Каква изолација?

Пред неколку месеци, на претседателските „Дијалози за Македонија“, на тема „Интеграција или изолација“, ја ставив под прашање следнава претпоставка: Демек, досега не сме биле изолирани, а отсега ќе бидеме изолирани.
Моите поенти беа дека политиката на еквидистанца (на Глигоров) беше изолационистичка политика, како што сведочи и популарната синтагма „оаза на мирот“. Зборот оаза подразбира дека се околу нас е пустина, и дека само ако си седиш мадро дома ќе ти биде убаво.
Да не должам, како показател дека и денес сме изолирани, го посочив фактот дека може да патуваме без визи само во една африканска земја. Укажував и дека европската перспектива подразбира отвореност кон соседите, надминување на непријателствата и проблемите, и перманентно зајакнување на добрососедските односи.
Навистина, што е поентата на кандидатот на СДСМ кога тврди дека „Сиромаштијата во која не носи оваа власт е тешка, но уште потешка е изолацијата во која не носат“ (А1)? Зарем досега и сега не сме изолирани?
Ако сака политички да профитира на тема „изолација“, СДСМ мора прво да побара прошка за про-југословенската изолационистичка политика на Глигоров. Второ, мора да објасни што подразбира под политика на „изолација“ и „себеизолација“.
Од аспект на обичен граѓанин, ние сме изолирани во егзотичната балканска „зоолошка градина“ од осамостојувањето, а не последниве неколку години.
Граѓаните не се плашат од зборот „изолација“, како што не се плашат и од зборот „криза“. Предолго сме изолирани и во криза за да не тангираат овие зборови.
Поентата на Фрчкоски и Црвенковски дека допрва некој не води во изолација е имплицитно себеамнестирање за досегашната изолационистичка политика во која активно партиципираше и СДСМ.