е наведено дека „ако последицата настапила на јавно место“ ќе се смета и дека прекршокот настапил на јавно место. Ако се прифати ваквото толкување на „јавно место“ и за споменатото кривично дело, тогаш има основи за сомневање дека е сторено кривично дело.

Да повторам, прашањето дали малолетниците се снимале доброволно или не е сосема друго прашање од прашањето дали можат да вршат „полово дејство на јавно место“!

Некој може да тврди дека цитираниот член важи само за егзибиционисти.

Дури и да е така (иако во законот не го пишува тоа), дали тоа значи дека ученици-егзибиционисти („дркаџии“) слободно можат да изведуваат егзибиционистички акти во училниците?

Ако го прифатиме експертското толкување - „Ако е доброволно, нема место за кривична одговорност“ - тогаш учениците можат да имаат доброволно и групен секс во училница, и притоа да си се снимаат „бидејќи секој може да снима што сака“!

Што се однесува до клипот, ако се докаже, на пример, дека некој го експлоатира на порно сајт, тогаш има основи за сомнение дека е сторено кривично дело злоупотреба на малолетно лице „за изработување на аудиовизуелни слики или други предмети со порнографска содржина или за порнографска претстава“ (за што следи парична казна или затвор до три години, според чл.193 од КЗ).

Со оглед на тоа дека најверојатно станува збор за постари малолетници, а за споменатите кривичните дела не е пропишана казна потешка од пет години затвор (чл. 86 од КЗ), во случајот би се изрекле само воспитни мерки - доколку судот ја утврди вината.

Што мислите - кој е одговорен и кој треба да се казни за тоа што учениците не ги познаваат одредбите од кривичниот законик?

Кој е одговорен за тоа што средношколците не ги познаваат своите сексуални права и одговорности?

Трагикомедија

Навистина потресна приказна: Платил 3.000 евра и останал без невеста

Кутрите ергени од Битолско! (Мизерија невидена!)

Не знае човек дали да се смее, дали да плаче:

„ - Случајно се сретнавме во Ѓавато, а селаните го замолија како момче од град да ми најде невеста. Тој рече дека се' ќе исполни само ако му ја платам услугата. Прво ми зеде 300 евра за да ми донесе мома од Струмица, шест години помлада од мене. Потоа ми побара 2.000 евра за да ми обезбеди инвалидска пензија со врски.“

До кога бре ќе ги сожалуваме тие што сакаат да купуваат жени?

До кога ќе ги сожалуваме тие што даваат по 2.000 евра мито за обезбедување „инвалидска пензија со врски“?

Ме фаќа ужас од тоа како новинарката Жанета Здравковска ги зајакнува постојните традиционални стереотипи кои поддржуваат трговија со жени и коруптивно однесување.

А проблемот со отсуството на жени во некои средини воопшто не е мал, и за негово решение е потребен системски пристап. Токму затоа е потребно да се развиваат долгорочни политики за родова еднаквост на сите нивоа.

МАССО обвинува!

„Професорите д-р Георги Чадловски и Олга Мурџева-Шкариќ шират хомофија во учебниците за високо образование, обвини Македонската асоцијација за слободна сексуална ориентација (МАССО), на вчерашната прес-конференција.“

(Познати професори шират хомофија во учебниците )

Други релевантни линкови:

Втори февруари не е ден на хомосексуалците, порача МАССО

МАССО: Втори февруари не е ден на хомосексуалците

МАССО потсети на правата на хомосексуалната популација

Лекарската комора да ја спречи хомофобијата

Хомосексуалците во Македонија против 2 февруари нивен ден- тоа е македонска измислица што ги дискриминира

МАССО: ВТОРИ ФЕВРУАРИ НЕ Е ДЕН НА ХОМОСЕКСУАЛЦИТЕ

па, и

Препорачана блог-прошетка (фала Шепард).

„Јаболкото на раздорот“

„Жарко, те молам да ми објасниш како се признава еден народ од друга држава?“ („Жарко, моля те обясни ми как се признава един народ от друга държава?“) - прашува еден анонимен коментатор на постот „Бугарската гордост“.

