Метафизика на трачот

“Today, gossip is philosophy.“ (Brian Eno)

Трачењето, како посебен облик на задоволување на епистемичката глад на човекот, е еден од основните феномени на човековото постоење.
Можна ли е „критика на чистиот трач“ која ќе се фокусира на идејата за „чист трач“ како засебен мем, жилав репликатор, продорен „ментален вирус“ кадарен да го пробие и најотпорниот морален имунолошки систем?
Прашањето дали постои „добар“ трач е во основа двосмислено, во зависност од тоа дали „доброто“ го противставуваме во однос на „злото“ или во однос на „лошото“. Oдносно, кажано ничеовски, дали застануваме од оваа или од онаа страна на доброто и злото - страната на доброто и лошото. „Чистиот трач“, сам по себе не е ниту добар ниту лош/злобен, туку трачот станува таков во зависност од просудувањето на начинот на кој трачиме и од интенциите на учесниците во „трач партијата“.
Лошиот морален углед на трачот во значителна мера се должи и на предубедувањето дека „не прилега да се зборува за личност која што не е присутна во моментот“. Меѓутоа, ако побараме разлози кои би го оправдале ваквото предубедување, ќе видиме дека прифаќањето на кој и да е од нив или значително ги ограничува можните теми на разговор (следствено, и слободата на изразувањето) или пак поаѓа од себични мотиви (на пример, од желбата да не се биде содржина на нечиј трач, да не се доведува во искушение сопствената безгранична љубопитност итн.).
За суштествени белези на трачот не можат да се сметаат ниту прекршувањето на ветувањето за тајност, ниту намерното погрешно наведување, ниту намерното залажување на слушателите, ниту протурањето нешта кои што можат да имаат морално погубни консеквенци за личноста/групата која е објект на трачот. Сите овие елементи се среќаваат и во други јазички игри а секој од нив може да отсуствуваа од трач партијата.
Проблематично и тесноградо е инсистирањето на тоа дека „ние не трачиме за другите заедно со нив“, затоа што прераскажувањето на извесен трач кој се однесува на личност што учествува во трач партијата, може да биде не само составен, туку и највозбудлив дел од играта.
„Трач партијата“ е незамислива ако не подразбира комуникација барем помеѓу две личности. Не можеш да се трачиш самиот себеси во отсуство на реципиент. Без оглед на тоа како се пренесува трач-информацијата, „во живо“, преку телефон, порака, преку компјутерска мрежа, кон неа учесниците во „трач партијата“ заземаат специфично интенционално стојалиште кое инволвира посебна емотивна и интелектуална ангажираност.
Трач-информацијата е моќ, а желбата истата да се поседува ја поттикнува интер-персонална трговија и создавањето на посебни трачерски стратегии во кои личното се третира безмалку како политичко.
(извадок од еден необјавен текст пишуван пред 7-8 години, кој ми се виде мошне актуелен деновиве)