Animal Liberation

Постот на Вуна во кој го цитира Питер Сингер ме потсети на една случка. Ова што ќе ви го раскажам е „жива истина“, што би рекле по скопски.
Со „Animal liberation“ од Питер Сингер под мишка, некаде у почетокот на 2001, шетам приквечер помеѓу МАНУ и Судот (верувале или не, речиси цела една година имам работено у МАНУ).
Наоколу се чувствува воена атмосфера, живо пиле нема на левата страна од Вардар по смрачување, а у сиот тој хаос јас си размислувам за текстот што ќе го пишувам. Бев со ниет да пишувам за правата на животните, да ги соочам идеите на Питер Сингер со идеите на Даниел Денет, во однос на стојалишето на Декарт кон животните како машини, и да се надоврзам на нив. Баш у тоа време си думав дали Сингер преувеличува кога го претставува Декартовиот бескрупулозен однос кон животните.
Сабајлето имав нагазено на чачкалица и кривев на едната нога. Одеднаш, без какво и да е предупредување, ме нападнаа дури 6 кучиња од сите страни.
Кога две од нив ми се фрлија, изгубив рамнотежа нагазувајќи на ногата што ме болеше и паднав на земја.
Во истиот миг, пред кучињата да почнат да ме касаат, мене ми се случи „Animal liberation“. Се разбуди животното у мене и почна на сет глас да р'жи и да ги клоца кучињата. Дури откако почна да фрчи адреналин и бес од мене, и откако попија неколку клоци, кучињата почнаа да ме респектираат, отстапија и ме оставија да ја напуштам нивната територија.
Не им се лутев на кучињата кои најверојатно беа избезумени од воената атмосфера и реагираа инстинктивно на моето неправилно одење.
Жал ми е само што текстот за правата на животните остана ненапишан.