Еве три интересни примера, како:

1) „По долги, упорни и крвави борби, македонскиот народ најпосле му покажа на 2 август о.г. на целиот свет, дека правото за самоопределување на народите не се дава, а се извојува... Се разбира дека македонскиот народ наполно ќе ми поверува ако му кажам, дека неговата радост поради неговата голема победа и оправданите негови надежи за блескава иднина на неговата нова држава ги дели најискрено и братскиот бугарски народ...“ (Тодор Павлов, регент на Бугарија, Софија, 20.X.1944, превод од „Работническо дело“, 21.X.1944 год., од книгата „Од признавање до негирање: бугарски ставови за македонското прашање“, Култура, 1976 год., стр. 32)

2)„Софиа, 9 март.

Во својата голема реч, произнесена пред конгресот на НОФ во Бугариа, претседателот на бугарското правителство, г. Кимон Георгиев кажа мегiу друго и следното:

„Ние искрено му пожелаваме на македонскиот народ да си го осигури правото на самоопределение, и сме убедени, дека по тој начин, Македониа, от јаболка на раздор, каква била порано, ке се преврти во алка на разбиранје и сближуенје мегiу балканските држави. Това наше основно разбиранiе се покрива наполно во создаванiето на македонска федерална единица во рамките на федеративна и демократска Југославиа коiа е едно од многите доказателства за мадроста, државноста и смелоста на легендарниот, на југословенските народи водач, маршал Тито“. (Нова Македонија, бр. 58, 1945)

3) „Отечествениот фронт смета, дека треба да направиме се што е неопходно Македонија еднаш засекогаш да престане да биде јаболко на раздорите на Балканот, да стане обединителна алка меѓу Бугари и Срби, меѓу нова Бугарија и нова Југославија (ракоплескања). Не поделба на Македонија, не борба за нејзино завладување, туку почитување на волјата на Македонците, чиј основен дел ја доби својата национална слобода и национална рамноправност во рамките на Југословенската федеративна народна република (ракоплескања).“ (говор на Георги Димитров во Народното собрание на 25 декември 1945 год., превод од „Работническо дело“ од 26.XII.1945, од книгата „Од признавање до негирање: бугарски ставови за македонското прашање“, Култура, 1976 год., стр.65)

А од овој извадок од интервјуто со Жељу Желев од 2003 год. може да се согледа зошто Македонците имаат чувство дека сеуште се негирани како народ:

„-Во принцип, јазик и нација во меѓународното право не се признаваат. Меѓународното признавање на една држава означува признавање на нејзината територијална целина, на нејзиниот суверенитет. И тоа го направивме. Бугарија прва ја призна Македонија.
Вие како претседател тогаш дадовте една необична изјава: ја признаваме државата Македонија, но не и македонската нација. Дали имаше потреба да го кажете тоа?
-Не, тоа не сум го кажувал така?
Меѓутоа, подоцна, бугарските медиуми во повеќе прилики токму така Ве цитираа кога пишуваа за нерешениот спор за јазикот.
-Кај нас има сешто. Ние прашањето тогаш го поставивме многу елегантно и така се случи. Ние пропуштивме многу шанси, загубивме неколку години. Потоа нештата тргнаа.“ (Интервју во „Утрински Весник“, број 1197, 2003)

Меѓутоа, за Македонците од Република Македонија поблиско е следново тврдење, кое го наведуваат и проучувачите на бугарскиот „македонски“ национализам:

„In 1992 Bulgarian president Zhelyu Zhelev explicitly stated that Bulgaria recognized the state of Macedonia and not the nation...“

„Bulgaria’s recognition of the Macedonian state (the first country to do so in 1991) initiated a period of a peculiar ambiguity in its foreign policy, as it refused to recognize a Macedonian language and nationality.“

Јасно е како бел ден дека Бугарија и денеска продолжува да не го признава македонскиот јазик (обрасците за визи се само на бугарски јазик), и покрај тоа што постојат и мислења дека расправата за јазикот е официјално разрешена:

„Bulgaria and Macedonia resolved the so-called language dispute in 1999, when Bulgaria recognized Macedonian language in return for Macedonia’s affirmation that it would not interfere in Bulgaria’s domestic affairs.“ (Bulgarian “Macedonian” Nationalism: A Conceptual Overview).

