Малку „шпиц“, малку „рогање“

Шутирањето со „шпиц“ е одлика на прави мајстори, и тоа само во ретки прилики. Тоа ги разликува од „рогачите“ кои шутираат со „шпиц“ кај ќе стигнат.
Ај да видиме дали последната „острилка“ на Ивица Антески (Хелсиншки во офсајд) е мајсторски „шпиц“ или обично „рогање“.
Еве на која оценка реагира Антески:
"Според сознанијата добиени од непосредното набљудување и извештаите на набљудувачите од други невладини организации прекршувањата на бирачкото право од големи размери направени во гласачките места со доминатно албанско население директно се одразија на бројот на местата кои во парламентот ги добија конкретни партии и во услови на потполно отсуство на соодветно делување од страна на ДИК за заштита на законитоста на изборите, директно влијаат на стабилноста на идната влада и на нужноста од непосакувани коалиции.“
Иако аргументот е комплексен, Антески се фаќа само за матниот заклучок:
„Какви се тие „непосакувани коалиции” и зошто би го загрижувало Хелсиншки, фактот дека ќе има „нестабилна влада”? Тоа се политички оценки што не се во функција на борбата за човекови права. Шут во празно.“
Во големата реченица од извештајот на „Хелсиншки“ е направен обид да се покаже како „прекршувањата на бирачкото право од големи размери“ директно влијаат како на бројот на освоени мандати, така и на „стабилноста на идната влада и на нужноста од непосакувани коалиции.“
Всушност, оценката на „Хелсиншки“ е обид да се покаже како прекршувањето на човековите права влијае во процесот на формирање на политичката сцена, и затоа тврдењето на Антески дека таквата „политичка оценка“ не е во функција на борбата за човекови права е обично „рогање“.
Дел од мандатот на „Хелсиншки“ е да дава оценки што се однесуваат на политиката на човекови права, водејќи сметка и за почитувањето на демократските принципи и владеењето на правото.
Сметам дека шутот на Антески ќе бил далеку поефектен ако во случајов го обвинел „Хелсиншки“ за конфузност, и за обид за „прорекување“, затоа што мандатите сеуште не се верификувани (допрва ќе се прегласува на некои места) и затоа што е дадена оценка за нешто што допрва ќе се случува, а не за нешто што веќе се случило.
Втората констатација на Антески е токму во таа насока:„А загриженоста за парламентот во кој влегле пратеници што биле во судир со законот е офсајд. Ниту е конституиран парламентот, ниту има пратеник за кого има правосилна пресуда. Офсајд.“
Оценката на „Хелсиншки“ дека „се стимулира порастот на криминогениот фактор во составот на Собранието“, поради „отсуство на реакција на предлагањето кандидати за пратеници кои се осомничени или обвинети за учество во големи прекршувања на законот“ е, најблаго кажано, избрзана. Таа не води сметка за правото на пресумпција на невиност и претпоставува дека во Собранието веќе имало „криминоген“ фактор, претпоставка која не ја поткрепува со правосилни судски пресуди.
Овој „шпиц“ не е обично рогање.
Е, сега, зошто „Шпиц“ мава токму по овие слабости од обемната анализата на „Хелсиншки“, кој смогна сили да се огради од сопствената првобитна оценка, изнесувајќи притоа мошне цврсти аргументи?Дали е тоа прашање на „уредувачка политика“, или повторно е во игра борба на суети?