Празник на насилството?

Во своето обраќање по повод 11 октомври, Претседателот на Републиката прави паралела помеѓу случувањата од 1941 во Прилеп и нашето приклучување „...како рамноправен партнер во борбата против глобалното зло на тероризмот“

Погледнете ја само лицемерната поента на нашиот врховен командант: „Сите ние имаме исти цели, за слобода, демократија, просперитет, заеднички се стремиме сите проблеми да ги решаваме на мирен, демократски, европски начин.“ Ако е така, зошто тогаш праќаме војници во војна?

Е, мој претседателе - ниту нападот на полициската станица во Прилеп не е „мирен, демократски, европски начин“ на решавање на проблемите, ниту пак е „борбата против глобалното зло на тероризмот“ во Ирак. Притоа, имплицитното изедначување на „терористите“ со „фашистите“ е срамна манипулација.

Да не се правиме наудрени. Колку и да ни е мил празникот, со 11 октомври на мала врата се слави и насилството како легитимен метод на решавање на проблемите, што е спротивно на начелата на кои се темели „пост-рамковна“ Македонија: „Целосно и безусловно се отфрла употребата на насилство за остварување политички цели.“

Жива хипокризија е да се слави и милитаристичкиот „11 октомври“ и пацифистичкиот „Рамковен договор“ - и притоа празникот да се користи за да се оправда испраќањето „мировни“ мисии во „во борбата против глобалното зло на тероризмот“.

Ако се согласиме дека военото насилство не е метод за заштита на човековите права, тогаш тој принцип треба да важи подеднакво, и за сите. Оти - насилството раѓа насилство, а теророт - тероризам!

Во спротивно, сосем ќе биде легитимно „рамковното“ политичко барање нашата држава да го прославува и денот кога за првпат била нападната некоја наша полициска станица од УЧК.

Скраја да е!