Криза на лидерството

Во еден претходен пост укажав дека потребата од постојаната "закрила" на „меѓународната заедница“ е можеби најубедливиот показател за кризата на лидерството во Република Македонија.
Откако нашите етно-партиски лидери почнаа предизборно да си ги „мерат“ со калашњикови и безбол палки, а „репресивната“ полиција спиеше или глумеше „мониторинг“, „меѓународната заедница“ повторно излезе со заеднички став за да ја пополни огромната дупка од политички авторитет.
И ЕУ, и САД, и Советот на Евопа, и ОБСЕ, и НАТО, и сите нивните амбасадори, денеска објавија предупредувачки пораки. Советот на Европа се закани со можни санкции кон нашата парламентарна делегација, а НАТО ни порача дека се оддалечуваме од членството.
Во еден друг пост, укажав дека „Ако полицијата и обвинителството итно не ги пронајдат осомничените и не ги изнесат пред надлежен суд, тогаш странските набљудувачи ќе изведат заклучок дека Македонија нема капацитет да се справи со предизборно насилство.“ И ЕУ испраќа слична порака: „Законот мора целосно да се спроведе и да се казнат сторителите на насилство или закани“, изјави Ерван Фуере амбасадор на ЕУ (A1). Најтрагично е тоа што додека државата ни гори, јавниот обвинител игра на свадба на друг континент.
Не помалку загрижувачки се и конспиративистичките интерпретации на некои наши колумнисти/ескаписти кои во секоја неспособност на лидерите гледаат „косовска“, „грчка“, или „српска агенда“. Убедливо најсмешни се „спинерските“ коментари на теоретичарот на конспирации Фрчковски дека „ДПА со серијава провоцирани предизборни инциденти прави голем ГРЕВ кон сопствениот народ и неговиот имиџ во регионов.“
Што сака да каже поранешниот министер за секакви работи (внатрешни и надворешни)? Дека предизборни инциденти не го нарушуваат имиџот на Република Македонија, туку само имиџот на етничките Албанци? Дека имиџот на етничките Албанци - граѓани на Република Македонија - нема ништо заедничко со имиџот на нашата држава?
Ваквата етно-националистичка тесноградост на нашиот уставотворец е уште еден симптом за кризата на лидерството и за тенденциозното редуцирање на „демосот“ во „етнос“.