„Јазичкиот спор“ - решен со преводот?

Ако Бугарите стварно не ни го признаваат јазикот, тогаш ич не ми е јасно зошто се трудат да ги преведуваат нашите писанија на бугарски јазик.
Има ли поманифестен начин на признавање на посебноста на некој јазик од желбата да преведеш нешто од тој јазик на сопствениот?
Да си се пофалам, ќеф ми е да ги читам моите писанија преведени на бугарски јазик. Еве како звучам на бугарски:
„По кои симптоми се разпознава „бугарската любов“? Това е романтична, едностранна, патологично обсесивна (на моменти кажи-речи маниакална), исторически неразбрана и несподелена любов, където пасивен обект е „всичко, що е македонско“, особено всеки/всяка Македонец/Македонка, независимо от неговото/нейното „самочувствие“, и политическо и сексуално самоопределение.“ (Лозари - винари: Жарко Траяноски: Българска любов)
„Може би македонците само мастурбират, логично предположи той. В речникa нямаше ни белег от думата мастурбация, но затова пък имаше не само онаниране, но и онанист и онанистка. При отсъствието на клитор, трудно му беше да си представи онанистка. Въпреки всичко, предпоставката за онанистична нация му изглеждаше невъзможна, а главата му вече кипеше от твърде много въпроси!“ (СЕКСУАЛНИЯТ ЖИВОТ НА МАКЕДОНЦИТЕ: ПЕНИСЪТ, ИЗГУБЕН В ПРЕВОДА)
Има ли поголем парадокс од тоа што Бугарите ја признаваат посебноста на хрватскиот и српскиот јазик, а не ја признаваат посебноста на македонскиот и бугарскиот јазик?
Не треба ли и ние конечно да почнеме да ги откриваме и преведуваме бугарски писатели, за да го детабуизираме „јазичкиот“ спор? Можеби не е лошо да почнеме со „пребегот “ Венко Марковски, на пример?