МВР те тужи, МВР те суди?

Портпаролот на нашата „народна милиција“, во врска со случајот „Беќиров“, најодговорно тврдеше за Радио Скопје дека „МВР презема мерки против сторители на кривични дела“!
Да видиме што вели чл. 144 ст. 1 од Законот за кривична постапка (пречистен текст):
„Ако постојат основи за сомневање дека е извршено кривично дело за кое се гони по службена должност, Министерството за внатрешни работи е должно да ги преземе потребните мерки да се пронајде сторителот на кривичното дело, сторителот или соучесникот да не се скрие или не побегне, да се откријат или обезбедат трагите на кривичното дело и предметите што можат да послужат како доказ, како и да ги соберат сите известувања што би можеле да бидат од корист за успешното водење на кривичната постапка.“
Мошне битно е да се нагласи дека полицијата, во принцип, дејствува кога има „основи за сомневање дека е извршено кривично дело за кое се гони по службена должност“. Полицијата работи со осомничени лица.
За жал, во цитираниот член од Законот за кривична постапка, не стои дека МВР е „должно да ги преземе потребните мерки да се пронајде осомничениот за кривичното дело“, туку „сторителот на кривичното дело“.
Дали сомневањата биле основани одлучува Обвинителството, кое покренува обвинителни акти - дури тогаш зборуваме за обвинетиот.
За прашањето дали имаме „сторител на кривично дело“ одлучува само и единствено Судот. Само судот утврдува фактичка состојба.
Се додека судот со правосилна пресуда не утврди вина за сторено кривично дело, обвинетиот е невин. Ако обвиентиот без правосилна судска пресуда е невин, што станува тогаш со осомничениот во полициска постапка?
Секако, и тој е невин, освен за МВР кое „презема мерки против сторители на кривични дела“.
Работава е, МВР те тужи, МВР те суди, МВР те казнува?