Криза на легитимитетот

Кризата на легитимитетот на политичките партии не се огледа само во феноменот „казнување“ на партиите од власта на секои парламентарни избори, во се послабиот одѕив, и во неможноста самостојно да се разрешуваат насилните конфликти (види Криза на лидерството). Показател за кризата на легитимитетот е и потребата од „менаџирање“ при составувањето на Владината коалиција од страна на емисари на „меѓународната заедница“ кои немаат никаков демократски легитимитет да учествуваат во креирањето на Владата.
Еве и неколку други специфичности во врска со последните парламентарни избори:
1. најслабиот одѕив досега (околу 56%; споредено со 69.9% во 1998);
2. победа на коалицијата предводена од партијата со најстабилно гласачко тело која освои приближен број гласови колку на претходните избори кога беше убедливо поразена, а дури 11 пратенички места повеќе;
3. Поразената коалиција „За Македонија заедно“ освои 32 мандати со само 218.164 гласови, речиси 276,5 илјади гласови помалку отколку во 2002 год., кога освои дури 60 мандати;
(Секое добиено пратеничко место за коалицијата на СДСМ тогаш вредеше 8,18 илјади гласа, а на овие избори под 7 илјади гласа - што доведе до тоа секое изгубено место на коалицијата на СДСМ да вреди околу 10 илјади гласа!)
4. најголем процент на неважечки ливчиња од оние што гласале (околу 3,8%, или 37.931 споредено со само 13595 во 1998);
5. делумно успешен повик за „активен бојкот“ на изборите од страна на „интелектуалците“, кој им одеше најмногу на штета на партиите со нестабилно гласачко тело и на помалите партии;
6. Околу 10% проценти од важечките гласови отидоа во празно кај мали партии кои не успеаја да се изборат за место во парламентот. Колку за споредба: со 10% проценти од важечките гласови се освојуваат околу 12 пратенички места.
7. Најмногу како резултат на одлевањето на гласовите на една од „стожерните“ партии, во парламентот ќе се појават пратеници од 3 нови партии (НДСП - 7, ДОМ -1, ПЕИ - 1). За жал, на овие избори тие ја пропуштија приликата да формираат поширока коалиција (со некои од помалите партии кои не влегоа во парламентот) која најверојатно ќе освоеше двојно повеќе мандати.
Останува да видиме дали лажните дилеми „или СДСМ или ВМРО-ДПМНЕ“, „или ДУИ или ДПА“ ќе продолжат да го обликуваат менталитетот на гласачкото тело.
Во 2002 година, СДСМ се избори за „судбинско“ право на втора шанса кое не го искористи. Сега и ВМРО-ДПМНЕ се избори за право на втора шанса, со ветување дека ќе оствари „преродба во 100 чекори“.
Дали се понезадоволното гласачко тело ќе им овозможи и трета шанса на некоја од „стожерните“ партии, или лажните дилеми (и ветувања?) конечно ќе бидат надминати, останува да почекаме неколку години, до следните избори.