Ќесе имам, пари немам!

Има ли разлика помеѓу филмската лента и Македонија? - Има. Филмската лента се развива.
Несомнено, за да се истрпи оваа кисела шега потребно е широко срце. Но, човековиот развој не се мери со срцето. Ако сакате да го чуете ритамот на развојот, не си го отворајте џабе срцето. Отворете си го ќесето. Тука лежи крунскиот доказ дека Македонија не се развива.
Каква песна ни пее отвореното ќесе? - „Не стој Доне Донке, не гледај ме, од гледање Донке, фајде нема“. Отвореното ќесе зјае и предупредува: стоиме во место, тапкаме во место, летаме во место. Отвореното ќесе е показател дека ниту се движиме ниту се развиваме. Оти движењето подразбира промена на местото. Движењето подразбира повеќе пари во ќесето.
Не е потребна ниту макроекономија ниту виша математика за да се согледа овој непобитен факт. Доволно е да се направи едноставна споредба. Одземете ја од сегашната просечна нето-плата потрошувачката кошница од двесте евра. Можностите за индивидуален развој лежат токму во таа разлика. Потоа, споредете ја добиената сума со состојбата од пред неколку години. Помалку или повеќе, ќе добиете сличен резултат - пет-шеесет евра! Ете, толку имаме потенција(л) за „развој“, откако ќе ги задоволиме основните месечни потреби за преживување.
Што попрво да се купи со тие пет-шеесет евра месечно (или со две евра дневно)? Која дупка попрво да се закрпи? - тоа е секојдневната дилема на просечниот македонски граѓанин.
Очигледно, нашата „преродбеничка“ влада, која посветено и неуморно арчи од државното ќесе, нема вакви „развојни“ дилеми. Вчера прочитав дека Владата ќе издвои 20 милиони евра за археолошки ископувања - цели 100.000 потрошувачки кошници! Покривањето на „срамот на демократијата“ ќе не' чинело 17 милиони евра - десетина нови училишта. Само за спомен-обележјето „Паднатите херои за Македонија“ нашите власти се подготвени да поарчат цели шеесет милиони денари! Хероите што со последни сили ја преживуваат македонската транзиција - меѓу кои има над триста илјади невработени - никој не ги есапи. Побитни се спомениците и восочните фигури.
Споменатите десетици милиони евра изгледаат како безначајни трошки леб во споредба со предизборниот „сомун“ од цели 8 милијарди евра! Уште не сме ги исплатиле пеналите од тајванската „милијарда на Циле“, а веќе влегуваме во нова политичка авантура на нуклеарен погон - осумте милијарди на Грујо. И потоа некои ќе клеветат, Егејците ми ти биле скржави! Ете уште еден доказ дека вицовите немаат врска со реалноста. Ако им дадете на нашите политичари да ви причуваат гуштери, тие ќе ви ги вратат како диносауруси.
Докажаните експерти по неолит и антика покажаа дека ги бидува и за научна фантастика. Ни предочија што се' ќе се направи со фамозните 8 милијарди евра, единствено остана непознато од каде ќе се соберат. Некои аналитичари (кои не сакаат да пијат нафта од Овче Поле) веќе почнаа да го бараат одговорот во култната книга „Баронот Минхаузен“ - омилено предизборно четиво. Нејсе, ми се чини дека одговорот лежи во еден друг детски предизборен класик - „Чудните доживувања на Петер Шлемил“. Осум милијарди евра теоретски може да се соберат само од волшебното ќесе што не се празни - ќесето што Петер Шлемил го „ќарува“ откажувајќи се од сопствената сенка! Ни фалат само уште чизмите од седум милји, па успешно да продолжиме со митската преродба во сто чекори.
Додека арчиме пари и време во изборната минхаузенијада, економската криза полека не' гази. И покрај тоа, песната „Три месеци криза се спрема, а владата гајле си нема“ не допира до големото уво на владејачката партија. Со скапите техники на масовна хипноза властодршците упорно се обидуваат да не' убедат дека „Денес Македонија не стои... Денес Македонија се движи!“ Но, и ако 8 милијарди пати ни повторат на увце дека „Македонија не стои... Македонија се движи...“, тоа не значи дека ќе се придвижиме од место.
Утешната приказна што ни се продава е дека не сме стоеле без борба и залагање како порано. Приказната што ни го изгоре ќесето не дава одговор на две клучни прашања: Каде се движиме? За што се бориме? Да повторам, движењето подразбира промена на местото. А ние, со пет-шеесет евра месечно, упорно шлајфуваме во политичката кал на неостварените ветувања. Оние што дојдоа на власт ветувајќи зголемување на животниот стандард и намалување на невработеноста и сиромаштијата немаат со што да се пофалат. Им останаа за фалење само проѕирните пропагандни бајки и епската приказна за херојската „борба за уставното име и нашиот идентитет“.
Малку и да се пофалам. Како што предвидов, стануваме се' посвесни дека сме жртви на промашената борба, на големата манипулација. Ете, дури и „бескомпромисниот“ борец за уставното име почна да зборува за достоинствен компромис. Некои го обвинуваат затоа што постојано доцнел, најмалку половина час. Во случајов, ако нашиот премиер не доцнеше неколку години, навреме ќе го фатевме возот за НАТО и за ЕУ.
Неколкугодишното доцнење ни го изгоре ќесето. Како што идат работиве, ќе си останеме ем без уставно име ем со празно ќесе. Се зголемува само бројот на граѓани што нестрпливо го очекуваат падот на шенгенскиот ѕид за да ја напуштат државата.А еве го и мојот предизборен слоган кон моите сограѓани: Не менувајте ја државата. Сменете ги политичарите што доцнат!