Во однос на прашањето за јазикот, Желев во 2003 направи интересен дипломатски гест:

„...од македонска страна се заинатија за јазикот. Ние никаде не го поставувавме прашањето дека не го признаваме македонскиот јазик. Ние го поставивме прашањето на друг начин - ние сме политичари, ние не можеме да го решаваме прашањето на јазикот. Тоа се прашања за лингвистиката, која е строга наука и која има математички методи. Лингвистите можеа да кажат дали македонскиот е друг јазик, дали е некаков дијалект на бугарскиот јазик. Тоа не е работа на политичарите.“ (Интервју во „Утрински Весник“, број 1197, 2003)

Се извинувам, ама изјавата е многу наивна - кој бре се заинатил за јазикот?

Ем не ти го признава јазикот, ем го негира тоа, ем вика дека си инаетчија!

А непризнавањето на јазикот не се огледа само во документи, туку и во гестови - отсуството на официјални преведувачи, обрасци за визи единствено на бугарски јазик - па и во тоа дека Бугарија воопшто не го доведува под прашање хрватскиот јазик како српски дијалект, тврдејќи дека „Тоа се прашања за лингвистиката, која е строга наука и која има математички методи.“

Непризнавањето на етничкиот идентитет и мајчиниот јазик е повреда на достоинството на човекот и основа за недоразбирања и конфликти.

Во коментарот на постот „Бугарска“ љубов! напишав:

„...се залагам за тоа сите кои овде се чувствуваат Бугари, Б'лгари или Болгари да можат да си го изразат идентитетот, и да формираат здруженија или партии преку кои на мирен начин ќе ги промовираат своите убедувања, без разлика колку тие мене ми се допаѓаат или не.“

Се залагам и сите кои што се чувствуваат како Македонци во Бугарија да можат да си го изразат идентитетот, и да формираат здруженија или партии преку кои на мирен начин ќе ги промовираат своите убедувања, без разлика колку тие им се допаѓаат на Бугарите.

Како што осудувам македонски шовинисти кои тврдат дека сите Бугари се Татари, исто така осудувам и бугарски шовинисти кои тврдат дека сите Македонци се Бугари!

Претпоставувам дека достоинството на повеќето Бугари би било погодено ако Македонците почнат јавно да тврдат дека бугарскиот јазик е всушност руски дијалект! (Некои кинески лингвисти веројатно би се согласиле со тоа.)

За русификацијата на бугарскиот јазик можете да прочитате и кај тетка Вики:

„Today one difference between Bulgarian dialects in the country and literary spoken Bulgarian is the significant presence of Russian or Church Slavonic words and even word forms in the latter.“

Подеднакво смешни ми се тврдењата дека бугарскиот јазик е руски дијалект, како и тврдењата дека македонскиот јазик е бугарски дијалект!

Но, воопшто не е смешно кога со некои тврдења се оспорува нечиј идентитет, и се гази по неговото лично достоинство!

Конвенција за „лицата со инвалидност“?

Го прочитав Обраќањето на претседателот на Владата на Република Македонија, Никола Груевски, на македонската промоција на Конвенцијата на ОН за лицата со инвалидност.

Ме потсети на коментарот на Анти, на мојот пост Крик против непристапноста!:

„Жаре знаеш што е поголем проблем од ова? Тоа што се уште ги викаат ИНВАЛИДИ, но и сеуште ги СМЕТААТ за инвалиди. За НЕ валидни, за отпадоци. Имаат само сожалување за нив. Не ги сметаат за рамни на себе.
А многу од нив (имам и лични познанци со хендикеп) се дури и поспособни од многу од нас.
Значи, поголем проблем е свеста дека се отпадоци, фабрички грешки...“

Во случајов, станува збор за погрешен превод на UN Convention on the Rights of Persons with Disabilities, каде што терминот „disability“ е погрешно преведен со „инвалидност“.

