Мистеријата на Чадловски

После нападите на МАССО, еве ја и јавната одбрана на „угледниот психијатар“ Чадловски: „Угледниот психијатар тврди дека нападот врз него нема никаква основа, бидејќи не е точно дека во неговите книги хомосексуалноста се третира како болест или растројство. - Во мојата книга „Медицинска психологија“, која не се однесува на психијатриските болести, зборувам за непобитниот факт дека сексуалниот нагон по својата природа е хетеросексуален, поради инстинктот за продолжување на видот. Се разбира, постојат инверзии на тој нагон, но тоа не значи дека нив ги третираме како болест. Тоа никаде не го пишува во моите книги - тврди Чадловски.“ (Чадловски: Ова е цензура и линч! )
Не било точно дека во неговите книги хомосексуалноста се третира како болест или растројство?!?
Ве молам, прочитајте сами што пишува Чадловски („Растројствата“ на проф. д-р Чадловски): )
„Хомосексуализмот претставува најчесто растројство на сексуалниот нагон...“
„Хомосексуалноста е најчесто конституционално условен, па затоа и тешко може да се лекува.“ (Од неговиот учебник „Медицинска психологија“, Просветно дело, 2004, стр. 175).
Ако е Чадловски во право дека не ја третира хомосексуалноста како болест, зошто воопшто дава оценка дека „тешко може да се лекува“? Има ли смисла да се зборува за лекување на нешто, ако истото не се смета за болест?
Меѓу другото, Чадловски тврди: „Јас немам никаков спор ни со Светската здравствена организација ни со доктрината, а најмалку со лекарската етика.“
Но, гледиштата на Чадловски се во директна спротивност со доктрината на СЗО. Доволно е да се погледне книгата издадена од СЗО - The ICD-10 Classification of Mental and Behavioural Disorders – за да се увиди хомосексуалноста не е вклучена во категоријата „растројства на сексуалната преференција“ („Растројствата на сексуалната преференција се јасно разграничени од растројствата на родовиот идентитет, а самата хомосексуалност не е веќе вклучена како категорија“, стр. 11).
Оттаму, Чадловски (потпишан на книгата и како „директор на клиниката за психијатрија“) го прекршил лекарскиот кодекс, имајќи предвид дека „насоките на Светското здружение на лекарите и Светската здравствена организација, се задолжителни за сите лекари на Македонија“. Чадловски не може да се правда дека не го знаел начелото на Светската здравствена организација, дека самата хомосексуалност не е веќе вклучена во категоријата растројства, затоа што лекарите се должни „да ги познаваат начелата и да ги применуваат при вршењето на секојдневните работни и општо-човечки обврски“ (член 112 од КОДЕКС НА МЕДИЦИНСКАТА ДЕОНТОЛОГИЈА).
Како тогаш би можеле да го објасниме мистериозното тврдење на Чадловски дека „Тоа никаде не го пишува во моите книги“, кога е и повеќе од јасно што пишува на скенираната страница од книгата на „угледниот психијатар“?
Тврдењето на Чадловски „Тоа никаде не го пишува во моите книги“ може да се толкува и како симптом дека „угледниот психијатар“ изгубил контакст со реалноста, имајќи предвид дека и дете од прво одделение може да прочита како тој ја третира експлицитно хомосексуалноста како растројство, а имплицитно како болест. Покрај тоа, Чадловски е убеден дека „во случајов станува збор за обид за денунцирање од страна на негови колеги“, што е недвосмислен симптом на параноја. Ако на ова се придодаде и неговата фиксација дека некој него сака да го „цензурира“, тогаш се собираат неколу симптоми кои можат да бидат мошне индикативни за менталното здравје на „угледниот психијатар“.
Останува да се надеваме дека „угледниот психијатар“ нема да падне во рацете на некој негов тврдокорен следбеник, кој ќе му препише како терапија електрошок – метод кој според „угледниот психијатар е „блиску до идеалниот лек“ (Кому му треба „електрошок“?)