Колку што можам да забележам, здруженијата на граѓани почесто ги користат изразите „лица со хендикеп“ и „лица со посебни потреби“, иако кај нас има и здруженија на „воени инвалиди“.

Психолози или хомофоби?

Одиш кај медицински психолог, и тој ти кажува дека си „душевно растроен“, и дека твојата ментална болест „тешко може да се лекува“, затоа што - „Не се станува хомосексуалец, хомосексуалецот така се раѓа“.

Одиш кај развоен психолог и таа ти го кажува спротивното - дека „Хомосексуалноста е избор, а не судбина“. Таа признава дека „хомосексуалноста не е веќе на листата на ментални пореметувања“, ама дека сепак имаш проблеми со сексуалната ориентација. Меѓу другото, и поради „фактот“ (?!?) дека „денес се повеќе токму хомосексуалците хомосексуалноста ја наметнуваат како да е она што би требало да биде“. (Шкариќ, Олга Мурџева. „Развојна Психологија, Филозофски факултет, Скопје, 2004, стр. 215)

Излегуваш со збрка во главата, со чувство дека си наметлив и дека ти си тој кој има проблем (а не општеството) поради тоа што си отфрлан, исмеван, физички напаѓан, и што погрешно те сметаат за најчест преносител на сидата.

Одиш на интернет и го наоѓаш документот на Американската психолошка асоцијација - APA Policy Statements on Lesbian and Gay Issues - насочен кон елиминирањето на дискриминацијата кон хомосексуалците. Читаш, и се прашуваш: Кој им дал право (и лиценца) на Чадловски и на Шкариќ јавно да ги дискриминираат хомосексуалците, наместо да го прават токму спротивното - да бидат активни и јавни учесници во борбата против дискриминацијата и социјалното исклучување на хомосексуалците?

Да потсетиме, тоа се лица што треба да им пружаат професионална психолошка помош на хомосексуалците во нивната борба за остварување на правото на сексуална ориентација, на правото на лично достоинство и правото на сексуално здравје. Тоа ти е како да одиш на лекар, а тој те отфрла затоа што си болен, наместо да ти пружи лекарска помош.

Кога конечно вистинските психолози ќе излезат во јавноста и ќе се оградат од своите „колеги“ кои го срамотат името на психологијата како наука?

За неморалот во политиката

Демократијата изгуби на конкурс, вклучително и на конкурсот на Министерството за култура.

Еве што изјавува еден од одлучувачите:

„Дали требаше и јас како член на Комисијата за култура да ја продолжам дискриминацијата кон Маја Апостолоска само затоа што таа ми е сопруга?“

(Инсинуации и играчки со читателите).

Признавам, ваков идиотски аргумент одамна не сум чул. Човекот морал да пријави конфликт на интереси и, во најмала рака, да се изземе од одлучувањето.

Одговорот на „Дневник“ е мошне јасен:

„Јасно е како ден дека Јовица Тасевски - Етернијан ја злоупотребил функцијата член на Комисијата за издаваштво кога и' одобрил пари за книга на својата сопруга. Тоа во светот е познато како класичен непотизам.“ (Не беше за сопругата, туку за моралот на сопругот).

Ако не се лажам, вчера на некои вести слушнав дека Владата апелира за враќање на моралот во политиката.

Ако имаше трошка морал, Љубиша Георгиевски ќе си дадеше оставка по одлуката на Комисијата за култура, и ќе се посветеше на своите собрани дела, сценариото за филм, и театарските претстави.

Ако имаше трошка морал, Никола Груевски јавно ќе ги соопштеше посредниците кои му нуделе мито, ќе ги признаеше наместените огласи и конкурси, и ќе иницираше поништување на резултатите од конкурсот на Министерството за култура.

За разлика од нив, новиот јавен обвинител испадна ептен морална личност - не му засмета тоа што беше избран според закон кој не е во согласност со Уставот и не скри дека имал блиски пријателски врски со семејството Мијалкови.